Ensorcelled Eyes (Unedited)

Epilogue

Ensorcelled eyes
Written by KiJaRaSen

Jenchi's POV

***

Three weeks later...

Here I am, inside my empty lonely room.

Staring at my own reflection.

Watching myself cry like insane.

I missed her.

I missed bunso.

Wala nang maingay.

Wala nang makulit.

Wala nang magulong bata na mahilig mambulabog sa 'kin tuwing umaga.

I wiped my tears.

I'm alive but seems dead.

This guilt inside me always killing my heart little by little.

All I have now is anger.

"Kuya." Napangiti ako't agad na napalingon sa kama ko.

I was disappointed over and over again.

Akala ko nasa kama ko siya at naglalaro sa loptop ko o kung minsan nangangalikot ng gamit ko for photography pero nabigo ako kasi wala naman siya.

I took my dslr.

Walang tigil sa pagbagsak ang mga luha ko habang pinagmamasdan ang mga litrato niya.

Ang saya ng kapatid ko.

Ang ganda-ganda ng ngiti niya.

Bigla nalang may kumatok sa pinto kaya agad kong pinunasan ang luhang pumupuno sa gilid ng aking mga mata.

"Come in!" I shouted, pretending I'm okay.

"Jenchi?" Boses ni Rheisel.

"I'll go down. Give me a seconds." Sabi ko sa kanya at narinig ko ang pagsara ng pinto.

I took a deep breath and stood up.

Lumabas ako ng kwarto at humakbang papalapit sa pinto ng kwarto ni Jelich.

I knocked on the door.

"B-bunso?" My voice broke.

"I-I'm sorry b-bunso." Naisandal ko na ang noo ko sa pintuan ng kwarto niya.

Walang tigil sa pagpatak ang mga luha ko. Walang paglagyan ang galit sa puso ko.

"H-halika na bunso. B-bilisan mo na nga diyan!" Hirap na ko sa paghinga.

"M-maiiwan ka diyan sige ka. Haha." Mukha na kong timang. Laughing while crying like insane.

"Bunso..." Hands wrapped around my stomach.

She's crying. Marina's crying too.

"I'm sure she's not happy seeing you like this." Kinalag ko ang kamay niya saka ko siya hinarap at wala ano-anong niyakap nang mahigpit.

"I-I m-missed her."

"We need to move on. We can't stay like this way forever. Things come and go. All we have to do is to accept the fact. Jenchi, don't ruin yourself. Lalong magagalit sa'yo si Jelich niyan." Humiwalay na siya nang pagkakayakap sa'kin at hinawakan niya ang kamay ko.

"She's always in our hearts." Nginitian ko siya.

"Thank you. Thank you so much." I uttered.

Sabay kaming bumaba sa sala.