Η Σοφία καθώς ετοιμάζεται να πάει στη σχολή της, αποφασίζει να πάει με το μετρό. Ποτέ δεν θα φανταζόταν, πώς μέσα σε ένα βαγόνι θα συναντήσει τον μεγαλύτερο της έρωτα. Κοντό καστανό μαλλί, καφέ μάτια και πονηρό χαμόγελο. Πίσω από αυτό το χαμόγελο, κ...
Ήρθε η μέρα που αποφάσισα επιτέλους τι θα κάνω. Θα πάω να βρω την Υβόννη, θα της πω τι αισθάνομαι και αν φάω άκυρο, δεν θα στεναχωρηθώ, όλα μπορώ να τα αντέξω - σκέφτηκα κάνοντας βόλτα με την Κατερίνα.
- Οπότε πως θα γίνει το πλάνο; - ρώτησε, κρατώντας στα χέρια της μια καφέ τσάντα.
- Αρχικά θα πας στο μπαρ να δεις αν είναι εκεί η Μαρίνα. Θα την ρωτήσεις για την Νάσια, ότι και καλά την γνωρίζεις και θες να μάθεις τι ώρα θα έρθει στο μαγαζί. Σίγουρα η Υβόννη θα έρθει να την δει.
- Είσαι σίγουρη ότι αυτή είναι καλή ιδέα; Με τρομάζουν αυτά που σκέφτεσαι...
- Άν δεν το ρισκάρω πως θα μάθω;
***
Κάναμε την βόλτα μας και βρεθήκαμε έξω από το μπαράκι. Έβαλα την Κατ να μπει μέσα, γιατι και οι δύο είδαμε την Μαρίνα στη δουλειά της. Είχα τόσο άγχος, πραγματικά δεν ήξερα τι ακριβώς κάνω. Ίσως τρελάθηκα από τον έρωτα.
- Έλα ρε Κατερίνα, πόση ώρα πια; - ρώτησα καθώς βγήκε σοκαρίσμενη, ενώ εγώ έπρεπε να την περιμένω κανά δεκάλεπτο.
- Έχω άσχημα νέα - γούρλωσα τα μάτια μου και πήρα σοβαρό ύφος - η Νάσια, είναι στο νοσοκομείο, όχι επειδή την χτύπησες, αλλά πάσχει από aids. Η Υβόννη είναι χάλια ψυχολογικά μου είπε η Μαρ.
- Δεν ξέρω τι να πω... - το εννούσα - πες μου ότι δεν θα χειροτερέψει η κατάσταση της, νιώθω απαίσια ότι την χτύπισα.
- Δεν έχω ιδέα. Πάντως ξέρω σε πιο νοσοκομείο βρίσκεται οπότε μπορούμε να πάμε εκεί να της ζητήσεις συγνώμη.
- Τι να κάνω; - φρίκαρα - Θα νομίζει ότι πραγματικά δεν είμαι στα καλά μου! Πριν κάτι μέρες ήθελα να την σκοτώσω και τώρα αυτή πεθαίνει...
***
Γυρίσαμε σπίτια μας. Κατά τις 18:30, άρχισα να μαζεύω το δωμάτιό μου, μόνο και μόνο για να ξεχαστώ. Ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω, σε εκείνη τη στιγμή που σήκωσα χέρι στη Νάσια. Αν μπορούσα, δεν θα το έκανα. Άλλά ότι έγινε, έγινε... πλέον δεν μπορώ να το αλλάξω. Μανιακά καθάριζα τα ντουλάπια και το πάτωμα, έβγαζα όλα μου τα νεύρα στο καθάρισμα, μέχρι που άκουσα τα κλειδιά στην πόρτα.
- Σοφία; Κοίτα τι σου έφερα! - είπε με κέφια ο πατέρας μου.
- Μισό λεπτό - άφισα το πανάκι σε ένα από τα ράφια και άνοιξα το παράθυρο για να μπει λίγο φως. Ύστερα πήγα στο σαλόνι - Έλα τι έγινε;
- Δεν είναι χαριτωμένο; - ο μπαμπάς μου κρατούσε στην αγκαλιά του ένα μικρό γκρι γατάκι. Με το που το είδα, το πείρα και εγώ στην αγκαλιά μου - Άντε, να έχεις και εσύ μια παρέα σε αυτό το σπίτι. Επίσης θέλω να σου πω και κάτι άλλο.
- Για πες... - φοβήθηκα λίγο.
- Μέση Φλεβάρη θα φύγω για δουλειά στην Κρήτη, θα σου αφήσω κάποια χρήματα να έχεις για φαγειτό και τα απαραίτητα, εντάξει; - σήκωσε τα φρύδια του, περιμένοντας την απάντηση μου.
- Ναι, αλλά θέλω μία χάρη.
- Τι χάρη;
- Βασικά μια συμβουλή... - άφησα το γατάκι κάτω για να μάθει το σπίτι μας.
- Ακούω Σοφία.
- Όταν έχεις εμμονή με ένα άτομο, το οποίο δεν σε ξέρει καλά, πώς μπορείς να του το πείς ότι είναι σημαντικό για σένα; Βασικά, δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό που είπα - άρχισα να χάνομαι στα λόγια μου, σκεφτόμουν τόσο έντονα όλο το σκηνικό με την Υβόννη που δεν μπορούσα να σχηματίσω μια απλή πρόταση.
- Α ρε Σοφάκι... Πες της το ντε! Δεν χάνεις τίποτα, μπορεί να της αρέσεις και ας μην το δείχνει. Έτσι γνώρισα τη μαμά. Δεν είχα ιδέα, ότι της άρεσα, ήμουν σίγουρος ότι ήθελε τον Δημήτρη, τον κολλητό μου.
- Ίσως έχεις δίκαιο - σκέφτηκα και ξαναπείρα αγκαλιά το γατάκι, το οποίο έκανε τα πρώτα του βήματα στο πορτοκαλί χαλί. Ξαναπήγα στο δωμάτιο μου και ξάπλωσα ανάσκελα στο κρεβάτι. Έκλεισα τα μάτια μου, έχοντας ταυτόχρονα τόσες σκέψεις στο μυαλό μου... Ούτε που κατάλαβα πως με πείρε ο ύπνος.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
