Her gün yılların eskitmediği bir hasretle uyanmanın ne kadar zor olduğunu anlıyor insan. Zihni kemiren özlemlerin kalbi körertmediği bir aşk, asırların külfetini taşıyabiliyormuş. Belki Geride kalan anıların yerini acılar alacak ama ilk gün ki sevgi her zaman kucaklayacak aşkı. Saracak boynuna umutları, yavaştan kalbine fısıldayacak onun hayali. Düşündükçe düşeceksin bir sevda boşluğuna. Her şeyi değil de onun sana yaşattıklarını boyayacak gözlerin ömrüne. Ve işin kötü tarafı unutmaya çalıştığın o kişiyi bir türlü aklından çıkaramayacaksın.
Bir zamanlar hayallerinde kavuşmayı dilediğin kişi başkasına yar olmuşsa, ölümü dört gözle arayacaksın. Bitti demek bir türlü dudaklarından çıkmayacak. İşte çaresizliğin en dibi de bu, elinden bir şey gelmemek öyle yanlış durakta hiç gelmeyecek birini beklemek bitiriyor insanı.
Belki de kaderin cilvesidir bu aşk denilen illet
Belki de doğuştan kazanılmamış
hatta sonradan da kazanılmayacak bir yetenektir.
Sen ne dersin?
