Zakochani w czasie

Speculator

Zaraz zdał sobie sprawę z jej nieobecności i panika rozeszła się po jego ciele jak porażenie prądem. Zaczął nerwowo rozglądać się po wielkim bogato zdobionym gotyckim kościele. Dopiero teraz zauważył ludzi siedzących na drewnianych ławkach, około stu par oczu wpatrujących się w wejście naprzeciw niego. Nagle marsz weselny zaczął wydobywać się z organów. Najpierw wyszły dziewczynki z kwiatami, następnie druhny, a potem Alicja w długiej białej sukni. Na chwilę zapomniał o wszystkim innym. Wpatrywał się tylko w uśmiechnięte oczy Alicji. Kiedy udało mu się zejść na ziemię, znów ogarnął go niepokój. Wiele nie myśląc wybiegł z kościoła, nie oglądając się za siebie. Zdyszany usiadł na murku żeby odpocząć i pomyśleć. Musiał ustalić, co tak właściwie się stało. Jedynym wytłumaczeniem mogło być to, że Alicja musiała puścić jego rękę w trakcie podróży. Pierwszy raz podróżował z drugą osobą. Teraz przeklinał się za to, co miało być niewinną niespodzianką. Prawda była taka, że z jego winy Alicja zgubiła się gdzieś w czasie. Tylko jak ma się dowiedzieć, w którym jest roku. Jak ją odszukać? Wyjął z kieszeni niewielką książkę, którą zawsze miał przy sobie. Zaczął pośpiesznie wertować kartki małego tomu.

- Podróżnik?- spytał przechodzący obok mężczyzna w podeszłym wieku o włosach przyprószonych siwizną.

- Słucham?- spytał zdziwiony Konrad.

- Ja też przemieszczam się w czasie- odparł tajemniczy staruszek- jestem jednym z dalekich krewnych twojej matki. Widziałem jak wybiegłeś z kościoła i poszedłem cię szukać. W rzeczywistości jestem młodszy. Pewnie nie wiesz, ale jestem czymś w rodzaju policji w świecie podróżników. Złamałeś jedną z zasad, która mówi, że nie wolno zabierać nikogo obcego w podróż bez powiadomienia o tym specjalnych służb. I to dlatego się tutaj znalazłem. Będziesz musiał za to odpowiedzieć.

- Och...nie wiedziałem, nikt mi nie powiedział...

- Przykro mi słyszeć, że twoja matka nic ci o tym nie wspomniała. Ale takie są zasady. Biedna Kornelia, nie potrafi przemieszczać się w czasie od śmierci twojego ojca. Tak naprawdę miała nadzieję, że nie odziedziczysz po niej tej umiejętności. Przenosząc się w czasie o dziesięć lat, zobaczyła śmierć twojego taty tuż po ślubie i za wszelką cenę próbowała jej zapobiec. Jednak los jest losem i nic nie dało się zrobić.

- Ale wie pan...moja dziewczyna...znaczy osoba, którą zabrałem...ona...tak jakby...zgubiłem ją.

- Co zrobiłeś?! To jest kolejne wykroczenie!

- Czy wie pan, jak mógłbym ją odnaleźć? Nie mam pojęcia co robić.

- Podążaj za łabędziem.

- Słucham, za czym?

Ale mężczyzna zniknął oparty o balustradę mostu. Konrad dostrzegł połyskującą w słońcu miedzianą kłódkę.

Nie rozumiał co miał na myśli mężczyzna. Wtem przypomniał mu się świetlisty łabędź, którego dostrzegł lata temu, kiedy zaczęła się jego przygoda z podróżowaniem. W zamyśleniu podszedł do mostu, na którym zniknął staruszek i w tej samej chwili poczuł, że coś chce uwolnić się z jego kieszeni. Wyciągnął książkę, która otworzyła się na ostatniej stronie. "Speculator" brzmiał tytuł. "Jeśli chcesz odnaleźć zagubionego w czasie, podążaj za swoim speculatorem. Wcześniej wypowiedz słowa: Speculatorze, zabierz mnie do... i wymień imię osoby, której szukasz". Zdanie wypowiedz w myślach, mocno wierząc w odnalezienie osoby. "Dziwne, wcześniej chyba nie było tu tej strony"- pomyślał Konrad. Zamknął powieki i z pełną wiarą pomyślał przeczytane słowa. Gdy otworzył oczy oślepił go blask płynącego w jego kierunku stworzenia.

Ostatnio zapomniałam zrobić pewniej rzeczy. Otóż, TypowyCzytelnik i Hoyukii próbowały zgadnąć co stało się z Konradem, dlatego z przyjemnością polecam ich książki. Chcę też polecić książkę AmelkaBiekowska.
Chciałam wam też podziękować za gwiazdki i przemiłe komentarze. Miło wiedzieć,  że komuś podoba się moja twórczość. To jest najważniejsze dla każdego kto piszę. Najbardziej dziękuję tym wytrwałym, którzy śledzą moją powieść. Dziękuję że jesteście i dajecie mi motywację do pisania! Bez was to nie miałoby sensu :)