Horses and badboys

Hoofdstuk 32

Pov Ronaldo

Deze jongen gaat een leuke streek uithalen bij Sharon. Sharon is echt een bitch, die karma verdient. Mij in de ballen trappen, mij opzetten tegen Duncan, die mijn beste vriend is. Voor hem moet ik oppassen, dat hij Sharon niet inpikt. Het frustreert me. Dat Sharon ook niet toegeeft, frustreert me ook. Ik druk het gaspedaal in van de auto. Deze BMW rijdt wel fijn, dat moet ik toegeven. Wat ik met haar auto ga doen, weet ik eigenlijk niet. Dat ik de sleutels van mijn auto in haar handen heb gegeven, is ook al iets raars. Wat gebeurt er met me?

Ik ben thuis en zet de auto in de garage. Dan ga ik naar de keuken en maak beschuitjes klaar voor mezelf. Ondertussen kijk ik video's, maar ik kan mijn gedachten er niet bijhouden. Ik gooi mijn iPhone op de bank, en ruim alle rommel op. Ik bel de huishoudster en zeg dat ze de onderverdieping van het huis moet komen schoonmaken. Een halfuur later arriveert ze en ik vertrek naar mijn kamer. Dan ga ik op mijn rug op bed liggen.

Ik ben een badboy. Dat is duidelijk, ik ben er altijd al één geweest. Niet omdat ik een pijnlijk verleden heb, nee. Ik ben alleen onzeker, en die onzekerheid wil ik verbergen. Ik ben populair, dat weet ik ook, maar ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ook al zou ik het niet willen verliezen. De laatste drie weken heb ik geen meiden meer in bed genomen, dat is ook raar. Ik had er gewoon geen zin in. Jasmin vond dat niet bepaald fijn, en zij denkt dat ik verliefd ben op Sharon, wat niet zo is. Nee, maar wat ik wel raar vind, is dat ik een raar gevoel in mijn buik krijg als ik haar zie. Als ik haar recht in de ogen kijk. Bij Jasmin heb ik dat niet.

Dat gevoel.

Dat gevoel speelt parten met me.

Dat is waarom ik soms dichtklap en Sharon geen kwetsend antwoord kan geven.

Dat is waarom Sharon dat wel met mij doet.

Ze verscheurt me vanbinnen.

Ze maakt mijn imago kapot.

Zij durft alles te zeggen.

Ik durf dat niet door dat gevoel.

Dat gevoel kan ik bijna omschrijven als..

Fijn.

Het is fijn om te hebben en als ik bij haar ben wil ik het niet weghebben, terwijl ik het toch wegduw.

Ik duw het weg, want ik wil niet zwak zijn.

Zwak zijn is mijn grootste angst.

Zwak zijn verscheurt me, want ik weet dat er mensen zijn die me haten en die kunnen het tegen me gebruiken. Eigenlijk zit ik in een net. De ene kant is zwak, en de andere kant is sterk. Maar als ik sterk ben, voelt het ook niet altijd fijn. Als ik het tegenovergestelde ben, is ook niet altijd fijn, want dan omschrijven mensen je als 'pussy'. Ik wil geen pussy zijn, ik wil niet altijd mijn gevoel uiten. Ik wil sterk zijn, maar ook niet onverschillig. Ik schommel, en ik weet nog steeds niet welke kant ik kies.

Tot mijn  ergernis druipt er een traan naar beneden. Woedend veeg ik hem weg. Die onzekerheid zal op een gegeven moment mijn afgrond wezen, en dat weet ik heel goed. Ik moet een kant kiezen, en ik heb die nu van de 'sterke' gekozen, maar toch besef ik dat dat geen goede keuze is.

Als ik een leven wil hebben, moet ik me verlagen.

Ik wil me niet verlagen.

Of misschien toch wel.

Mijn huishoudster komt binnen en zegt dat ze klaar is. Ik snauw haar weg. Een kwartier later als de huishoudster weg is, gaat de bel. Ik wil een traan wegvegen, maar ik weet dat dat toch geen zin heeft. Het lucht wel iets op.

Ik loop naar beneden en doe de deur open zonder door het spionnetje te kijken. Dat had ik beter wel kunnen doen, want aan de andere kant staat Sharon.

Pov Sharon

Ik rij met de auto naar de garage en ik zeg dat ze hem roze moeten verven. Felroze. Er vormt zich een brede lach op mijn gezicht als ik Ronaldo's gezicht voor me zie.

Twee uur later

De auto is klaar en ik rijd ermee naar Ronaldo's huis. Ik bel aan.

Ronaldo doet open. Ik staar volledig verbluft en verbaasd naar hem. Zijn ogen zijn rood. Heeft hij gehuild? Hij kijkt me aan en ik kijk hem recht in de ogen. In zijn ogen zie ik meer emotie dan ik ooit heb gezien. Dan doe ik iets wat ik nooit uit mezelf zou doen.

Ik stap naar binnen en sla mijn armen om hem heen.

Tot mijn verbazing duwt hij me niet weg. Ik nestel mijn hoofd op zijn gespierde schouder. Ik voel twee sterke armen om mij heen. Dwars door mijn jas voel ik de tintelingen op mijn rug. Ik duw ze niet weg, ik voel geen gevaar. Ik weet dat dit goed is. Ik beweeg mijn rechterhand naar zijn zwarte haar en woel erdoorheen. Ik voel zijn hoofd op mijn schouder en een zucht. Een genietende zucht. 'Sharon?' vraagt de stem van Ronaldo raspend. Eén schok van zijn schouder. Huilt hij nou? 'Ja?' zeg ik. Ik heb een fijn gevoel in mijn buik, om tegen hem aan te staan. 'Je maakt me kapot', zegt hij. Ik zucht en ik weet niet wat ik moet zeggen. 'Waarom maak ik je kapot?' vraag ik. Het lijkt de meest nutteloze vraag ooit. 'Ik ben jaloers', zegt Ronaldo. 'Waarom?' vraag ik rustig. Ik leg mijn rechterhand op zijn schouderblad en klop zacht op zijn rug. Net alsof ik een klein kind moet troosten. 'Je bent zelfverzekerd, je durft alles te zeggen', zegt hij. 'Ik ben onzeker'.
Het is nu net omgekeerde wereld. Badboys zijn altijd zelfverzekerd. Hij niet. Hij doet zich zo voor.

'Wat is het probleem?' vraag ik. Het komt er nogal raar uit, maar daar stoort Ronaldo zich niet aan. Ik stop met kloppen op zijn rug en begin hem te masseren. Ronaldo's rechterhand begeeft zich naar mijn nek.

'Ik kan niet omgaan met mijn populariteit. Ik wil niet zwak zijn', zegt hij snikkend. Het wordt me nu vrij duidelijk. Hij weet niet hoe hij moet omgaan, maar hij wil zich niet verlagen en wil ook zijn  populariteit niet kwijt, dus hij zit in een net met twee keuzes die beide niet voordelig zijn. Ik zou hem misschien kunnen helpen. Ik zucht. Dat wil hij toch niet. Hij schijnt geen gevoel te hebben. Wel logisch verstand voor keuzes. 'Wat moet ik doen?' vraagt Ronaldo. Ik geef niet gelijk antwoord. 'De keuzes afwegen', zeg ik. Het klinkt als de domste zin ooit. 'Heb ik al gedaan', zegt hij. 'Op papier zetten', zeg ik.

Plotseling duwt hij me van zich af. We kijken elkaar aan. 'Ik moet het zelf doen. Ik..'. Hij vloekt ineens, waar ik van schrik. 'Rotzak', roept hij. Ik kijk achterom, en besef dat zijn felroze BMW de nog staat. Ik heb het verpest. 'Wat heb je gedaan?!' roept hij ineens. 'Je BMW roze geverfd', zeg ik droog. Ik kijk nog een keer achterom en schiet in de lach. Het ziet er ook zo debiel uit. Een luxe BMW die roze is. Ik kijk weer om en zie verbaasd dat er een lach op Ronaldo's gezicht doorbreekt. Een echte lach. 'Sukkel', zegt hij nepboos. 'Kom mee'. Ik loop achter hem aan en ik krijg de sleutels van mijn eigen BMW. 'Thanks', zeg ik gemeend. Ik loop achter hem aan naar de garage en zie mijn eigen, nog wit en al, staan. Eigenlijk is wit nog best mooi. Ik open de auto. 'Sharon?' vraagt Ronaldo. 'Ja?' vraag ik. 'Dit is niet gebeurd, oké?' zegt hij. Ik knik verward. 'Ik wil het geheim houden voor mijn vrienden. Zij zullen daarover niet positief zijn', zegt Ronaldo. Zeg maar gewoon onaardig en smalend. 'Ik snap het', zeg ik. Toch ben ik ongerust. Ik zou hem graag willen helpen om zijn keuze te maken.

Ik rijd weg. Er is geen woord gerept over de terug-wit-making van de BMW. Wel heb ik de sleutels aan hem gegeven.

Tijdens het rijden besef ik dat ik in Ronaldo's zone ben gekomen waar hij zelfs Acid niet toelaat.

De gevoelige zone.

Ik zou hem daarop kunnen pakken, maar dat gaat tegen mijn gevoel in. Tegen het vertrouwen wat Ronaldo mij heeft toevertrouwd.

Maar het gaat ook tegen de wil van Alex in. Dat ik hem kapot moet maken.

Het lijkt me het beste als ik het niet tegen ze vertel.