Chapter 17: Seized

1.4K 56 1
                                    

Chapter 17: Seized

Aspen looked at me with a serious expression after everything that I've said, at nanatiling hawak parin niya ang kamay ko.

I know I've came out a little too harsh to him. But I need to. Because I'll only hurt him and I don't have time for any of this.

He heaved out a sigh and gave me a smile bago napatayo na rin mula sa kama nang hindi parin ako binibitawan.

"Don't say that you're not the girl I should fall in love with, Dahlia. Because that is up to me," sambit niya habang nakatitig sa mga mata ko.

I clenched my fist when I recognized that look in his eyes.

That look of him like he can be someone that I can depend on, someone who will never betray, never leave me. What a sick joke.

Mabilis kong binawi ang kamay ko na hawak-hawak niya saka sandaling dumapo ang mga mata ko sa suot niyang dagger belt.

"Hindi ako ang taong nararapat sa'yo, Aspen. You should know that," usal ko.

"Can you stop saying that?" nagsimulang magsalubong ang mga kilay niya.

"Then, stop doing this!" tumaas na ang boses ko at sumeryoso ang mukha niya, his hazel eyes stared at me with fair intensity.

"I won't, not when you're acting like this."

Blood started to pounded in my ears and my heart thudded in my chest.

That's when my patience snapped. I reached my breaking point.

"No, you will. Because you'll get hurt."

Sa isang mabilis na paggalaw ko, nakuha ko 'yong dagger mula sa belt na suot niya at itinutok ang talim nito sa leeg niya.

"Hindi ba sinabi sa'yo ni Dixon kung anong klaseng tao ako? I can hurt you," mariin na giit ko habang mahigpit na nakahawak sa dagger, "I'll only break your heart if you don't stop. So stay away from me, Westfall."

Natigilan na lang ako nang hindi man lang siya natinag at sa halip ay nagsimulang humakbang palapit sa akin kaya nakita ko ang bahagyang pagbaon ng dagger sa balat niya, blood trickling on his neck.

The fuck?!

"Then do it. Break my heart, Dahlia. Rip it from my chest," he said clenching his jaw.

Kaagad akong napaatras.

Akmang ibababa ko na 'yon pero mahigpit niyang hinawakan 'yong talim ng dagger para pigilan ako, dahilan kung kaya't natigil din ako sa pag atras at manatiling nakatutok ito sa leeg niya.

"You're doing it wrong," seryosong sambit niya habang mas itinututok 'yong talim sa leeg niya at sa isang maling galaw ko lang ay matatamaan ko na ang vital point sa leeg niya. It was enough to kill him.

"Go ahead," he instructed staring at me with those hollow hazel eyes, "Kill me. I don't fucking care."

Nanuyo ang lalamunan ko at hindi makagalaw.

"Why? Did you really think that this threat is enough to scare me? Did you thought I'm afraid to get hurt?"

I blinked a few times.

Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng takot at kaba habang nakatingin sa kaniya. I didn't felt butterflies in my stomach, I felt a whole fucking butterfly garden.

Malakas akong napasinghap nang hilahin niya palihis 'yong dagger na hawak ko dahilan para mapasama ako papalapit sa kaniya.

Tumama 'yong noo ko sa malapad niyang dibdib at narinig ko 'yong tunog ng metal sa sahig nang tumalsik 'yong dagger.

Far From WonderlandWhere stories live. Discover now