Ο καθένας για τον εαυτό του {TYS17}

Κεφάλαιο 35- Τι, τι, τι άλλο μου μέλλεται;

''Πάμε μέσα, Έρνα''

Δεν της έδωσε καμία απάντηση. Μπήκαν στο σπίτι και το βλέμμα του Χρίστοφ έπεσε απευθείας στο καλάθι με το μωρό, και έμεινε εκεί, ακριβώς όπως στεκόταν έξω.

''Είναι όμορφη...'' είπε σιγανά με φωνή έτοιμη να σπάσει

''Ναι... Και κοιμάται τόσο γλυκά...''

''Έρνα;''

''Ναι;''

''Μήπως πρέπει να παραιτηθούμε; Ας ζήσουμε ήρεμα. Ας παω στον στρατό... Ας παραιτηθείς από την δουλειά... Ας γυρίσεις στο Φράιμπουργκ, Έρνα. Ας ζήσουμε μια ήρεμη ζωή''

''Δεν γίνεται, Χρίστοφ''

''Γιατί όχι;''

''Γιατί είναι ήδη πολύ αργά''

''Φοβήθηκα πολύ σήμερα... Αν σου συμβεί κάτι όσο λείπω; Αν σε καταλάβουν; Έρνα... Έρνα... Έρνα, αγάπη μου'' της είπε και κράτησε με τα χέρια του το πρόσωπό της αφήνοντας ένα δάκρυ να κυλίσει από τα μάτια του

''Τίποτα κακό δεν θα μου συμβεί.. Θα προσέχω, στο υπόσχομαι''

''Νιώθω τόσο άσχημα που δεν μπορώ να σε προστατεύσω. Να μείνω εδώ μαζί σου... Αν ζητήσω να με φέρουν εδώ, στο Βερολίνο;''

''Χρίστοφ... Δεν θα αλλάξει τίποτα... Αν το κάνεις, θα φανεί ύποπτο... Κάτσε να προχωρήσει λίγο η εγκυμοσύνη, να φτάσω κοντά στην γέννα... Τότε να το ζητήσεις, με αφορμή τη γέννα''

Ακούμπησε το μέτωπό του στο δικό της και έμεινε εκεί για μερικά λεπτά.

''Χρίστοφ;''

''Ναι''

''Δεν θέλω να φοβάσαι... Είμαι δυνατή... Και γίνομαι ακόμη πιο δυνατή. Μην είσαι έτσι... Σε χρειάζομαι... Χρειάζομαι τη δύναμη που μου δίνεις''

''Αν πάθεις κάτι...''

''Σςςς''

''Έρνα... Δεν θα μπορέσω να ζήσω χωρίς εσένα''

Εκείνη χαμογέλασε αχνά και του άφησε ένα γλυκό φιλί στα χείλη.Το κλάμα της Αμελί τους διέκοψε. Την κοίταξαν και οι δύο ταυτόχρονα και η Έρνα τη σήκωσε γλυκά στην αγκαλιά της.

''Έχει ανήσυχο ύπνο το δύστυχο''

''Κοίτα τα μάτια της... Μεγάλα και καταγάλανα σαν τα δικά σου''

''Και τα μαλλιά της... Πυκνά και κατάμαυρα... Τι ομορφιά, Θεέ μου''

''Θα την υιοθετήσουμε. Θα την κάνουμε κόρη μας, Έρνα''

''Αλήθεια το λες;'' τον ρώτησε και το πρόσωπό της έφεξε

''Ναι... Σήμερα κι όλας... Δεν έχουμε χρόνο εξάλλου... Αύριο φεύγω''