the mortal Instruments - maar dan anders

hoofdstuk 19.

~het is een kort hoofdstuk, maar ik wilde jullie graag een hoofdstuk(je) geven. ik heb erg druk met school, want ik volg een nieuwe opleiding in Amsterdam <3 erg leuk, maar druk en lange dagen. ik hoop dat het hoofdstuk(je) toch leuk is. ENJOY!~

Clary's pov

hert is nu de vierde dag dat ik hier zit en elke dag gebeurde hetzelfde. ik moest iemand martelen. dat was verschrikkelijk. telkens stierf een stukje van mijn hoop af en dat kleine stukje werd steeds stiller. als Valentine er was kwam het wel naar boven, maar wanneer hij in de buurt was kwam het bijna niet meer boven. ik heb nu 4 mensen gemarteld en vermoord. en telkens weer zat die tevreden grijns op zijn gezicht. en telkens weer had hij een nieuwe opdracht. maar wat er gisteren gebeurde was echt te erg. hij vroeg mij om een demon op te roepen. mijn hersenen verzonnen hier een Rune voor en voor ik het doorhad stond er een demon voor onze neus. het slachtoffer gilde het uit toen de demon zijn werk deed. ik wilde mijn ogen dicht knijpen en mijn oren bedekken, maar Valentine liet me toe kijken en hij was alleen maar blij aan het lachen toen het slachtoffers namen en plaatsen doorgaf. want daar doet hij het voor. om namen van verraders en/of downworlders. ik wil niet weten wat hij doet met die namen. ik kom nooit buiten. ik zit of alleen op mijn kamer of in de kelder waar de cellen zich bevinden. telkens weer zag ik een slachtoffer in elkaar zakken van opluchting dat het over was en de angst terugkeren als ze te horen krijgen dat ik ze moet vermoorden. en weer zie ik de dankbaarheid als ze merken dat ik die niet vrijwillig doe en dat ik het pijnloos ga doen. en telkens weer dezelfde zin herhaal ik als ik op mijn kamer ben.

"Ave Atque Vale" Heil en Vaarwel.

en telkens weer komt hij terug om me te halen voor een nieuw slachtoffer. dat is 's ochtends en 's middags ben ik verplicht om de vergaderingen bij te wonen. waar de Circle leden doelen opnoemen die ze willen bereiken of gevangen willen nemen of wie ze dood willen hebben. ik moet er bij zitten en als een circusdier mijn 'trucjes'  tonen. ik wil alleen maar in mijn kamer in elkaar zakken, huilen en in slaap vallen en pas weer wakker worden wanneer dit over is. mijn hoop is bijna helemaal verdwenen. nadat ik een keer had geweigerd had werd de Agramon op me afgestuurd. ik heb die beelden zo ver mogelijk weg gestopt, samen met de beelden van de moorden. ik heb een muur opgebouwd waar niemand, maar dan ook niemand door heen te komen. 

ik voel mijn gedachten langzaam wegglippen en weet dat Valentine er aan komt. uit het niets word dan ook de deur opengegooid en komt Valentine binnen. "je hebt het goed gedaan vanochtend. ik ben zo trots op je. over 3 dagen gaan we het Instituut aanvallen. we hebben een vergadering om de plannen voor te bereiden. kom mee" als ik mijn eigen wil en gedachtes nog had, was ik nu gaan huilen en gillen. maar die had ik niet en het enige wat ik kan doen is Valentine volgen langs de weg die nu al bekend is. ik heb alles opgeslagen. elke baksteen, scheur, raam, deur, zaal en kamer. 

de vergadering duurt tot laat en ik heb alleen maar aan moeten horen hoe ze mijn vrienden en familie aan willen vallen en willen vermoorden. ik kan er niks tegen doen. helemaal niks. als de vergadering afgelopen is volg ik Valentine verdoofd en doodop naar mijn kamer. als hij weg is en ver genoeg weg is begin ik alles op te schrijven. het blok staat al helemaal vol met Runes en hun plannen. het blokje stop ik in een scheur ergens in de muur. het valt alleen op als je er op let.

ik laat me vermoeid op het bed vallen en val al snel in slaap.

~meningen zijn altijd welkom, ideeën, vragen, plottwisten ( ;) ), stemmen alles. ik ben jullie zo dankbaar dat jullie zo lief en leuk reageren. dit geeft mij zoveel motivatie om dit verhaal af te maken. <3 love you readers~