aşkın nefretle dansı

bölüm 22: Gerçekler

Mert amcamlarla konuşacaktı.Ama ben bunu isteyip istemediğimden emin değildim.Bunu şuan konuşmak doğru olmazdı.Yani en azından ben öyle düşünüyordum.Sanırım bu işi sadece bir süre ertelesek iyi olacaktı.

"Mert" İçeriye geçmeden hemen önce Mert'i durdurdum.

"Efendim."
"Konuşma.En azından şimdilik lütfen."
"Peki ama ." derken içerdeki ses bizi susturdu.Sustuk amcam ve yengem kavga ediyordu.

"O kızı istemiyorum Adnan ."
"O bana emanet bunu yapamam."
"Seçimini yap !"

Bunları duyunca geriledim.Mert'e baktım.Gözümden bir damla yaş aktı.Mert de duydukları karşısında şaşkındı.Ve ne yapacağını bilmez gibi bir hali vardı.Ben biliyordum.Bu evde daha fazla kalmanın bir anlamı yoktu.Sinirlenmiştim.Aniden mutfağa girdim.

"Hayır amca ben giderim benim yüzümden kavga etmeyin."
"Hayır Derin!"
"Amca lütfen zaten size yeterince yük oldum."
Amcamın bir şey söylemesine fırsat vermeden odama çıktım ve valizimi çıkarıp eşyalarımı içine koymaya başladım.Eşyalarımı toplarken ağlıyordum.Keşke ölmeselerdi,beni bırakıp gitmeselerdi.Ben bunları düşünürken Mert içeri girdi.
"Derin bir yere gitmiyorsun."
"Karışma."
"O zaman bende gelirim."
"Olmaz."
"Bu evden tek başına çıkcağına gerçekten inanıyor musun?"

Burdan asla o olmadan çıkmama izin vermezdi bunu biliyordum.Kalacak bir yerimde yoktu.Ama burda da kalamazdım.Valizimi aldığımda Mertte küçük bir çanta almış yanıma geliyordu.Aşşağıya indim amcam kapıdaydı yüzündeki hüzünü ve çaresizliği görebiliyordu.Onu zor durumda bırakmak istemediğim için gidiyordum.Valizimi kenara koyup amcama sarıldım.

"Nerede kalacaksın?"
"Bunu düşünme sen amca seni seviyorum."

Amcam ağlıyor muydu? Ah tanrım evet.Mert arkamdan aşşağıya çantasıyla inince yengem ona şaşkınca baktı.

"Mert oğlum sen nereye?"
"Derin'i yanlız bırakamam ve ayrıca bir süre görüşmeyelim anne."

Mert kapıyı açtı ve dışarı çıktı.Bende arkasından çıktım.Mert'in önüne geçtiğimde amcamın Mert'e 'Derin'e dikkat et' dediğini duydum.Valizlerimizi yerleştirip arabaya bindik.Amcam hala kapıda bekliyordu.Mert arabayı çalıştırınca ona el salladım.Amcam kısa sürede benim ailem olmuştu.Babam gibiydi.Ama şimdi yengem yüzünden onu da kaybetmiştim.Ona bir şey diyeme sonuçta amcamın karısı.Onu seviyor ve benim yüzümden aralarının bozulmasını istemem.Kafamı cama  yasladığımda Mert elimi tuttu.Kafamı ona çevirdiğimde sıcak gülümsemesi içimi ısıtmıştı.Mert hala yanımdaydı.Beni bırakmamıştı.Nereye gittiğimize dair hiçbir fikrim yoktu.

"Mert nerede kalacağız?"
"Bugün bir otelde kalacağız.Aslında sonrası içinde kalacak bir yerimiz var ama sen bunu ister misin bilmiyorum."

"Neresi?"
"İzmir'e geri dönebiliriz kaydımızı ordaki bir okula aldırabilirim."
"Tamam gidelim."
"Kabul etmene sevindim.Ama bugün otelde kalacağız yarında erkenden yola çıkarız."

Başımı sallayarak onu onayladım.Otelin önüne geldiğimizde Mert arabadan indi.Bende indim.Mert valizleri çıkardı.Ve valeye anahtarı verdi.Mert odaları tuttuktan sonra odaya çıktık.Eşyaları hiç çıkarmadık zaten sadece bu gece burda kalacaktık.Telefonunu çıkardı ve birini aradı.
"Alp biz yarın İzmir 'e geri dünüyoruz.Gelince anlatırım."

Telefonu kapatıp yanıma geldi.Kollarını omzuma atarak beni kendine çekip saçımı öptü.

"Herşey düzelecek."

Bunu bir çok kez duymuştum.Herşey düzelecek.Sadece beklemem lazım.Ama ben bekledikçe herşey daha kötü oldu.Mert bana daha sıkı sarıldı.Yanımda olması bana güven veriyordu.Ayrıca her ne kadar üzgün olsamda Mert'in annesine karşı beni savunup benimle gelmesi beni mutlu etmişti.

"Acıktın mı?"
"Evet sen?"
"Evet hadi birşeyler yemeye gidelim kahvaltıda yapmadın hem."

Otelden ayrıldığımızda deniz manzaralı bir yere geldik.Burası çok güzeldi.Mertle olduktan sonra bir önemi yoktu zaten.İkimizde o kadar açtık ki hemen bir şeyler söyledik.Mert gülmeye başladı.
"Neye gülüyorsun?"
"Ağzının her tarafı krema olmuş."
"Sen kendininkine bak noel babaya benziyorsun."

Yemeklerimizi yedikten sonra oradan ayrıldık.Arabaya bindik.
"Tatlım ben evden kalan eşyalarımı alacağım seni otele bırakayım mı?"
"evet"
O eve birdaha gitmek istemiyordum.
Otelin önüne geldiğimizde ben otele girene kadar bekledi ve sonra gitti.Odama doğru çıkacakken görevli yanıma geldi.
"Derin hanım misafiriniz var lobide."

Kim olabilirdi ki.Burada olduğumuzu kimse bilmiyordu.
Lobiye gittiğimde oturan kişiyi gördüğümde gözlerimin büyüdüğünü hissettim.Neden gelmişti buraya ne işi vardı...

Oylarınız için teşekkürler.Sizi seviyorum♡♡♡