Timeline

Chapter 9

Chapter 9

Fix

My decision is final; making a way to change the present could affect the future's event. Kung iyon lamang ang paraan na pwede kong mabago ang future ay posibilidad na gano'n nga mangyari. I can enumerate some of the people na na-encounter ko doon sa future of 2026. That's the future of the other earth and so the earth where I come from will be possibly turn out just like that.

I may not understand multi unverse well but I have a little knowledge about that. I read about that before using my ability. Hindi ko naman kasi inaakalang future ng ibang earth ang mapupuntahan ko. It was accident. That wasn't my intention at all.

Habang nag-aayos ako ay kumatok naman si mama, pinagbuksan ko naman siya ng pinto. I have something to tell her naman kaya gusto ko rin makausap si mama.

"Breakfast is ready," aniya. "Mukhang maaga ka ngayon papasok ah? Why don't we go together?"

"Sure, ma." Tango ko pa sa kanya. Bago pa man siya tuluyang lumabas ng kwarto ko ay tinawag ko muli siya at muli niya akong hinarap. "I have a favor ma."

"What is it?" she asked. "Whatever you want, Calia. Tell me."

Napakunot noo naman ako sa sinabi niya, "Whatever?" she nodded. "Okay..."

Sabay kaming umalis ni mama. It's fine for her with my favor. Mabuti nga ay pumayag siya sa gusto kong mangyari dahil iyon ang magiging first move ko. Kung hindi ko man siya mapapayag ay gagawa pa rin ako ng paraan para lang bumalik sa dati ang lahat. Binati ko naman si Salve na siyang nagbukas ata ng clinic ni mama.

Nagpaalam na rin naman ako kay mama at dumiretsyo na rin sa bus top papunta sa university. On what universe kaya marunong akong mag-drive? Minsan napapaisip na lang ako na gusto kong malaman kung ano ako sa ibang mundo, kung anong ginagawa ko doon o anong katayuan ng buhay ko doon. Now that I can do that thing, hindi ko pa rin naman siya pwedeng gawin dahil delikado. Mamaya ay hindi na ako makabalik sa earth ko.

I sit on the far right, medyo puno na kasi sa harapan kaya ang bandang likod na lang ang maluwag pa. Tumabi naman ako sa lalaking estudyante na mukhang same university lang din naman kami. Hindi naman ako kumibo dahil nakatingin lang siya sa window.

Tiningnan ko naman ang phone ko, I'm still wondering who left this phone. Ewan ko ba kung sinadyang iwanan niya ito sa akin. Nakakaloko lang dahil sa dami naman ng taong makakakuha nito, ako pa talaga. Ako pa tuloy itong namo-mroblema. Sabagay, tanggap ko na rin naman na kasanalanan ko rin kung bakit ko pinilit ang sarili kong i-try ang time travel.

When we arrived at the university, tatayo pa lang ako ng nakipag-unahan sa akin ang katabi ko. Nasanggi na nga niya ako, hindi pa nag-sorry! Tumalim ang tingin ko sa kanyang hanggat sa bahagyang napalingon ito sa direksyon ko.

Halos hindi ako makapaniwala sa nangyari. Hindi pwedeng iyon ang magiging way para manatili ang future.

Hindi pwede.

"Miss, bumaba ka na." tawag naman sa akin ng konduktor.

Agad naman akong tumayo, "sorry po." Dali dali rin naman akong bumaba ng bus at huminga ng malalim. Nang lingunin ko kung nasaan siya ay mabuti wala na siya kaya naman pinuntahan ko na kung sino talaga ang pakay ko.

I headed to the faculty where my science professor is staying. Pagkadating ko naman doon ay wala pa ang prof na siyang ipinunta ko naman kaya naman naupo na lang muna ako doon sa couch at hinintay na dumating ang aking professor.