Vluchtten #2 {Voltooid}

Chapter 5

Link p.o.v.

Joost, Harm en Jeremy waren weg. Ik zat daar dus nu... alleen... ik zette mijn muziek aan en begon zachtjes mee te zingen. Tot ik opeens de deurbel hoorde. Ik deed open en zag Diem en Nina staan. Ze knuffelden me en ik knuffelde terug. 'Omg, Link!' Zei Diem. Ze knuffelde me gelijk terwijl Nina er nog een beetje ongemakkelijk bij stond. 'Kom binnen.' Zei ik toen Diem me eindelijk losliet. Ze liepen samen naar binnen. Ik schonk wat drinken in en ging zitten. Nina kwam naast me zitten en Diem ging op een stoel zitten. Ik hoorde de deurklink van de voordeur. Nina schoof dichterbij en ze kuste mij. Ik hoorde geschreeuw en daarna een deur de dicht sloeg. Ik deed niks, ik kon niks doen. Toen Nina me losliet keek ik haar versteend aan. 'Link...' Hoorde ik Harm zeggen. Het enige wat ik kon was staren, terwijl er tranen over mijn wangen liepen bleef ik staren. Ik voelde niks meer. Er was niks meer. Ik had Joost gebroken... en het gevoel van leegte overspoelde me. Ik liep naar boven, zo rustig alsof het leek dat er niks aan de hand was, maar terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen liepen... en terwijl ik de trap opliep... werd het me teveel, mijn hoofd was te vol... ik leunde op de trapleuning en sloot voor heel even mijn ogen. Maar die heel even, was even te veel. Ik viel van de trap af.

Joost p.o.v.

Huilend rende ik weg... 'Ik wil ze nooit meer zien. En dan ook echt nóóit meer. Ik wil niet meer vechten.... ik zal gaan vluchten....' Ik voelde dat mijn adem moeilijk werd, maar ik ging door. Zelfs al kwamen de aanvallen terug... het is hun eigen schuld. Ik viel op de grond, steken kwamen in mijn borst. Ik voelde wat bloed in mijn keel en ik hoestte. Het voelde alsof ik stikte... stikte in mijn eigen bloed. Ik begon harder te hoestten. Het liefst wou ik schreeuwen, maar het lukte niet. Ademen werd moeilijker en beelden flitste weer voorbij. Het enige wat ik voor me zag was Link. Je weet wel... die gast... die ik nooit meer zou kunnen zien. Een mix van zweet, tranen en bloed kwam uit mijn lichaam. Ik zag dat een jongen naar me toe rende. Ik kon niet zien wie het was, alles was zo wazig door de tranen in mijn ogen. Ik voelde zijn armen om me heen terwijl er steeds meer bloed uit mijn keel kwam. Ik hoorde dat hij iemand belde. Ik dacht de ambulance, alleen ik herkende zijn stem. Maar kon er niet opkomen. 'Sst... rustig... het komt goed.' Ik wist het weer. Die rust, die kalmte, die zorgzaamheid... het was Jeremy! Ik hoorde aan zijn stem dat hij het moeilijk vond. Maar hij bleef sterk en bleef bij mij. Totdat er een paar mannen kwamen. Ze tilden me op... maar ze lieten me vallen. Mijn hoofd kwam terecht op een steen... nou, dacht ik... want alles werd zwart toen.

Harm p.o.v.

Ik hoorde gebonk vanuit de hal. Ik liep snel naar de hal en deed de deur open. Ik zag Link liggen, ik wachtte heel even, want hij zal bij kunnen komen. Toen hij na 2/3 minuten nog steeds niet wakker werd belde ik een ambulance. Ik hoorde aan de deur dat Nina en Diem weggingen. Al snel kwamen er wat mensen van de ambulance. Ze tilden Link op en vroegen of ik mee wilde gaan. Natuurlijk zei ik:' Ja, tuurlijk!' En ik stapte in de ambulance. Op naar het ziekenhuis... voor de zoveelste keer...

Daar aangekomen liep ik de wachtkamer in. Tot mijn grote verbazing zag ik Jeremy daar ook zitten. 'Wat is er gebeurd?' Vroeg ik bezorgd. 'Harm, rustig. Ga eerst zitten.' Ik ging zitten en Jeremy vertelde het verhaal over Joost, over zijn aanval, over de klunzige mannen. 'En wat doe jij hier?' Vroeg Jeremy toen hij klaar was. Dus ik vertelde over Link en wat er gebeurd is enzo. Jeremy knikte en zei:' Nu wachten...' Ik zuchtte en bereide me voor op een lànge dag....

*zucht* Hm.....
Ik ben hier echt niet trots op....
En dan bedoel ik dit hoofdstuk...
Ik zal hem wel willen wissen maar ik wil hem af hebben...
Dus sorry voor de slechtheid