Geen afstand te veel

8. Waarom doen we dit onszelf aan?

"Weet je het zeker, hoe je naar hem keek leek het toch wat anders." "Kunnen we daarover ophouden? Ik ben hierheen gekomen voor Helena..." "Ok, zoals jij het wil. Laten we teruggaan." We staan op en hij neemt mijn hand vast. Ik hou van Vi-Thomas! Thomas is nu bij me en Thomas zal bij me blijven. Helena haar hele kamer ligt overhoop. "He, wat ben je aan het doen", zeg terwijl ik naar haar toe loop. "Wat zoek je?", vraag ik. "Niets...", zegt ze wat nerveus. Ik weet wat ze zoekt en ik weet waar het is alleen zal zij het niet weten. "Ik wilde het gewoon wat ordelijker leggen..." "En dit noem jij ordelijker?", vraag ik met een gefaket lachje. "Ik help je wel even." "Nee hoor, ik doe het wel zelf." "Ik wacht wel in de gang." Ik sta op het punt om me om te draaien als ik tegen Vincent op bots. "Kan ik je even spreken?", vraagt hij. Ik knik. We beginnen een wandeling in het gebouw. "Hoe is het in Spanje?", begint hij om het gesprek op gang te krijgen. "Wel goed, in het begin ging het wat moeilijk omdat ik al dat Spaans moet leren, maar nu gaat het wel al wat beter", zeg ik. "Hoe ken je die jongen, Thomas was het toch?" "Ja, ik ken hem van in Madrid. Hij heeft nu een hotel geopend in Oviedo in de buurt waar ik woon." Het blijft raar om het over 'wonen' te hebben. "Het is echt helemaal anders nu je... nou ja, nu je weg bent..." "Ik merk het. Alles is zoveel veranderd", begin ik wat zenuwachtig, "Waarom kon ik nu zo stom zijn... Waarom ben ik mee geweest... Ik had al 2 maanden niet meer met Helena gebeld en zie hoe het nu is... Het is allemaal mijn schuld! Als ik er was geweest zou dit allemaal niet gebeurd zijn!" We gaan zitten. "Het is helemaal niet jou schuld. Het was al langer aan de gang... Alleen merkten we er niets van. Ze deed het allemaal op haar eentje...", probeerde hij me te troosten. "Toen we wisten dat het uit was met Matthias, hadden we door dat er iets mis was. Vooral toen school uit was. Soms was de koekendoos helemaal leeg en het andere moment bleef hij meerdere weken onaangeroerd. Het begon pas echt toen de school terug begon. Natuurlijk zagen we dat ze was vermagerd, maar ze weerlegde het altijd..." Vincent kreeg een brok in zijn keel. Ik wist dat hij het hiermee moeilijk had. "Op een dag kwam ze thuis van school en haar ogen zag rood. Ik wist dat ze gehuild had, dat kon je duidelijk zien. Onze ouders waren niet thuis en we begonnen te praten. Ze vertelde me alles dat ik al wist. Ik zei haar dat ze geholpen moest worden, maar ze wilde het niet. Het zou wel verbeteren, zei ze... Maar dat gebeurde niet. Het was pas 3 weken geleden, dat we haar bewusteloos in de badkamer hebben gevonden...", het laatste zei hij zo stil dat ik het nauwelijks kon verstaan. Toch schoten mijn handen voor mijn mond en kon ik het niet meer houden. Waarom was ik er niet... Ik moest er voor haar zijn... Vincent drukte me tegen zich aan. "Alles komt nu goed... Nu wil ze geholpen worden... Ze weet het...", zei hij. "Het komt niet goed Vincent... Het gaat helemaal niet goed... Het mesje... Waarom doet ze dit toch aan haarzelf..." Vincent legde zijn hand onder mijn kin en verplicht me hem aan te kijken. Ik zie alles in een was door mijn tranen heen. "Ze kan het... Zolang wij bij haar zijn... Ze komt er heus wel doorheen..." Zijn gezicht komt dichter naar het mijne toe. Ik voel de zachte aanraking van zijn lippen op de mijne. Even laat ik het gebeuren, maar daarna trek ik me zachtjes terug. "Nee, Vincent, wat doen we...", zei ik en zakte nog verder in elkaar. "Ik ben met Thomas nu... Het kan niet meer, waarom doen we dit onszelf aan? Waarom?" "Omdat het niet echt is..." "Dit is niet goed Vincent..." Ik sta op om weg te gaan en Vincent doet hetzelfde. Ik schud mijn hoofd en fluister nee. Ik laat zijn handen los en ga terug de gang op naar de kamer van Helena. Ze valt me onmiddellijk in mijn armen. "Waarom doen we dit?", vraag ik me luidop af. "Waarom blijven we onszelf pijn doen?" Ik veeg mijn tranen weg en ga op haar bed zitten. "Hier je gsm", zegt ze terwijl ze hem in mijn handen doet. Ik zeg een stil dank je. "Ik weet dat jij het hebt", zegt ze. "Waarom doe je dit?", vraag ik. "Ik kon het gewoon niet meer, dat luchtte alles op. Alles ging ermee weg. Laagje voor laagje", zegt ze. Ik neem haar polsen vast en draai ze zachtjes om. Ze waren rood... Rode strepen over haar polsen heen. "Beloof me dat je het nooit meer doet", zeg ik. "Beloofd, maar geef me het nooit terug." "Ik heb het bij me en zal het bij me houden", zeg ik. Ik kijk even op mijn gsm. Een paar gemiste oproepen... Ok, 48 zijn er wel een heleboel... 49 komt binnen. "Iris, waar zit je nou! Bel eindelijk eens terug!" "Mam, ik ben er..." "Iris, hemeltje lief, hoe kreeg je het in je hoofd om helemaal naar België te gaan?!", zegt mijn moeder eerst opgelucht en daarna eerder kwaad. "Sorry mam, maar het was nodig. Helena had me nodig", ondertussen wrijf ik met mijn duim over de rug van haar hand. "Hoe kom je erbij... Nou, we zijn nu onderweg en we passeren Tours over 5 à 6 uur zijn we daar wel denk ik... Kom op Tibo, rij eens wat vlugger... We haasten ons", daarna haakte ze af. Dit zou nog een lange dag worden.

 "Iris, wakker worden", ik hoorde de lieve stem naast me. "Vincent?" "Nee Thomas, het is bijna 9 uur, je ouders kunnen elk moment hier komen..." "Waar is Helena?", vraag ik als ik merk dat ze niet in haar bed ligt. "Die hebben één of ander bezinningsmoment of zo... Gaat het wel met je?" "Ja, ik ben er weer bij." Ik voelde mijn hart sneller kloppen dan normaal. "Ik blijf bij je", zegt Thomas. Hij legt zijn hand in de mijne.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dum dum dum dummmmmm... Oke, lollll,

volgende week examens dus zal misschien voor 2 weken niet meer kunnen updaten... Dat zien we dan wel weer.