The Last Elysian Oracle (Published under PSICOM)

XXXIV | Demigod of Pain

Muli akong bumaling sa dalawa, at napag-alaman ang mga pangalan at kaibahan nila. Magkamukha sila, maliban sa kulay ng kanilang mga buhok at kinang ng kanilang mga kaliskis. 'Yong kay Caisy, kulay green, habang 'yong kay Daisy naman, blue.

"Hello!" Nakangiti si Art nang tabihan ako. "Cesia, may sugat ka?"

Umiling ako.

"Okie," aniya sabay hawak sa duguang tagiliran ni Ria.

"Ow!" Napaangat si Ria pero agad din siyang bumagsak sa kalsada. "A-Art!" Mahigpit siyang napahawak sa braso ko, at hinayaan ko lang siyang ikuyom ang palad niya sa sakit.

"Ano ka ba, Ria, dapat wala lang 'to sa'yo," sabi ni Art.

"Are you saying I'm not allowed to express pain?!" galit na sagot ni Ria.

"Pwede naman, pero huwag mo nga akong pagalitan! Nalulungkot ako, eh!" Ngumuso si Art. "Ako na nga 'tong tumutulong sa'yo, sige, sige, i-cau-cauterize ko 'to ng todo. Dadagdagan ko 'yong init—"

"Art," sambit ko.

"Joke!" bawi niya at patagong binelatan si Ria.

Binitawan na ako ni Ria at ipinatong ang kanyang braso sa mga mata niya. Bahagyang pumilig ang aking ulo nang mapansin ang isang luhang kumawala mula rito.

"I'm going to stab all your toys," saad ni Ria.

"Ria," sambit ko na naman.

"Kakalbuhin ko ang bawat isa sa kanila—agh!"

"Huh?" Kinisap-kisapan siya ni Art. "May sinabi ka?"

Namamagod ang aking mga mata nang tignan si Art. "Art."

"Hmp!"

Sa sandaling nakarinig kami ng sunod-sunod na putok, nakaangat na ang palad ko sa gawi ng dalawang lalaking nakatutok ang mga baril sa'min. Binalibag ko ang mga balang patungo sa'min, pati na rin ang hawak nilang mga armas, bago tumayo, namimigat ang buong katawan.

"Cesia," tawag ni Art nang lapitan ko ang dalawang lalaki.

Binalewala ko ang boses niya, at ang bawat sakit sa katawan ko—ang pangangalay ng mga binti ko, ang nasunog kong palad, at ang matinding pagpintig ng aking ulo, hanggang sa wala na akong marinig at madama.

"May asawa kang naghihintay sa'yo," mahina kong sabi sa isa sa kanila.

"A-Ano ngayon?" sagot niya.

Sumayad ang aking tingin sa preskong sugat sa harapan ng kanyang balikat. Muli ko siyang sinulyapan, at pagkatapos ay napatingin na naman dito.

Sa sandaling gumalaw siya, bumagsak ang aking tingin sa kaliwa niyang binti kung saan biglang lumitaw ang dugo. Napaiyak siya sa sakit at bumagsak hawak-hawak ito.

Kasunod kong tinignan ang kasama niyang napaatras.

Umikot siya at kakaripas na sana ng takbo nang sulyapan ko ang kanyang braso, at kusa itong nabali—dahil alam kong nangyari na ito sa kanya. Naranasan na niyang mabalian ng braso, at naranasan na rin niyang mabaril sa likuran. Kaya't nang tumingin ako rito, agad siyang natumba, dumudugo ang likod.

Inaantok na ako, nanghihina, dahil sa matinding pagod. Pero nagawa ko pa ring tignan 'yong lalaking binalewala ang paalala ko sa kanya na may asawa siya, at tinunton ang bawat sugat sa katawan niya—mga sugat na natamo niya simula pagkabata, at isa-isa ko itong inahon, mula sa ilalim ng kanyang katawan.

Pumikit ako upang burahin ang kanyang ingay mula sa pandinig ko, at sa muli kong pagdilat, tinignan ko ang kanyang kasama na gumapang paatras, palayo sa'kin.