Chapter 12.

2.8K 42 0
                                    

He was too sad to cry.
He was too tired to cry.
So he smiled.
He smiled despite the unbearable pain that he has been feeling for almost a week and a half now.

Habang tinitignan ang kanyang gilfriend na nasa malalim na pagkakatulog, hindi maiwasan ni Kiel na mapangiti habang inaalala ang sinabi ni Kirsten at Kylie sa kanya nang matapos ang labanan:
"Sometimes, a hero must die to win the war."
"She gave up everything for you, so you can live."
"She sacrificed her strength and risked her power because she truly loves you."

Isa lamang yun na nagpapatunay na true love. Pero hindi niya maiwasang di masaktan dahil alam niyang maraming kapalit ang paggagamot sa isang hindi kauri katulad ni Sam. Kilala siya bilang nag-iisang Faerie  sa buong Enchantedfriars Academy, ang nag-iisang tao na nagpapagaling at kadalasang nagpapagaling gamit lamang ang kanyang parehong mainit at malamig na kapangyarihan instead sa pag-gamit ng bandages o pain killers. Kahit alam ng karamihan na nakakapagpagaling siya ng mga sugat, paggagamot ng malalaking sugat at seryosong injury ay may kapalit din ito. Tatlong bagay lamang ang kahihinatnan nito: Una, pwede siyang mabuhay sa maikling panahon lamang. Pangalawa, ay maging mortal na siya habang buhay at pangatlo, ay pwede niyang ikamatay ito. There's always been a spark of beauty in her magic, but also an awful danger. She was aware of it yet she didn't care about the second part. Bacause when it comes to Kiel or to any of the people who means the world to her, she would do anything for them even if it means sacrificing her own life.

"Its been ten days, paano kung di na talaga siya magising?"

"Patience, dear cousin." Kirsten tried not to sound or look hopeless even though she was. Then she held up the crystal vase in her hand where a single white flower was placed inside, setting it down on the small table nearby Sam's bed.

"Para saan yan?" Takang tanong ni Kiel habang tinititigan ito.

"Galing to sa Mommy ni Sam." Sagoy ni Kirsten. "May posibilidad na magising si Sam sa loob ng thirty days. Itong bulaklak na iyo ay may thirty petals at sabi ni Tita, hababg lumilipas ang bawat araw ay lumalagas ito isa-isa at pagdumating ang araw na lumagas ang huling petal nito at maging kulay itim ay.."

"Then what?"
"Then Sam is over."

Kiel felt a pang in his chest and the air stuck in his throat.

"That's not fair." Saad ni Kiel.

"Alam ko, pero isang Summer Fae ang Mommy ni Sam. Mas may alam siya kesa satin."

"If we only die once. If immortal really do die like mortals, then I want to die with her."

"Wag mong sabihin yan Kiel. Magiging masaya ba si Sam pagnakita kang ganyan?" He lowered his head, feeling guilty about what he said even though he mean it. He didn't want to frown in front of Sam so he smiled but it didn't reach his eyes.

***

Hindi lumilipas ang araw na hindi niya binibisita si Sam kung nagising na ba ito sa pagkakacomatose. At ngayong araw na to ang pang thirty days, angbaraw na kinakatakutan ng kanyang mga kaibigan, kung magigising pa ba ito o hindi

Kiel sat on the edge of the bed, leaning down as he carefully and gently stroke the battle scars on Sam's face.

Her skin was colf, colder than ice.

He then drifted his gaze to the crystal vase beside him and his heart fell out from his ribcage and his soul sunk into his feet.

The last petal has fallen and it was no longer pure white.

"When the last petal falls and it turns black, Sam is over."

Hybrid Lovers [COMPLETED]Where stories live. Discover now