ontvoerd (✔)

H 12.

Het meisje met lange bruine haren gaat tegen de muur staan. "Gerard jouw beurt!". Beide groepen gaat in een halve cirkel staan zodat iedereen kan kijken. Gerard gooit een mes wel 2 meter van haar vandaan. Maar het meisje met lange bruine haren begint te gillen en zakt op de grond neer. "Je weet de regels van dit spel vast wel nog. Je hebt nog een kans om stil te blijven staan!". Het meisje met het lange bruine haar gaat weer recht tegen de muur staan. "Rachel! Help me dan! Jij hielp dat ene meisje toen ook. Asjeblieft". Ze begint te huilen maar ik schenk er geen aandacht aan. Gerard gooit weer. "Rachel alsjeblieft! Ik wil niet dood!". Het mes komt een meter bij haar vandaan en weer beweegt ze. "Oke omdat ik zo aardig ben krijg je nog een kans! Maar dat is echt de laatste!". "Rachel waarom help je me niet?". Ik zet een paar stappen in haar richting. "Je noemt me slet en gooit een ei tegen me aan en nu denk je dat ik je ga helpen! Ik denk het toch niet! Vraag maar aan je vriendinnen die je blijkbaar niet hebt want niemand helpt je!". Ik loop weer terug en ga goed staan. Het meisje met lange bruine haren begint te huilen en beweegt weer als het mes wordt gegooid. "Dat was je laatste kans". Gerard gooit weer een mes. En die komt precies in haar hart terecht.

Alle meiden lopen weer naar binnen. Maar niemand lijkt verdrietig te zijn. En het groepje waar ik in zat steunen me echt. Alleen het andere groepje niet. Die zijn nu nog bozer op mij. Maar dat maakt mij niet uit. Ik ken ze toch niet of niet goed dus ik ga me leven niet voor hun riskeren. De meiden lopen richting hun kamer. Maar omdat hun naar beneden moeten en ik omhoog zeggen we al gedag. Cody komt naar me toe gelopen en pakt me hand vast, die helemaal onder het bloed zit. "Het is goed". Hij pakt me andere hand vast en samen lopen we naar de dokter.

De dokter maakt me hand schoon en doet er daarna verband eromheen. Ik bedank de dokter en loop weer naar de gang. Cody komt naast me lopen en samen lopen we naar boven. Als ik net de deur klink vastpak begint Cody met praten. Ik laat de klink weer los. "Waarom noemde ze je slet?". Ik kijk even naar de grond maar dan kijk ik weer in zijn ogen. Die heel anders zijn dan de ogen van Mathijs. "Ze noemen mij zo omdat ik best goed me jullie om kan gaan". Een zucht verlaat zijn mond. "En daarom noemen ze jou zo? Jij kan er niks aan doen dat jij zo aardig bent en dat er toevallig een klik zit". Ik kijk weer naar de grond. "Je hebt goed gehandeld vandaag". Meent hij dat? Ik heb een meisje in elkaar geslagen en ervoor gezorgd dat ze dood is. Wat is daar nou goed aan. Ik knik maar. Hij loopt weg en ik loop de kamer in.

De meiden zitten al op hun bedden. "Wat is er met je hand aan de hand?". Ik legde ze het verhaal uit. Als ik alles heb uitgelegd geven ze me een knuffel. Ik knuffel terug en ga op me bed liggen. Ik pak me schriftje en pen erbij en begin te schrijven.

Er is iemand vandaag dood gegaan. En ik heb een enorme schuldgevoel omdat ik vind dat het mijn schuld is. Ik leg het uit. Alle meiden die mee moeten met de missie moesten verzamelen. We gingen naar buiten en daar moesten we opdrachten doen in twee groepjes. Een paar meiden noemde me elke keer slet. Ze noemde me zo omdat ik toevallig goed met sommige leiders om kan gaan. Maar ik liet het maar gebeuren. Maar toen ze een ei tegen me aan gooiden. Werd ik boos. Ik stond op en sloeg het meisje in elkaar. Toen ik Cody zag stopte ik en stond op. Het meisje stond ook op en probeerde bij Cody te slijmen, ze zij dat het mijn schuld is. Cody wist dat het niet waar was omdat hij alles gevolgd had dus kreeg het meisje straf. Dezelfde straf als op school. Er werd een mes naar je gegooid. Wel op een afstandje maar toch. Als je twee keer bewoog moest je dood. Het meisje bewoog dus twee keer. Maar naar dat ze de eerste keer bewoog begon ze mijn naam te roepen en te schreeuwen dat ik haar moet helpen. Maar in plaats van dat schreeuwde ik tegen haar wat zij mij allemaal heeft aangedaan. Toen ze de derde keer bewoog ging ze dood. Het mes kwam precies in haar hart terecht. Ik voel me echt schuldig. Ook al mocht ik haar niet en schelde ze me uit.

Ik leg het schriftje weer weg en ga met mijn hoofd op de kussen liggen. Iedereen is hier wel aardig tegen ons, maar we kunnen hier niet blijven. Dalijk gebeurd wat er vandaag ook was gebeurd met de meiden. En dat wil ik niet. Ik zou mezelf dan nooit vergeven. Ik ga weer zitten en loop dan de badkamer toe. In de spiegel zie ik een verdrietig en boos meisje met lange blond haar dat helemaal dof is. Ik ben veranderd. Van uiterlijk en innerlijk. We moeten hier weg. Ik loop weer naar de kamer toe en ga op me bed zitten. "Meiden we moeten hier weg, het maakt niet uit hoe". Ze kijken me vragend aan. "Als ik mee ga met die missie dan kijk ik goed naar het gebied. Ik zoek een route om te vluchtte". "Je weet toch nog wel wat ze hebben gezegd over vluchten" zegt Juultje met en bezorgde stem. "Het is een slechte plan. Maar we kunnen hier nier voor altijd blijven" stemt Liza met mij mee. "Oke we gaan het doen als we een goed plan hebben en dan moet iedereen er mee eens zijn" stelt Lexa voor. "Laten we dan maar iets bedenken". Iedereen knikt en we gaan in een cirkel zitten.

 

Woooow dit boek staat nu op #12 van avontuur!! Zou het ons lukken om in de top 10 te komen? Bedankt voor jullie reacties, stemmen en steun!!! Wat vinden jullie van het verhaal? XXX-Kelly