Run

5) Ryan

5. Ryan

Ik kijk Damian in de ogen en vraag me af of hij het heeft gezien: Ik had haar een stigmare gegeven.

Ik had het nooit van mezelf verwacht. Dat ik dat kan! Trots laat ik mijn knieën los en ga rechtop staan.

Damian zegt niks, kijkt me alleenmaar recht in mijn ogen aan, ik kan zien dat hij woedend is. Hij heeft het duidelijk niet gezien.

Ik sta op het punt het hem te vertellen als hij me tegen een boom aanduwt. Hij is sterk, ik kan me niet bewegen en besluit ook niks te zeggen.

'Je bent dus echt niks waard.' Hij spuugt de woorden uit, recht in mijn gezicht. Ik voel me in mijn gezicht geslagen, maar ik probeer me sterk te houden.

'Laat me los.' Zeg ik alsof hij me niks kan maken. Ik lieg tegen mezelf.

'Waarom zou ik? Je kan je laatste secondes op je handen tellen.' Damian is goed met woorden en bedreigingen, geen wonder dat ik er bang van word. Even wil ik tot 10 tellen op mijn vingers, om te bewijzen dat hij ongelijk heeft. Maar dan zie ik het scherpe mes in zijn broekzak, waarschijnlijk word ik dan bij 4 neergestoken.

Ik besluit het hem maar gewoon te vertellen.

'Ze heeft een stigmare, van mij.'

Ik ben trots en zie dat zelfs Damian uit het veld is geslagen van mijn kracht. Zijn greep verzwakt, maar Damian is niet dom. Al snel begrijpt hij wat het me makkelijker maakte.

'Je kent haar?'

Ik baal ervan, hij weet het, maar ik merk dat het een gok is. Ik besluit niet te liegen, maar de waarheid zou teveel zijn om te zeggen. Ik ga voor vaagheid.

'Misschien. Ik kan ook gewoon een stigmare natuurtalent zijn, misschien heb ik wel al eens iemand anders vermoord zonder jouw weten.'

Voor mijn gevoel komt het vreselijk mijn mond uit, maar ik zie dat Damian moeite heeft met het bedenken van wat hij moet geloven.

Ik voel me een beetje trots; Ik maak het zelfs moeilijk voor Damian. Ik kan het niet helpen om te grijnzen.

Dan zie ik hoe Damian steeds kwader word. Waarom vind ik dat grappig? Waarschijnlijk omdat het voelt als een soort kleine overwinning. Dan brengt Damian me weer tot werkelijkheid.

'Ik besluit of jij leeft of doodgaat, weet je nog?'

Het voelt als een klap in mijn gezicht. Ik raak een beetje in paniek. Damian verbreekt de dodelijke oogcontact. Hij ruilt het oogcontact voor iets ernstigers.

Ik voel steek in en zie mijn leven voorbijgaan. Het voelt alsof ik daar jaren ben, maar na een paar seconde ben ik alles vergeten.

Ik zie niks meer. Ik hoor niks meer. Ik voel niks meer.