Eyt

116 6 4
                                    



Nakakabusog dapat yung dinner. Pero kinain ako ng kapaguran the moment na lumabas kami ni Tyrone ng ospital.


Tinignan ko siya at ramdam kong ganun din ang nararamdaman niya. He gave me a worn out look as he starts the car and drives away.


Sino ba naman kasi ang hindi mapapagod matapos kaming ma-bombared ng mga mala-hotseat na tanong ni tita tungkol sa kasal, sa honeymoon, at sa babies!


Feeling ko nawalan ako ng dila nun kaya si Tyrone nag nag-take over na sumagot lahat ng tanong. Tinitignan niya lang ako para tumango ako sa sinasabi niya.


Pero nakakapagod talaga.



"Anong oras na?" Tanong ko siya habang nakasandal yung ulo ko sa bintana. Tinatamad kasi akong tumingin sa phone ko sa pouch.



"6:45. It's still early, don't worry." Sabi niya habang nagpapatuloy sa pag-drive.


Napaupo ako ng maayos. "What?!"




He gave me a puzzled look. "Why?"




"Tyrone. Please. Gumala muna tayo. A-ayoko munang umuwi." Sabi ko habang natataranta. I bet papunta na doon yung makulit na halimaw na yun. Ayoko na siyang makita!



"Ano bang nangyayari sayo? Why are you acting like you're hiding from someone?" Tanong niya. But I'm too nervous to answer.



Nung hininto niya yung kotse niya saka ko siya nilingon. "What's wrong with you?" Tanong niya sa akin habang tinititigan ako. Somehow, he looked... pissed.


"Yvonne. Tell me what's wrong."


"Ka-kasi... there was this guy..." sabi ko. I looked up at him and saw how he closed his eyes as if he doesn't want to hear me. I tried to summarize everything to him.



He finally opened his eyes and cursed. "Fuck, Yvonne. You should really stay away from bastards." Tapos nun nag-drive na ulit siya. "Where will we go? Sa bar?" Tanong niya.


Naalala ko yung huling nag-bar kami. Umiling agad ako. Ayoko nang may mangyaring ganun ulit! "Sa mall." I suggested.



It was his turn to wince at the idea. "Hell no." Sabi niya. "Anywhere but not there."


Inirapan ko siya. He always likes to be in a private place. Kahit kailan ayaw niyang napapaligiran ng mga tao. This guy is so difficult.


"Fine. Since you're the one driving, and it's your car, go ahead. Take me anywhere." Sabi ko na lang. Kahit saan basta hindi ko lang maabutan si Lawrence doon.



I can imagine him smiling while waiting for me at my door. The thought made me shiver.



"Fine." Sabi niya tapos hinarurot niya yung sasakyan niya. There was something playing in his eyes.


I just let him drive and closed my eyes.


Nasaan Ang Ibon ni Yvonne? (Kalandian Chronicles #1)Wo Geschichten leben. Entdecke jetzt