The Last Elysian Oracle (Published under PSICOM)

XXXIV | Demigod of Pain

Matagal-tagal ko siyang minasdan at ilang sandali pa'y, "Patayin mo siya."

Tinipid ko ang kapangyarihan ko sa pag-utos nito kaya't nagawa pa niyang sumagot.

"Maawa ka, m-may mga anak ako—"

Nilipad ko sa kanyang mukha ang baril niya.

"Patayin mo siya kung gusto mong makabalik sa mga anak mo," tugon ko.

Nanghihina siyang tumayo, nanginginig habang pinupulot ang baril. Itinuon niya ito sa kasama niyang malapit nang maubusan ng dugo dahil sa dami ng sugat sa katawan.

"Cesia!"

Naiinip kong tinitigan ang daliri niyang nakakabit lang sa gatilyo.

"Cesia!"

Ang tagal niyang gumalaw.

"Cesia!"

Bigla akong nanakawan ng hangin nang sumalpok ako sa isang puno.

"What are you doing?!"

Nanghahapdi ang mga baga, umubo-ubo ako bago salubungin ang hindi mapakaling mga mata ni Dio. Nakaipit ang aking lalamunan sa kanyang braso at diniinan niya ito, pinipigilan akong huminga.

"B-Bitawan mo'ko," nanghihina kong utos.

Umiling siya. "What the hell is happening to you?"

Pinihit ko ang aking kamay at tinanggal ang isang dagger mula sa pantalon ng isa sa mga kalaban. Naiinis ko itong inilipad sa direksyon namin.

Dumaan ang dagger sa harap ni Chase dahilan para mapalingon siya. "Dio!"

Nanlaki ang aking mga mata nang mapagtanto ang ginawa ko.

"Dio—" buga ko at malakas siyang tinulak.

Muling tumama ang aking likod sa puno nang ipako ako ng dagger dito. Suminghap ako at agad nabulunan sa dugong umangat sa aking lalamunan.

"Cesia!" Pinigilan akong matumba ni Kara. "Cesia!"

Napaluhod ako.

"Cesia!" tawag ni Art, tumatakbo.

Nilunok ko ang bumabarang dugo sa aking lalamunan at tinignan ang talim na nakabaon sa ibaba ng aking dibdib. Nahihilo't nasusuka, hinawakan ko ito at napabulwak ng dugo nang malakas ko itong hinatak mula sa katawan ko.

Lumuhod si Art sa harap ko. "Cesia—"

Tinapon ko ang dagger at sinubukang pigilan ang pag-agos ng sarili kong dugo, dahil nadudumihan nito ang mga kamay ni Art na ginagamot ang sugat ko.

Nasilawan ako sa biglaang pagliwanag ng kanyang mga palad, at saka ako napaiyak sa matinding sakit. "Agh—" Hiniga nila ako sa lupa.

"Huwag ka munang galaw," nag-aalalang tugon ni Art.

"Mmmp—" Pinigilan kong magpakawala ng isang nagdurusang sigaw sabay kapit sa braso niya, naiiyak, dahil pakiramdam ko kinakalmot ng matutuling kuko ang ilalim ng sugat ko, na parang may humuhukay nito.

"Can she sustain the whole night?" Narinig kong tanong ni Trev.

"Hindi ko alam," mahinang sagot ni Art.

Umawang ang aking bibig, sumisinghap sa sakit, at habang tumatagal, nagsimulang manginig ang aking hininga, dahil sa unti-unting paglamig ng aking katawan.

"The snakes say she will last a night," ani Kara.

Gumapang ang init palipot sa mga braso ko, na parang may mga katawang yumakap nito at mula rito, kumalat ang kaginhawaan sa aking buong katawan.

"That's all I need," sagot ni Trev.

Kusang pumiling ang aking ulo sa kanyang tinig.

"Cesia," mahina niyang sambit. "Don't fall asleep."

Naramdaman kong may umangat sa likod ko, kasunod ang aking mga binti. Nagtangka ring kumunot ang aking noo nang tumapat ang aking tenga sa malalakas na tibok ng puso.

"Hold tight, snakes." Dumagundong ang kanyang dibdib nang sabihin ito.

Humigpit ang pagkakapulupot ng mga ahas sa aking mga braso.

"And keep her awake."

"Pero inaantok ako..." pakiusap ko. "Trev, gusto kong matulog—"

"Shut up."

Nanghihina kong iminulat ang aking mga mata at namalayang nasa himpapawid na pala kami, dahil sa mga ulap na mas malapit, at parang abot-kamay ko na.

Kumirot ang aking lalamunan nang tuyuin ko ito. "S-Sorry—" malungkot kong sabi. "Hindi ko alam kung anong nangyari..."

Nagsimulang manggilid ang aking mga luha habang nakatingala ako sa kanya. Kinagat ko ang aking pang-ibabang labi, pilit pinipigilan ang paghikbi, bago muling pumikit. Lalong bumigat ang pagod na bumabalot sa akin—pero katulad ng sinabi niya, hindi ako pwedeng matulog.

"Cesia."

"Mmm?" Ipinaalam ko sa kanya na gising pa rin ako.

"Lie to me if you have to... just tell me you're okay."

Hindi natuloy ang aking mahinang tawa dahil agad akong napangiwi sa matinding sakit, na parang piniga ang puso't mga baga ko.

At kahit hindi totoo, kahit alam kong kasinungalingan, binitiwan ko ang mga salitang alam kong gusto niyang marinig.

"Okay lang ako..." mahina kong sabi, halos pabulong, pero sapat lang para marinig niya.

Sapat lang para kahit saglit, mapanatag siya, at tumahan ang kabang naglalagablabsa dibdib niya.