the mortal Instruments - maar dan anders

hoofdstuk 10

"omdat ik de enige was die nog wel contact had met Clary"

Clary's pov

de monden van de anderen vallen open van verbazing en ik zie dat Alec iets van een gekwetstheid in zijn ogen heeft. "sorry, maar ik moest iemand hebben om mij op de hoogte te houden over hier en Magnus was de enige waarvan ik wist dat hij contact met mij op kon nemen zonder dat het opviel" verontschuldig ik ons beide. "wie wist hier allemaal van?" vraagt Norah kalm. "alleen Magnus en ik" antwoord ik meteen.

"en ik neem aan dat jij diegene was die als eerst contact heeft opgenomen?" vraagt Alec. "ja Alec. Magnus wilde het je vertellen, maar ik wilde het niet. het was vlak nadat ik was vertrokken en ik moest nog aan alles wennen en.." stamel ik en blijf ik door ratelen. "het is al goed Clary" Alec glimlacht naar me. ik knik opgelucht. "en nu?" vraagt Maryse. "nu moeten we het demonen probleem oplossen en ga ik weer terug naar York" zeg ik zelfverzekerd. "maar.." stamelt Isabel. "sorry Izzy, maar ik voel me echt thuis in York. ik heb daar altijd het gevoel gehad dat ik goed was, ze namen de tijd voor me tijdens de trainingen en deden het allemaal op mijn tempo" leg ik uit. ze knikt verdrietig, maar ik zie een blik van begrip. ik glimlach kort naar haar.

"goed. morgen kunnen we de hele dag praten, maar nu gaan we allemaal slapen. het is al half 12" beslist Robert. ik knik en wens iedereen welterusten en loop weer mijn kamer in. ik plaats er een slotrune op voor alle zekerheid. automatisme. ik doe mijn koffer open en haal mijn pyjama er uit. het bestaat uit een simpele short en een hemdje. ik zucht en ga in bed liggen.

na lang woelen en draaien kan ik nog steeds niet slapen. ik besluit om mijn schetsboek te pakken en wat te gaan tekenen. na een tijdje is de tekening af en mag ik zeggen dat het best mooi is. 

als ik kijk hoe laat het is zie ik dat het al half 4 is. ik gaap en merk dat ik moeite heb om mijn ogen open te houden. ik leg mijn schetsboek weg en ga goed liggen. al heel snel valt de slaap als een warme deken over me heen. ik wordt mee gezogen in een wereld vol..

Adrians pov

ik wordt wakker door zacht geschreeuw. meteen ben ik klaar wakker en spring ik uit bed. ik kleed me snel, heel snel aan en open mijn kamerdeur. ik kijk meteen naar de geluidsbron. de deur van Clary. ik pak mijn cilinder en teken meteen een openingsrune. de deur vliegt open en ik ren meteen naar het bed waar Clary in ligt. ze ligt helemaal in de dekens verstrikt en ze schudt helemaal. op het moment dat ik haar vast pak gaat de muur tussen Sidney en Clary open en komt Sidney binnen gerend. "shit! is het weer zover" scheldt ze paniekerig. "ze moet wakker worden!" ik schud mijn hoofd om mijn gedachtes op een rijtje te krijgen. "goed. eerst kijken of we haar gewoon zo wakker kunnen krijgen.. denk het niet" voeg ik mompelend aan toe. "goed. laten we beginnen" mompelt Sidney. ik pak de nog steeds schreeuwende Clary vast en schud haar hevig door elkaar. "kom op Clare wordt wakker" smeekt Sidney. het enige wat helpt is dat het schreeuwen stopt, maar ze wordt nog steeds niet wakker. 

"ik had zo gehoopt dat niet had gehoeven" mompel ik. "wat niet?" klinkt de geschrokken stem van Isabel achter ons. ik draai mijn hoofd om en zie haar, Alec en Magnus staan. "is het weer zo ver?" fluistert de geschrokken stem van Eddy opeens naast Sidney. ik knik. "wat bedoelen jullie?" de andere 3 zijn er nu ook bij komen staan. "sluit de deur Eddy en teken er die rune op" Eddy knikt en weet meteen wat hij moet doen. ondertussen draai ik me om naar Isabel, Alec en Magnus. "Magnus jij moet klaar staan voor als het nodig is. Isabel en Alec, houdt Eddy bij je. dit gaat heftig worden dus zorg dat je klaar staat om te helpen" Isabel kijkt me geschrokken aan en doet wat ik zeg.