Geen afstand te veel

13. Opgelucht

"Uhum... Ja, met Iris." "Iris, het is met mevrouw Buyts." Nee... Alsjeblieft niet... "Ik zou jou en je ouders graag uitnodigen om op gesprek te komen." "Ja...", zeg ik met een klein stemmetje. "Zou dat morgen rond 14u kunnen? In lokaal 456." "Ja, dat moet lukken. Is het erg als alleen mijn moeder erbij is?" "Nee, 1 ouder volstaat wel. Dan zie ik je morgen." Serieus? Was dat het? Ik ga dood. Mijn rapport gaat zeker super slecht zijn. Als het goed was zou ze toch wel iets gezegd hebben? Toch?
Niet dat ik veel te doen heb, maar ik kan me niet concentreren. Niet op een boek en zelfs niet op tv. Mijn gedachten dwalen steeds af... Als mijn ouders thuiskomen vraag ik meteen aan mijn moeder of ze morgen mee kan naar school. Ze probeert me wat gerust te stellen, maar veel helpt het. Ze maakt het bijna alleen maar erger. "Het komt wel goed." "Mama, ze bellen toch liet als het goed is..." "Je bent 'nieuw'. Daarom. Dat loopt wel losjes." "Waarom ben jij daar zo zeker van? Ach laat ook maar..." Ik loop weg van tafel en zoek een vlucht in mijn kamer. Ik neem het schriftje dat ik onlangs gekocht heb en begin wat te droedelen. Over wat er door mijn hoofd schiet. Ik bekijk het wat beter... Het leek even of ik een vogel had getekend. Een vogel die wegvliegt van alles.

Ik raak zo gestresst. Hoe dichter het moment komt hoe nerveuzer ik word, maar ik kom nog opgeluchter buiten. "Ik zei je toch dat het goed ging zijn." "Ja, het is goed", zeg ik al lachend. Van de vermoeidheid val ik in slaap in de auto.

Ik word wakker in een zetel. Die me bekend voorkomt, maar niet die van bij ons thuis is. Ik schiet recht. "Helena? Vincent?" "O, je bent wakker. Goed geslapen?", het was Vincent. "Vincent? Wat doe ik hier?" "Alles komt goed. Ik blijf bij je." "Vince? Wat gebeurd er?" In het ziekenhuis? Ben ik in het ziekenhuis? "Wat? Nee!"

Ik schrik wakker. Wat was dat? Badend in het zweet word ik wakker in mijn kamer. Voorzichtig open ik de deur. Het is nog donker buiten. Is dit zeker geen droom meer? 4u 's ochtends. De bel gaat. In mijn pyjama doe ik de deur open. "Thomas?" "Iris, we moeten praten..." "Thomas, wat doe je hier?" "Iris, ik zie je graag. Ik wil voor altijd bij je zijn. Ik hou van je en ik weet dat jij ook niet zonder mij kan." Hij houdt me bij zijn polsen tegen de muur en begint een kusjes spoor te zetten in mijn hals. "Thomas... nee, ik wil dit niet..." "Iris! Iris!"

"Iris! Iris!" Mijn moeder staat naast mijn bed. Het is licht buiten. 17u wanneer ik op de wekker kijk. "Zeker?" "Wat zeker?" "Dat dit geen droom is." Mijn moeder nijpt in mijn arm. "Aww." "Dan is het geen droom." Ik zucht diep. "Gaat het wel met je?" "Ja hoor, ik moet alleen iets doen." Ik pak al mijn spullen. "Dat ik al veel eerder had moeten doen." "Wat bedoel je?" "Mams, ik ben over 2 dagen terug."

Ik neem de eerst volgende trein naar Brasschaat. Het moet gewoon. Hoe kan ik dit anders doen. Een uurtje en ik ben er. Het zit als een gps in mijn hoofd hoe ik er moet geraken. Ik bel aan. "Dag, zijn Vincent of Helena thuis?" "Je ze zijn boven op het kamer. Zal ik ze halen?" "Nee hoor, ik weet de weg, mag ik?" "Ja hoor, ga maar." De trappen op. Links Helena, rechts Vincent. Eerst rechts. "Iris? Wat doe-" Ik onderbreek hem en druk mijn lippen op de zijne. We staan beide recht. Ik duw hem voorzichtje op zijn stoel en ga mee. "Het spijt me Vince. Voor alles dat ik gedaan heb." Hij drukt zijn lippen terug en gaat met zijn hand door mijn haar. "Het maakt allemaal niet uit. Ik hou van je." We gaan verder in onze kus. Ik probeer me los te maken door van hem af te gaan. "Ik moet Helena zien." Hij laat me niet gaan. Staat op en neemt mijn heup vast. "Nog heel even." Ik klem me tegen hem aan, maar daarna ga ik aan de deur van Helena staan. "Iris!" Ze loopt naar me toe en omhelst me. "Wat fijn om je te zien!" "Vind ik ook." "Gaat het met je?" "Ja, hoor." We blijven verstrengeld in onze knuffel. "Je klonk anders niet zo." Het voelt zo goed om terug bij haar te zijn. We praten. We praten veel. Heel veel en het doet zo een deugd om alles te vertellen.
~~~~~~~~~~~~~~
Hallokes,
Ik ben terug! Iederen die hoer schrijft kent wel de feeling van writersblock en geen inspiratie hebben. Hopelijk komt het snel terug.
Groetjes,
Jana!