somewhere only we know :: yoonmin

2: something only I know

Mart, 2006

Yüreğimdeki hüzün ve özlem ile yeni okulumun bahçesinde tek başıma dolanırken geçen seneki felaketimi hatırlayıp duruyordum. Onu tekrar görmeyi çok istiyordum ama uzakta olduğum gerçeği yüzüme çarpıyor, içimdeki ufak umut taneleri de buharlaşıp kayboluyordu.

Geçen yıl tanıştığım o çocuğa verdiğim sözü tutamadığım için kendimi eksik ve güçsüz hissediyordum. Oysa ki ona yarın onunla, o tepede buluşacağımı söylemiştim. Büyük paralara alınan kalın montumu bile omuzlarına bırakıp koşarak beni bekleyen arabaya inmiştim. Kalbimin küçük çarpıntılarıyla eve gelmiş ve yüzümdeki tebessüm gelir gelmez yok olmuştu. Çünkü birkaç dakikacık geç kalmış olsam bile annem çıldırmış, okulu arayıp soruşturmuş ve benim genellikle okuldan kaçıp o tepeye çıktığımı öğrenmişti.

Ünlü varis olan Park Jimin'in böyle bir yanlış yapması ile oradaki özel okul ile bağlantım daha ben ağzımı bile açmadan kesilmişti. Gözlerine baktığımda ısındığım ilk adama verdiğim tek bir sözü bile tutamazken tüm gece ağlamıştım. Hiçbir işime yaramasa da gece boyu, onun da dediği gibi yumuşak çarşaflar içinde söz söyleme hakkımın bile olmadığı bir hayata ağlamıştım.

Şimdi de ülkenin en disiplinli okullarından biri olan Sky Seoul School'a alınmıştım ve annemin isteği yüzünden her adımım takip ediliyor, ne yapsam direkt olarak bilgilendiriliyordu. Kendimi on bir değil de, kırk beş yaşında gibi hissediyordum. Gelecekten ne umudum ne de bir beklentim vardı. Çünkü; her nasılsa yaşadığım hayat benim olmayacaktı.

Okulun bitiş zilinin çalmasıyla beni bekleyen arabaya yürürken kendi sorunlarımı düşünmeyi bırakıp Yoongi'nin hayatını düşündüm. Sokakta yatmak zorunda kalması, öğünlerini istikrarlı alamaması, benden büyük durmasına rağmen okumaması, kir ve pas içinde olması... Bir türlü o hali gözümün önünden gitmiyordu. Yine de, gözlerindeki gördüğüm parıldı yüzünden ona sıkı sıkı sarılasım geliyordu. Onu ısıtmak ve bir kardeşi gibi kafamı ona yaslamak istiyordum.

Kafamı onun göğsü yerine, arabanın arka camına yaslarken yoldan geçen arabaları ve kaldırımdaki insanları izliyordum. Her biri bir telaş içindeydi, bir koşuşturma hepimizi içine çekiyor ve arkasından sürüklüyordu. İstemediğimiz işlerde çalıştırıyor, istemediğimiz yerlerde yaşatıyordu. Her gördüğüm insanın yüzünü dikkatle incelerken araba giderek yavaşladı ve kırmızı ışıkta durdu.

O sırada, gördüm onu.

Altında geçen sene gördüğüm yırtık kot vardı. Zorlukla, ince bacaklarından tanıyabilmiştim, silüetini. Omuzlarında hala benim küçük montum vardı ve yüzü, kırık beyaz olup herhangi bir yarası yoktu.

İyileşmiş olmalıydı.

Arabanın gaz sesiyle kendime gelirken şoför amcaya aniden bağırdım.

"Dur!"

Fren ile öne doğru sallandığımda, nefes nefese kalmamı umursamadan açıklama yapmaya başladım.

"Eski okulumdan bir arkadaşımı gördüm," dedim ve trafiğin ortasında, çalan korna seslerini umursamadan kapıyı açtım. "onunla görüşüp eve taksi ile geleceğim."

"Ama küçük bey--"

"Anneme bunu söyle!"

Kapıyı hızla kapatıp ara caddeden onu gördüğüm köşeye doğru koşarken şoförün arkamdan gelip gelmemesi umrumda değildi. Neredeyse bir sene sonra onu koskaca Seul'de bulmuştum ve bu sefer kaybetmeye niyetim yoktu.

Beş dakikalık maraton maceramdan sonra yanına yetişebildim ve parmaklarımı bileğine yerleştirdim. Sesli bir küfür ile bana doğru dönerken gözleri büyüdü ve açık dudakları daha da aralandı.

"Sen..." dedi sakin bir şekilde fakat sesindeki heyecanı saklayamamıştı. "Park Jimin."

"Benim," diye mırıldandı Jimin, nefesleri hala yatışmamıştı. "Yoongi."

"Biraz geç kalsam da geldim sana."

Yoongi'nin kararmış göz altları, gülümseyişinden dolayı kısılırken kollarını iki yana açtı ve nedensizce Jimin'in ona sarılacağından emin oldu.

Üç yüz altmış beş günlük bekleyişten sonra her şeyi karşılarına almış olan bedenler kavuştu ve Yoongi, ayrılacağını o an için düşünmediği çocuğa cevap verdi.

"İyi ki geldin, Park Jimin."

------

beğeniyor musunuz kurguyu?? merak ediyoruum >.<

teaser gelmedi ya la...troll olduk fandomca djdjd