the mortal Instruments - maar dan anders

hoofdstuk 21

Ik voel zijn aanwezigheid steeds dichterbij komen en mijn eigenwil verder wegslippen. "hij.. hij komt dichterbij" het lijkt wel alsof ik stik. uit het niets stopt het trillen ook. mijn ogen vergroten zich en ik draai me meteen om naar Adrian. "Adrian haal me hier weg. ik weet hij aan het doen is. haal me hier weg. NU!" op het moment dat ik het zeg voel ik me aangetrokken tot iets. mijn lichaam reageert er automatisch op. het loopt naar hem toe. "Adrian please doe het nu!" smeek ik als ik hem verstijfd zie staan. mijn woorden brengen hem uit zijn trance. hij rent naar me toe,  maar het is al te laat.

"Clary kom hier heen" beveelt zijn ijzige stem. ik kijk nog 1 keer naar de anderen voordat ik weet dat ik geen keus meer heb. ik probeer er alles tegen te doen om mezelf te stoppen, maar het doet te veel pijn. ik draai me om en loop naar Valentine. ik vecht met mezelf en weet mezelf soms te stoppen. "CLARISSA!" roept hij woedend. dat deed het hem. ik ren naar hem toe en buig voor hem neer. "i-ik ben hier v-vader" mijn stem trilt van angst. "teken een Rune die hun op afstand houd." beveelt hij. ik teken het meteen. als ik opkijk zie ik de andere op de onzichtbare muur bonken. "Clary!" schreeuwt Adrian wanhopig. ik voel de tranen over mijn wangen stromen. "Clarissa trek je shirt uit." ik kijk hem met grote ogen aan en schud mijn hoofd. "Doe. Het. Nu" zijn bevel is niet te ontkennen en zelfs mijn eigenwil dwingt me om het te doen. ik begin mijn shirt uit te trekken, maar door het trillen lukt het niet. op de achtergrond hoor ik de andere roepen dat ik het niet moet doen en ik weet dat andere er ook bij zijn gekomen en een weg proberen te vinden om bij mij te komen.

"Dit duurt te lang" zegt Valentine woest en hij scheurt mijn shirt kapot. ik hoor mensen naar adem happen als ze zien wat er gebeurt. "je weet wat je moet doen Clarissa" ik knik en laat me op mijn knieën vallen. ik draai me met mijn rug bloot naar hem toe. "Clary wat doe je? wat gaat hij doen?" hoor ik ik Eddy geschrokken en verward vragen. "Eddy ga hier weg. zo ver mogelijk. verstop je onder je bed totdat Adrian of Sidney je komt halen. beloof me dat je dat doet?" ik kijk hem indringend aan. hij knikt met tranen in zijn ogen en rent weg. 

"wat emotioneel allemaal. maar dat veranderd hier niks aan Clarissa" ik hoor gewoon de grijns in zijn stem. ik hoor een bekend geluid. ik hoor mensen in paniek en wanhoop tegen de muur bonken. "nee! doe dat niet!" hoor ik Adrian woedend roepen. ik weet dat het geen zin zal hebben. en ik heb gelijk. het bekende geluid van een klap en daarna de pijn in mijn rug van de zweep. ik doe er alles aan om het niet uit te schreeuwen van de pijn. "ik hoor niks Clarissa" grijnst Valentine. "1" tel ik trillend. "goed zo" en weer volgt het geluid van de zweep en de pijn in mijn rug. ik kan me niet schrap zitten tegen de zweepslagen. ik blijf hardop tellen, omdat ik weet dat als ik het niet doe dat hij door blijft gaan. 

"Clary" klinkt plotseling de stem van Adrian. "ik wil dat je aankijkt" ik kijk hem aan, maar zie wazig door de pijn. "goed zo. het gaat goed komen" bij die woorden hoor ik Valentine keihard emotieloos lachen. "beloof haar geen dingen die niet waar zijn jochie" ik sluit mijn ogen bij de zweepslag. "12" fluister ik. "ik ben niet zomaar een jochie. ik ben de Parabatai van Clary" sist Adrian van woede. de zweep stopt. "en waarom weet ik niet dat je Parabatai hebt Clarissa?" hij klinkt heel woedend. ik kijk Adrian angstig aan. "Adrian ik wil dat je heel hard weg rent. zo hard als je kan. neem Jace mee. hij weet waar ik je wil hebben" ik kijk Jace veelbetekenend aan. hij knikt en trekt Adrian mee. ze beginnen keihard te rennen. "Clarissa dat had je niet moeten doen" ik laat mijn schouders zakken en geef me over. "braaf meisje" hij klopt me op mijn hoofd. er volgen nog 7 zweepslagen. ik zie wazig door het bloedverlies en heb het opgegeven. 

"Clarissa vertel eens waarom ik dit doe aan de andere" ik hoor de trotsheid in zijn stem. "zodat ik weet wie hier de meester is en wie de onderdaan. zodat ik weet dat u de meester bent. zodat ik niet vergeet wie mij in zijn macht heeft" dreun ik op. "braaf. en wie heeft jou in zijn macht?" ik laat me verder tegen de grond aan zakken als respect. "u vader" zijn voeten komen in mijn blikveld. "het was helemaal niet goed van je dat je hem weg hebt gestuurd. je weet wat je straf is als je iets niet goed hebt gedaan" ik begin meteen te trillen. "nee, vader alstublieft niet de demon. alstublieft" smeek ik. hij lacht alleen maar. ik hoor hem de bekende woorden zeggen en voel de aanwezigheid van de demon. "Clary pas op!" roept roept Lucas. "het heeft geen nut" ik merk het effect al van de Agramon. denk Clary, denk.. mijn cilinder! ik pak onopvallend mijn cilinder en zet deze op de grond. ik hoor Valentine het bevel al geven en weet dat hij weg begint te lopen. ik teken snel de Rune die de onzichtbare muur laat verdwijnen. "ga achter Valentine aan!" roep ik net op tijd. ik weet dat de Agramon me heeft bereikt en zijn kracht op me uitoefent.  ik hoor voetstappen langs me rennen en weet dat Valentine het op een rennen heeft gezet, doordat mijn eigenwil langzaam weer terug komt. ik kan mezelf overeind zetten. ik sta op en kijk recht in de ogen van Adrian. hij kijkt woedend. "het is allemaal jouw schuld. door jou zijn er hunters dood en gewond. als jij nooit was geboren was de wereld een stuk beter" hij grijnst met elk  woord. "dit is niet echt. Adrian is veilig weg" herhaal ik in mezelf.

Adrian blijft dingen roepen en ik kan mezelf er steeds moeilijker van overtuigen dat het niet echt is. "ik wou dat we nooit Parabatai waren geworden" met die woorden geef ik me over. er is niks meer aan te doen. ik laat mijn schouders in een zakken en laat me op mijn knieën vallen. "ik kan het niet meer aan" de demon lacht en ik zie de Adrian dichterbij komen. "mijn oproeper is er niet meer om me te stoppen" ik knik alleen maar. hij legt zijn hand op mijn schouder. ik voel mijn angst groeien en voel mijn hart versnellen. steeds sneller. "braaf meisje" klinkt de stem van Valentine. ik kijk op en kijk nu in het gezicht van Valentine. de angst groeit nog harder en ik weet niet of ik het nog langer vol houd.

"Clary! geef je niet over!" hoor ik iemand vaag op de achtergrond roepen. "luister niet naar hun. ze haten je en willen je voor hun zelf" hij grijnst. ik wil achterom kijken, maar heb daar de kracht niet voor. "Clary! vecht er tegen!" de stemmen klinken nu dichterbij. ik probeer naar hun te luisteren en probeer los te komen. "nee! je gaat niet doen wat hun zeggen. je luistert naar wat ik zeg" beveelt hij. het enige waar ik aan kan denken is dat ik niet tegen het bevel van Valentine in kan gaan. "Clary het is niet wat het lijkt! het is niet echt" de stemmen klinken binnen handbereik. en dat blijkt ook als twee paar armen me aan de greep van Valentine proberen te trekken. ik probeer mee te werken, maar Valentine zet zijn klauwen in mijn schouders. wacht, klauwen? ik kijk naar mijn schouders en zie twee zwarte klauwen die zich in mijn schouders hebben gezet. ik kan het verschil niet meer zien tussen het bloed van de zweefstriemen op mijn rug en die van mijn schouders. ik kijk er geschrokken naar en probeer met al mijn kracht mezelf uit zijn greep te bevrijden. alleen werkt het bloedverlies niet mee. ik zie plotseling een derde paar handen de klauwen uit mijn schouders halen. als dat is gebeurt trekken de twee mensen me ver weg van de demon. ik hoor hem het woedend uit schreeuwen. "Clary ik weet dat het niet goed gaat met je, maar ik wil dat je een Rune tekent om hem weg te halen" ik heb de kracht niet eens om de stem te herkennen, maar haal toch mijn cilinder te voorschijn. ik teken vermoeid de Rune en zie de demon verdwijnen. 

ik voel dat mijn benen het begeven en voel mezelf vallen. net op tijd vangen twee handen mij op. ik geef me over aan de vermoeidheid en sluit mijn ogen. ik voel nog net hoe een paar sterke vertrouwde armen mij optillen en me tegen hem aandrukken. dan overspoeld de duisternis me.