the mortal Instruments - maar dan anders

Hoofdstuk 22

"dit duurt te lang" en met die woorden trekt hij Clary's t-shirt kapot. ik voel mijn woede steeds meer groeien. maar ook mijn angst. Clary heeft zich helemaal aan hem overgegeven en doet alles wat hij doet. "Je weet wat je moet doen Clarissa" ze knikt en draait haar gezicht naar ons toe en laat zich op haar knieën vallen. mijn hoofd wilt maar niet begrijpen wat er aan de hand is. wat gebeurd er hier? waarom doet ze dit? ik hoor op de achtergrond het gesprek tussen Clary en Eddy en zie hem dan wegrennen. 

dan hoor ik een geluid waar ik van had gehoopt het nooit in haar bijzijn te horen. ik kijk met grote ogen naar de ijzeren zweep die hij in zijn handen heeft. ik zie mensen wanhopig op de onzichtbare muur bonzen in de hoop erdoorheen te komen. "Nee! doe dat niet!" roep ik woedend, maar weet dat het geen nut heeft op het moment dat hij de zweep naar achteren brengt en het hard op Clary's rug terecht laat komen. ik voel de pijn ook op mijn rug en doe er alles in om niet in één te krimpen en het uit te schreeuwen van de pijn. wat me er van weerhoud is dat Clary geen kik geeft. "ik hoor niks Clarissa" ik kijk vol afschuw toe hoe Clarissa de zweepslagen begint te tellen. waarom weet ze dit? nee, nee, nee.. het begint tot me door te dringen wat dat betekend. ik moet hier iets aan doen.

"Clary" zeg ik terwijl ik op ooghoogte tegenover haar ga zitten. "ik wil dat je me aankijkt" ze doet het en wat ik zie doet me nog veel meer pijn dan de zweepslagen. haar ogen staan wazig van de pijn en ze ziet er zo machteloos uit. "Goed zo. het gaat goed komen" probeer ik haar gerust te stellen. ik hoor Valentine humorloos lachen. ik voel een rilling over mijn rug gaan van dat geluid. "beloof haar geen dingen die niet waar zijn jochie" om zijn woorden kracht te zetten laat hij de zweep nog een keer, nog harder dan de vorige keer, op haar rug terecht komen. "12" fluistert Clary. "Ik ben niet zomaar een jochie. ik ben de Parabatai van Clary" sis ik van woede. midden in de volgende zweepslag stopt Valentine. ik zie de angst in de ogen van Clary verschijnen en weet dat ik dat niet had moeten zeggen. "en waarom weet ik niet dat je een Parabatai hebt Clarissa?" Valentine is ziedend. ik slik. ik hoor Clary's angstige stem en kijk haar meteen aan. ze beveelt me om heel hard weg te rennen. Ik word mee getrokken door Jace en we rennen keihard weg. ik voel even later weer mijn rug branden. en dat nog 7 keer.

we bereiken een koepel vol met planten. "Hier bracht ik Clary vaak" mompelt Jace. ik kijk om me heen en zie een raam dat uit kijkt op de plek waar we net waren. ik ren naar het raam en zie Clary zich net op de grond laten zakken. voor de voeten van die klootzak. ik zie Valentine dichter naar Clary lopen en wat zeggen. ik zie en voel dat Clary helemaal in paniek raakt. ze trilt keihard. ik zie Valentine lachen en wat zeggen. ik zie een demon verschijnen die richting Clary loopt. ik hoor Jace geschrokken naar ademhappen en weet dat ik hetzelfde doe. 

ik zie dat Valentine weg begint te lopen en opeens rennen de shadowhunters achter hem aan. "ze heeft haar cilinder gebruikt" hoor ik Jace roepen. maar niemand is achter gebleven bij Clary en de demon heeft haar bereikt. ik zie dat ze worstelt om haarzelf er aan te blijven herinneren dat het allemaal niet echt is. dan gebeurd er iets en laat ze zich verslagen op de grond vallen. ik hoef niet verder na te denken en draai me om. "wat ga je doen?!" roept Jace terwijl hij achter me aan rent. "haar redden. ze heeft zich over gegeven aan die demon!" roep ik terwijl ik sneller ga rennen. ik voel hoe haar hart steeds sneller klopt haar angst maar blijft groeien. als het niet stopt gaat ze dood van angst.

"Clary geef je niet over!" roep ik terwijl het Instituut uit ren. ik zie dat ze achterom probeert te kijken, maar ze de kracht daar gewoon niet voor heeft. "Clary! vecht er tegen!" roept nu ook Jace. ik zie dat ze los probeert te komen om te weten wie wat roepen. opeens stopt ze er mee. alsof ze een bevel heeft gekregen. "Ze ziet Valentine" zeg ik tegen Jace. ik hoor hem vloeken. "Clary het is niet wat het lijkt! het is niet echt" roep ik en we bereiken hun eindelijk na wat voelt als eeuwen. we grijpen meteen Clary vast om haar uit de greep van de demon te krijgen. de demon wilt niet los laten en zet zelfs zijn klauwen in haar schouders. Clary ziet dit en probeert zichzelf nu ook uit de greep te trekken, maar is te zwak. opeens zie ik Magnus aan komen rennen en hij trekt de klauwen uit Clary's schouders. de demon schreeuwt het uit van woede. hij komt onze kant weer op. "Clary ik weet dat het niet goed gaat met je, maar ik wil dat je een Rune tekent om hem weg te halen" beveelt Magnus. ze haalt met trillende handen haar cilinder te voorschijn en tekent een Rune. met een gil verdwijnt de demon. 

op hetzelfde moment verliest Clary haar evenwicht en valt. ik kan haar net op tijd opvangen en til haar op. ik zie hoe ze haar ogen sluit. "Clary? je moet wakker blijven" maar ze reageert niet meer. ik begin te vloeken en ren het Instituut weer binnen. meteen ren ik door naar de ziekenzaal en leg haar op het dichtstbijzijnde bed. ze krimpt in één van de pijn in haar rug. ik draai haar voorzichtig aan en kijk vol afschuw en ongeloof naar haar rug. haar hele rug is aan flarden geslagen. ik zie geen heel stukje vlees meer. ik hoor iemand achter me vloeken en zie dan een gloed over haar rug. "ga kijken of Eddy nog onder het bed ligt. ik ga haar rug proberen te herstellen' zegt Magnus tussen zijn kiezen door. meteen sprint ik weg en ren naar Eddy's kamer. ik klop op de deur. "Eddy ik ben het Adrian" zeg ik. ik open de deur en kijk onder het bed. daar zit Eddy in het hoekje. "hoe gaat het met Clary?" fluistert hij bang. "ze leeft" meer durf ik hem nog niks te beloven. "kom, dan gaan we naar beneden. ik wil weten of ze Valentine te pakken hebben kunnen krijgen" voorzichtig kruipt Eddy onder het bed vandaan. ik sla mijn arm om zijn schouders en we lopen naar beneden. ik zie dat iedereen weer terug is. meteen loop ik naar onze ouders. "En?" vraag ik meteen. ze schudden hun hoofd. mijn hart staat stil. "en nu?" vraag ik met een overslaande stem. "gaan we extra bescherming aan brengen zowel rondom het Instituut als om Clary" antwoord Maryse. ik knik. "Ik ga weer naar Clary. Magnus was met haar rug bezig. hoe kan ze dat allemaal hebben kunnen verdragen?" ik draai me om en loop weer richting de ziekenboeg. ik zie Clary nog steeds op haar buik liggen, maar ze heeft nu een verband om haar rug. ik zie Magnus vermoeid in een stoel zitten. "ze is deels geheeld. ze moest dit elke dag verduren vertelde ze me net" ik kijk hem meteen aan. "Ze was wakker?" hij knikt. "heel kort. ze moest overeind zitten om het verband te kunnen regelen. echt die Valentine is een psychopaat. het is zijn eigen dochter" ik knik en kijk weer naar Clary. "Ze hebben hem niet te pakken kunnen krijgen" ik hoor hem weer vloeken. "ik zal hier 24/7 zijn om er zeker van te zijn dat ze veilig is. ze slaapt nu om rust te krijgen" ik knik weer en laat me in een stoel naast haar bed vallen. 

"Adrian?" fluistert Clary zachtjes. meteen pak ik haar hand vast. "ze hebben hem niet te pakken gekregen hè?" ik schud mijn hoofd. ze begint zachtjes te huilen. het ooit zo sterke meisje is in die korte tijd veranderd in een onzeker en gebroken meisje. "Adrian terwijl ik bij hem was opgesloten heb ik hulp gekregen" fluistert ze weer. ik hoor Magnus nu ook staan en dichterbij komen om het beter te horen.

"van wie heb je hulp gekregen Clary?" vraag ik wantrouwend. "ik heb hulp gekregen van de demonen waar ik de eed mee heb afgelegd"