Geen afstand te veel

14. This Is Me

We doen wat gek en maken video's van ons zangtalent. Daarna ga ik even bij Vincent. "Wat kan je goed zingen", zegt hij. "Doe niet zo onnozel", por ik hem. "Nee, ik meen het echt. Je bent een zangtalent. Je zou moeten meedoen aan The Voice." "Ja hoor, helemaal", zeg ik overdreven. Helena stormt de kamer binnen. "Word niet kwaad op me, maar ik heb je ingeschreven voor The Voice." "Wat? Ben je gek geworden", schreeuw ik uit. Ik spring recht. "Je gaat dat goed doen", knipoogt Vincent naar me. Ik bekom even en ga terug zitten. "En dan ga je zingen voor die stoelen en daarna in die coole boksring en dan de halve finale en dan-" "Hou even op... Dit gaat niet gebeuren. Ik kan dat echt niet doen..." "Iris, dit moet je doen", zegt Vincent. "Je kan dit. Dit wilde je al altijd doen." "Ik weet het, maar ik kan dat toch niet. Ik kan helemaal niet zingen. Ik ben veel te nerveus." "Ik beloof je dat ik met je mee ga", zegt Vincent. "Je kan het heus wel. Nu wachten op het antwoord." "Pfff... Daarop zit ik niet meteen te wachten." "Ach, we zien wel. Laat het rusten en dan zien we dan wel weer."

"Iris, ik heb nog een verassing voor je." "O wat dan?" "Als ik je dat zeg is het geen verassing meer. Volg me." Ik volg Vincent naar beneden. Daar doet hij geheimzinnig. Hij overhandigt me een enveloppe. Ik maak ze open en draai de briefjes om. "Waw... Een citytrip naar Rome voor 2 personen! Is dat echt voor ons?" "Nee, ik ga eigenlijk met Helena." "O echt?" "Nee gekkie, natuurlijk voor ons 2. In de zomervakantie. 26 juni tot 29 juni" "O, je bent een schat." Ik vlieg hem om de hals. Ik wil al langer naar Italië en dat weet hij. Hij is zo lief.

Ik verveel me mateloos als ik terug thuis ben. School begint en ik heb niets om handen. Alles gaat weer zijn gewone gangetje en toch weet ik dat als ik niets doe ik er niet zal geraken, maar ik heb geen fut om iets te doen. Ik droom al van 26 juni. Ik kan gewoon echt niet wachten. Ik hoor het gepiep van mijn gsm. "Van wie is die gsm?" Ik word rood. "Het spijt me." Ik haal hem uit om hem op stil te zetten. Ik zie nog net dat het een mail is van VTM. We al februari. 2 maanden na mijn inzending. Ik had al niet meer gehoopt om kans te maken. Niet dat ik het erg vond want ik kan echt niet zingen, maar toch blijf je hopen op die kans. Eens ik thuis ben bekijk ik de mail wat beter. Er staat kort en bondig te lezen:

Ow damn... 25 juni. Dat wordt nipt. Ik stuur het naar Vincent. Ik krijg een telefoontje terug. "Dat is super!" "Dat is de dag voor we naar Rome vertrekken." "Schat, je moet dit doen. Dit is misschien wel de enige kans die je krijgt." Hij krijgt mij overtuigt. Ik moet dit doen en overtuigd van mezelf beantwoord ik de mail met het feit dat ik zeker mee ga doen. Ik ben nu al zenuwachtig. Ik bedenk alvast een nummer om te zingen. Elke dag beluister ik liedjes van mijn afspeellijst. Ik had het liedje Castle On The Hill ingezongen dus deze neem alvast niet. Ik ga voor het nummer This Is Me van Demi Lovato. Wel in een lagere versie want hoge noten kan ik niet aan met mijn stem. Ik oefen dagen en weken. Mijn huisgenoten worden gek. Overal zing ik het. Op weg naar school, op weg naar winkel, overal. Ik kan niet wachten tot 25 juni. De maanden vliegen voorbij en eindelijk is het zover. "Vince. Ik ben zenuwachtig." Ik wacht op mijn trein. Vincent zou onderweg mee opstappen om mee te gaan naar de auditie. Het is de pre auditie dus zo erg zal het wel niet zijn hoop ik. "Het komt goed. Gewoon rustig ademen. Ik zie je zometeen." Aan zijn halte komt Vincent bij me zitten. Ik geef hem een knuffel en ik voel de vermoeidheid toeslaan. Langzaamaan voel ik hoe mijn lichaam geen verzet meer bied en ik val in slaap tegen Vincent aan.

"Iris, wakker worden. We zijn er." Is dit een grap of zo? Alsof dit pure karma is. Telkens komt deze zin ergens voor. Overal. Het achtervolgt me gewoon. Ik hou zijn hand vast en samen stappen we het gebouw van de Medialaan binnen. "Iris Claesen." Geef ik door aan de balie. Ik krijg een nummertje en ik mag doorgaan naar de wachtruimte. Daar zit iedereen die meedoet aan deze voorronde, als ik het zo mag noemen. Er zijn mensen van 40 jaar of ouder, maar gelukkig ook mensen van rond de 20 jaar. Als ik zo rondkijk blijk ik toch wel één van de jongste te zijn. Ik word zenuwachtig van hier te blijven zitten. "Iris Claesen?" Ik sta op. Het is mijn beurt en daar is het moment dat ik voor de deur sta. Vince mag gelukkig mee binnen. Het is geen spierwitte kamer met een tafel in het midden. Nee, het is gewoon een soort zaaltje. Ook de technische kant is aanwezig. Vincent zit ergens aan de kant en dan is het mijn beurt. Mijn moment en ik ga me voor de volle 100% geven.
~~~~~~~~~~~~~~
You can shoot me.
Het heeft lang geduurd en ja ik weet dat dit stuk op niets trekt. Maar bon. Ik ben niet van plan om dit te herschrijven dus leef er maar mee.
Enjoy x