Geen afstand te veel

9. Het is op

"Iris!" Ik hoor mijn moeder haar stem op de gang. "Iris, godzijdank is alles in orde!" "Mam, rustig, alles in orde." "Rustig? Je bent gek geworden. Helemaal naar België komen tijdens het weekend! Hoe haal je het in je hoofd?", dat was mijn vader. "Laat het me eerst eens allemaal uitleggen!", schreeuw ik erboven. We gaan allemaal zitten en ik begin aan het verhaal. "Had je dat nu even gevraagd...", zegt mijn moeder na afloop. "O ja, en dan zouden jullie me zeker laten gaan hebben?", zeg ik nogal emotioneel. Thomas legt een arm om me heen. "We hebben nu hier een hotel geboekt. Wil je mee met ons of wil je hier blijven? Misschien kan je nog mee met Vincent", stelt mijn moeder voor. "Ik blijf hier wel..." "Dan gaan wij er nu vandoor, maar morgen staan we hier terug." En weg waren ze. Ik kon het allemaal nog zelf niet helemaal bevatten. Er kwam op dit moment wel heel veel informatie op me af. "Gaat het?", vraagt Thomas die ziet dat ik aan het hyperventileren ben. "Ja hoor, ik ga even naar buiten", zeg ik. "Zal ik meegaan?" "Nee, het zal wel gaan." Ik wandel de gang op tot ik bij de deur van de afdeling kom. Ik ken de code nog van de eerste keer dat ik erdoor kwam. "HELENA!", hoor ik. Ik haast me terug richting de eetruimte. Daar zie ik Helena liggen met een heleboel mensen om haar heen. Ik wurm me door de massa en probeer zoveel mogelijk mensen weg te jagen. "Helena, alsjeblieft... dit kan ik er echt niet bij..." Langzaam knipperen haar ogen. "Helena?" "Ja hoor, ik ben er weer...", zegt ze met een schorre stem. Ik zucht opgelucht. Ik zak ineen door mijn benen. Waarom kan ik niet eens normaal zijn? Ik moet altijd moeilijk doen... Ik draai me om en loop richting uitgang. Ik wandel door de voortuin van het ziekenhuis. Die frisse lucht doet me goed.

Als ik Helena niet had leren kennen was dit nooit gebeurd... Dan had ik nooit Vincent leren kennen... Dan kon ik nu gelukkig mijn leven verder leven in Spanje... Dan had ik Thomas... Dan moest ik niet stiekem hierheen komen... Dan was niet heel mijn leven kapot... Ik voel de druppel van een traan over me heen... "Iris?", ik hoor de stem van Vincent. "Wat moet ik doen?", vraag ik hees. Ik leg mijn hoofd op zijn borst. "Doen waar jij je goed bij voelt", zegt hij. "Wat als dat niet genoeg is?" "Wees gewoon jezelf." "Ik kan het niet meer... Het is op..." "Er kan nooit genoeg van jezelf zijn." Ik druk me nog dichter tegen hem aan. Laat me niet los wil ik zeggen. Net alsof hij me hoort legt hij zijn arm om me heen en drukt me stevig tegen hem aan. "Kom met me mee", zegt hij na een tijdje. Ik laat me leiden naar de trein waarmee we direct vertrekken. Vincent zet zich aan het raam en ik leun tegen hem aan. Ik voel zijn arm om me heen slaan. Als we aankomen ga ik samen met Vincent in de zetel zitten. Mijn hoofd voelt nog steeds heel zwaar aan en mijn ogen zitten waarschijnlijk nog steeds rood, maar het kan me niet meer schelen. Ik voel hoe ik langzaam in slaap val en net op het moment dat mijn ogen neervallen voel ik een kus op mijn haren.

De volgende ochtend word ik wakker in het zonlicht. Ik lig in de zetel en ik herken het huis van Helena en Vincent. Mijn gsm licht naast me en ik kijk of ik berichtjes heb.

'Lieve Iris,

Ik zag je meegaan met Vincent. Ik vond het beter je te laten gaan. Jammer genoeg ben ik onderweg naar Spanje als je dit leest. Ik kon het niet langer rekken. Ik hoop dat ik snel weerzie. Alles komt goed.

X Thomas'

Ik laat het maar eventjes en besluit er niet op te antwoorden. "Goed geslapen? Goed uitgerust?" Ik knik half. Ik wil naar Helena toe wil ik zeggen, maar er komt geen geluid uit. "Vandaag blijf je gewoon hier, je gaat helemaal nergens heen. Niet naar Helena, niet naar je ouders", zegt Vincent alsof hij me hoorde. Hij komt bij me terug in de zetel zitten en geeft me een tas warme chocomelk. "Ik kan maar tot dinsdag blijven... Woensdag begint school terug voor mij...", zeg ik ietwat bedroefd. "Ze redt zich heus wel, ik blijf altijd bij haar en jij zit in haar hart." "Ik dan? Ik kan het niet meer Vince. Ik heb niemand." "Je hebt Thomas toch? Hij zal wel voor je zorgen. Dan komt alles in orde. Ik vertrouw op hem", zegt hij. Ik hoor hoe zijn stem kraakte. Hij houdt nog steeds van me. Dat wist al. Ik ga dichter naar hem toe en drukt mijn lippen op de zijne. "Ik wil Thomas helemaal niet. Ik wil jou", fluister ik. "Dat kan niet, Iris, en dat weet je." "Sst...", zeg ik terwijl ik mijn vinger op zijn lippen leg en me in zijn hals nestel. Zijn armen omhullen mijn lichaam en ik voel zijn warmte doorheen mijn huid. Na een tijdje zie ik weer het licht in mijn ogen schijnen. Vincent is verdwenen, maar ik ben nog steeds in zijn huis. Ik zoek hem doorheen het hele huis, maar er is niemand meer. Op de keukentafel vind ik een briefje.

'Ik ben eventjes naar Helena, zo meteen ben ik terug. Je ouders belden en ze zijn onderweg naar jou. Groetjes Vincent'

Net op het moment dat ik het briefje weer wil neerleggen hoor ik een auto de oprit oprijden. Dat zullen mijn ouders zijn. Ik open de deur en laat ze binnen. "Wat komen jullie doen?", vraag ik als we allemaal gaan zitten zijn. "Gaat het wat met je?", vraagt mijn moeder. Ik knik. "Vandaag moeten we terug naar huis zodat je school niet mist", zegt mijn vader. Ik kijk hen aan met een vragend gezicht. "We moeten er snel heen, we kunnen hier niet langer blijven", zeggen ze. "Wat? Hoe bedoelen jullie?", vraag ik. "Je moet met ons terug mee." Ik voel hoe ik breek. "Mam, ik wil niet terug mee... Ik wil hier blijven... Ik wil het niet..." Ze kijken elkaar aan. "Het is toch echt nodig...", forceert mijn moeder, "je wil toch niet je eerste jaar opnieuw doen?" Nee, maar ik wil niet meer naar Spanje... Toch laat ik me overhalen. Het zal toch moeten. Mijn leven moet nu verder gaan in Spanje. Ik durf zelfs niet eens meer naar Helena te gaan. Ik wil het niet nog eens. Zonder iemand iets te laten weten ga ik weer. Ik stap de auto in en we vertrekken weer naar waar we vandaag komen...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Laatste update en nu door tot na de examens!!!

Ik ben echt aan het doodgaan...