I'm perfect for you

48 | Onzeker & Kleed

48 | Onzeker & Kleed 

*Harry*

Mijn ogen staarde naar het plafon terwijl ik na dacht over hoe ik bij haar ben binnengevallen daarnet, ik was blij dat Adam de deur open gedaan had want ik wist dat als het Felix was hij de deur in mijn gezicht dicht geslagen zou hebben. En Abby zou waarschijnlijk hetzelfde gedaan hebben. Misschien zou ze me zelfs de huid vol hebben gescholden maar eigenlijk heb ik Abby nooit echt horen schelden.

Zou ze het kleed wel aan doen? Heeft ze al in de zak gekeken? Heeft ze het al gepast? Vind ze de kleur wel goed? Vind ze het wel mooi?

Ik voelde me enorm onzeker nu ik erover na denk, ik had het impulsief gedaan en ik voelde me er goed bij tot mijn hand vanzelf op hun deur klopte en dat de deur te snel open ging zodat ik niets kon bedenken wat ik moest zeggen. Een ik was zeker alles kwijt nadat ze zo geschokt keek, haar koekje liet vallen en daarna riep dat ik haar appartement uit moest.

Ik deed de lakens meer over me heen maar toen ik haar geur rook die stilletjes aan het vervagen was duwde ik de dekens van me af en keek nar het uur, het was 2 uur 34 en ik zuchtte en ging met mijn hand door mijn haren.

Al dagen slaap ik slecht want ik mis haar lichaam dat naast me lag en haar warmte, het bed lijkt zo groot voor maar één persoon en zo koud. Ik miste haar geur en haar lach. Haar zachte aanrakingen als ik iets aan het uitleggen was en haar lippen.

De kamer was wat verlicht door de maan die buiten scheen en omdat ik de gordijnen was vergeten toe te doen. Ik stapte uit bed en ging naar de living, mijn ogen gleden over de veel te lege ruimte.

Nog nooit heb ik zo hard gewild dat er leven en geluid was als nu. Ik voelde me voor de eerste keer eenzaam en het was een rot gevoel.

Ik ging achter de piano zitten en dacht aan de eerste keer dat ik haar mee naar hier had genomen, Felix die nog gedronken had en Adam die hem hielp. Hoe ontspannen ze was met haar ogen dicht terwijl de muziek de kamer vulden.

Ik zuchtte en legde lijn handen op de toetsen en speelde het deuntje na dat zij toen gespeeld had. Ik heb er zo lang op geoefend en heb stiekem lessen genomen zodat ik het voor haar eens kon spelen maar dat is er nooit van gekomen door mij.

Ik had die vrouw van mijn zakenpartner nooit aan mijn lijf moeten laten komen. Ik had haar van me af moeten duwen maar durfde niet omdat ik anders een enorme som geld zou mislopen.

* * *

Ik deed nerveus mijn das voor de 100ste keer goed terwijl ik rond keek voor haar maar vond haar niet. Ik zuchtte en ging met mijn hand door mijn haar terwijl ik op mijn lip beet. Mijn ogen bleven op de lift gericht, en ik bleef hopen dat ze ging komen ook al was het al 22 uur.

Toen ik aan Marie vroeg of Abby ging komen sloeg ze me in me' n gezicht. Ik voelde het niet eens, mijn lichaam leek we gevoelloos maar mijn hart brak met elke slag dat hij gaf.

Ik heb alles verpest, het beste wat me ooit is overkomen heb ik pijn gedaan en ik verdien niet beter. Eigenlijk zou ze hier niet eens moeten komen, ik verdien haar niet. Ze zou gewoon het kleed terug hebben moeten sturen wat ik ook verwacht had maar ik kreeg nooit haar kleed terug en het gaf me hoop.

Maar hoop is een gevaarlijk iets en heeft al meer levens verwoest dan wat dan ook.

Ik voelde tranen in mijn ogen prikkelen toen de liftdeuren open gingen maar ze niet te zien was. Ik keek naar mijn horloge en zag dat het al 22 uur 30 was en mijn hart brak voor de zoveelste keer.

Ik haatte mezelf voor wat ik haar heb aangedaan en ik verdien de vieze blikken die heel het gebouw me geven, ik verdien niets goed meer. Als mijn bedrijf failliet zou gaan zou ik het zelf gewoon aanvaarden want ik verdiende niet beter.

"Meneer Styles?" Vroeg Mark, ik keek weg van de mensen die stonden te dansen of te praten. Ik kon de hoopvolle blik in mijn ogen niet verbergen en een lach brak uit op mijn gezicht toen hij knikte. "Ze zijn er." Zei hij en ging weer weg. Ik voelde me opgelucht maar voelde me ook enorm nerveus.

Ik heb hun niet eens uit de lift zien komen dus wist ik niet waar ze stonden, ik besloot om rond te lopen tot ik hun zag staan.

Mijn hart begon te hameren in mijn borstkas toen haar ogen de mijne vonden. Ik begon mijn weg door de menigte te duwen en ik kreeg vieze blikken maar wat kon me het schelen? Zijn was hier en het maakte me nerveus dat ik haar kleed niet kon zien.

Ik zag haar blote schouders en mijn pas werd trager, ik kon zweren dat ik een kleed genomen had met kanten mouwen.

Mijn handen waren aan het trillen en ik stopte met stappen, toen ze dat zag kwam ze zelf maar naar me toe. Haar blauw kleed werd zichtbaar en mijn hart brak, ik had een zwart kleed voor haar gekozen.