Vluchtten #2 {Voltooid}

Chapter 13

Joost p.o.v.

Er werd op mijn deur geklopt. 'Binnen.' Riep ik. De gene deed de deur open en ik zag Link staan. 'Link, ben je weer beter?' Vroeg ik blij. 'Soort van. Maar goed genoeg om bij jou te kunnen zijn.' Zei Link. Ik glimlachte en zei:' Ik ben blij dat je er bent.' Link ging naast me zitten en ik schoof wat op zodat hij wat meer ruimte had. 'En ik heb goed nieuws.' Zei Link. Ik ging rechtop zitten en ging tegen Link aanzitten. 'Wat dan?' Vroeg ik. 'Jij mag over een twee weken naar huis.' Zei Link blij. Ik glimlachte en zei:' Twee weken zonder jou...' 'Nou, ik beloof dat ik probeer elke dag bij je te zijn.' Link sloeg een arm om me heen en zei:' Ik zal je nooit in de steek laten.' 'Ik sloeg mijn arm ook om Link heen en zei:' En ik zal jou nooit loslaten.' Link leunde met zijn hoofd op mijn schouder en maakt zijn hand die hij eerst om me heen had geslagen rondjes over mijn rug. Langzaam stopte het en Link viel inslaap. Ik glimlachte en legde hem voorzichtig in mijn bed. Ik zuchtte... nog twee weken.... en dan kan de hel weer beginnen....

Harm p.o.v.

'Jer!' Schreeuwde ik. 'Wat is er?' 'Waar is Link?!' Schreeuwde ik in paniek. 'Rustig, Harm.' Zei Jeremy. 'H-Het spijt me... na alles ben ik zo bezorgd om ze...' 'Ze, wie nog meer?' Vroeg Jeremy. Ik zuchtte en ging zitten. 'Link en Joost...' zei ik zacht. 'Ik denk dat ik al weet waar Link is.' Zei Jeremy en hij ging op de leuning van de stoel zitten waar ik op zag. 'Waar dan?' Vroeg ik en ik veegde mijn opkomende tranen weg. 'Bij Joost!' Zei Jeremy. 'Waarom had ik daar niet aan gedacht...' Kreunde ik. 'Harm... je bent overspannen. Ga gewoon naar bed, ik ruim alles hier op en doe de rest.' Ik keek hem aan en zei:' Maar ik wil je niet alleen laten.' 'Harm ga nou maar gewoon naar bed.' Zei Jeremy. Ik zuchtte en liep tegenstribbelend naar boven. Ik voelde tranen opkomen en begon te huilen. Ik deed mijn deur op slot en keek naar de foto. Ik, Jeremy, Joost en Link... Waarom ging alles opeens zo moeilijk? Ik verborg mijn hoofd in mijn kussen en hoorde de stem van mezelf. 'Harm, het is over, het is te laat... je kan ze niet meer redden... ze haten zichzelf en dat is jou schuld.' Ik smeet het kussen tegen de muur aan en zei zacht:' Het is nooit te laat om iemand te helpen.' Ik opende mijn deur en liep naar Link zijn kamer... ik wist dat dit niet goed was... dit is schending van privacy... Ik keek in de laatjes. 'Kom op, er moet iets zijn...' Mompelde ik tegen mezelf. Er was een lade die niet openging. Ik keek onder het matras en vond een sleutel. Ik opende het laatje en vond een boekje. Ik nam hem mee naar mijn eigen kamer en begon ge lezen.

Ik klapte het boekje dicht en bad dat dit een grap was, dat dit een nachtmerrie was. Een misselijk gevoel overspoelde me. 'Link en Joost. JoLi voor altijd' stond op de voorkant met sierlijke letters geschreven. Het was een zwart boekje met allemaal foto's en waargebeurde verhalen. In het begin stond nog zo dat ik of Jeremy het niet mochten lezen. Waarom deed ik het? Waarom is dit de harde waarheid?' Dan pas snap ik waarom Joost die brieven onder het matras had gelegd... dit is hun boekje en Joost wist dat Link daar sowieso ging kijken. 'Harm?' Ik hoorde voetstappen de trap opgaan. Ik verstopte snel het boekje en ging in bed liggen. 'Oh, je slaapt...' Jeremy liep weg en kort daarna hoorde ik de voordeur dicht gaan. Ik liep naar beneden en zag een briefje. Er stond Harm, ik ben Link aan het ophalen. Ik rende weer naar boven en legde het boekje op precies dezelfde plek als hoe het lag en deed de lade op slot en legde de sleutel onder het matras. Ik liep naar beneden, ging op de bank zitten en ik bedacht me wat ik zal gaan zeggen als Link straks thuiskomt.

Link p.o.v.

Huilend zit ik op mijn bed. 'Alsjeblieft laat het stoppen!' Schreeuwde ik. Het gebonk werd steeds harder en ik deed mijn handen op mijn oren. 'Alsjeblieft, doe me geen pijn!' Glasscherven van het raam vlogen in het rond. Ik pakte er een op en zette een nieuwe streep op mijn arm. Het werd opeens stil beneden. Ik liep naar beneden en zag niemand. Er lag een briefje met dat ze me hadden achtergelaten. Ik rende naar buiten in de hoop dat ze er nog waren, tijdens mijn zoektocht botste ik tegen Joost aan. Ik wist dat er iets was... maar zo iets ergs... hij nam me mee... en we kregen verkering...

Ik werd wakker door een hand op mijn schouder. Het was Joost. 'Joost, mag ik iets vragen?' Vroeg ik en ik ging rechtop zitten. Joost volgde mijn voorbeeld en zei:' Tuurlijk, wat is je vraag?' 'Toen je in het zwembad sprong... deed je dit voor ons of wou je gewoon niet meer leven?' Joost schrok van mijn vraag en keek naar beneden. 'Ik... ik... allebei...' Zei Joost zacht. Hij huilde niet en we zwegen allebei. Totdat Jeremy de kamer binnenliep. 'Link... ik kreeg je berichtje.' Zei Jeremy. 'Sorry...' Zei Joost nog voordat ik de kamer uitliep.

'Link, kan ik je even alleen spreken?' Hoorde ik Harm zeggen. Ik knikte en we liepen naar boven. 'Wat heeft dot te beteken?' Hij liet me ons boekje zien. 'Heb je het gelezen?!' Mijn ogen spuwde vuur. 'Link, het spijt me...' 'Dit was het boekje van Joost en van mezelf... Hoe kon je?' Tranen stromen over mijn wangen. 'Link, ik snap dat je boos bent, maat ik had er een reden voor...' 'Ja, ik ben boos maar, mijn vertrouwen in je is weg! Dat je niet gewoon van mijn spullen af kan blijven doet me echt pijn!' Ik wou weglopen maar Harm pakte mijn hand. 'Blijf!' Zei hij en hij deed de deur op slot. 'Link, ik wou je helpen.' Zei Harm. 'Helpen waarmee?! Met mijn leven bepalen!!' 'Nee, met je helpen van je depressie!' Dat woord... ik en Joost hadden gezworen het nooit meer te zeggen. Het kwam als een klap in mijn gezicht. 'Harm, ik wil geen hulp...'

Sad...
Maar volgende hoofdstuk word het einde...
En daarna ga ik ff focussen op de boeken die nú lopen en op de nieuwe fanfictie...
Daarna komt die online en is iedereen blij!!

OMFG IK BEN TE HYPED VOOR HET GOEDE EINDE....
(Hij word cute, ik zweer het je! En hier een JoLi tekening)

I hope you like it!