ontvoerd (✔)

H 16.

De bus stopt bij het gebouw waar we verblijven. Ik, Mathijs, Luke en Cody blijven in de bus zitten totdat alle kinderen uit de bus zijn. Luke en Mathijs staan tegelijkertijd op. Luke helpt Cody overeind en Mathijs wil mij helpen. Maar ik sta zelf op en door de kogel in me been val ik op de grond. Mathijs wil me nog opvangen maar mist me. Ik val met me hoofd op de harde stoel leuning en daarna nog met me hoofd op de grond. Als ik me ogen open doe zie ik alleen maar bloed. "Rachel, houdt je ogen dicht". Ik voel dat ik wordt opgetild en laat het maar gebeuren.

Ik word wakker in een bed, maar het is niet mijn bed. Ik kijk de kamer rond. Dan zie ik iemand op een stoel naast me slapen. Het is Mathijs. Hij schrikt wakker van me en knuffelt me meteen. Ik beweeg me hand naar me hoofd en voel dat er verband zit. "Het is beter dat je het nog niet aanraakt". Ik knik voorzichtig. "Hoelang was ik weg?" vraag ik met een schralen stem. "Drie dagen". Ik knik en een zucht verlaat me mond. "Weten de meiden dat ik hier ben?". "Ja, ze komen elke dag langs". "En jij?". De dokter komt naar binnen gelopen.

Zonder iets te zeggen doet hij de deken omhoog en haalt het verband eraf. Dan merk ik pas dat ik in me onderbroek lig. Ik doe snel de deken iets naar beneden. De kogelwond zit in me bovenbeen. "Ik heb alle kogelstukjes uit je been gehaald. Je bent goed aan het genezen, maar je mag nog een paar dagen niet lopen. Laat me nu even naar je hoofd kijken" zegt de dokter terwijl hij weer het verband om me been verbind. Ik knik en doe de deken weer over me benen heen. De dokter haalt het verband van me hoofd eraf. "Dit geneest ook goed maar het is belangrijk dat je je niet inspant en niet al te snelle bewegingen maakt". Ik knik weer en Mathijs bedankt hem. De dokter loopt de kamer uit e er ontstaat een stilte.

Mathijs zit me aan te staren. Daardoor zit ik ongemakkelijk naar me handen te kijken. Dan schiet me iets te binnen. Cody. "Mathijs? Hoe is het met Cody?". Hij stopt met staren. "Hij is toch niet.....?" ik kan me zin niet afmaken. "Nee nee dat niet". Ik kijk hem vragend aan. "Hij is in zijn buik geraakt. Er is niks belangrijks geraakt dus hij overleefd het. Maar hij heeft zijn rust nodig, daarom blijven we hier een paar weken langer en dan gaan we pas naar de volgende bestemming". Ik knik en staar naar zijn handen. Het valt me nu pas op dat hij ook verband om zijn arm en hand heeft zitten. "Gaat het met jou". "Ja waarom zou het niet gaan" zegt hij half lachend. Ik wijs voorzichtig naar zijn arm. "Oh dat is niks. Maak je maar geen zorgen om mij". Ik schuif een stukje naar links en klop met me handen om het bed waar ik plaats heb gemaakt. Hij gaat naast me liggen. Ik leg me hoofd op zijn borst zodat ik lekker lig. Zijn ademhaling gaat steeds sneller. Dan legt hij zijn arm om me heen zodat hij me vast heeft. Zijn ademhaling gaat weer naar een normale ritme.

We liggen al een paar uur op deze manier. Ik ben volgens mij een paar keer in slaap gevallen. Dan hoor ik gelach op de gang. De meiden komen binnen gelopen en beginnen te gillen als ze zien dat ik wakker ben. Mathijs gaat snel van het bed af. De meiden komen op me afgerend en beginnen mij allemaal te knuffelen "Ik laat jullie wel even alleen". Voordat ik iets terug kan zeggen loopt hij de kamer al uit.

"We hebben je zo gemist!". "We zijn blij dat alles goed gaat met je!". "We zijn zo blij dat je wakker bent!". Ik geef ze nog een knuffel. Ze beginnen te praten wat ik allemaal gemist heb. Maar dat is niet zo belangrijk allemaal. "Wil jij ons vertellen wat er is gebeurd? Want de andere mogen het niet zeggen" vraagt Liza. Een zucht verlaat me mond. "Zijn er kinderen niet terug gekomen?" vraag ik aan de meiden. Ze lijken allemaal even na te denken. "Ja een paar meiden zijn niet terug gekomen". Ik knik. Dat is dus het teken dat hun dood zijn. Ik denk nog even na wat er allemaal gebeurd is en begin dan het verhaal te vertellen.

Ongeveer een uur later nemen we afscheid van elkaar en gaan de meiden weg. Daar lig ik dan. Helemaal alleen in een kamer. Ik ga rechtop zitten en kijk de kamer rond. Er is hier niks bijzonders. Ik ga weer liggen en sluit me ogen. Maar als ik me ogen sluit zie ik al die mensen dood gaan. Ik open snel me ogen weer en staar naar het plafond.

Dan hoor ik gebonk op de gang. Het wordt steeds harder. Ik word er bang van en ga snel rechtop zitten. Het gebonk stopt opeens. Maar het is wel dichtbij. Te dichtbij. Het lijkt wel of dat iemand voor de gesloten deur staat. "Hallo?" vraag ik bang. Ik krijg geen antwoord terug. De deurklink gaat naar beneden. "Wie ben je?". Weer krijg ik geen antwoord terug, wat ik al verwacht had. De deur vliegt open. Dan hoor ik nog gekreun. Iemand komt naar binnen gelopen.

Sorry voor zo'n saai hoofdstuk maar ik had geen inspiratie meer. Wie zou de kamer van Rachel binnen zijn gelopen? Vinden jullie dit nog een leuk verhaal, of maak ik het te uitgebreid? XXX-Kelly