the mortal Instruments - maar dan anders

hoofdstuk 13

terwijl iedereen ideeën aan het bedenken zijn blijf ik stil en denk zelf na. "ik ga even wat pakken" deel ik mee en loop weg. ik hoor een paar mompelen en ze gaan weer verder met bedenken. ik loop naar mijn kamer en pak mijn tekenblok en een potlood. ik loop weer naar de kamer waar de anderen nog steeds bezig zijn. ze horen niet eens dat ik er weer ben, behalve Adrian die heel even opkijkt en glimlacht als hij het tekenblok ziet. hij snapt mij meteen. 

ik ga iets afgelegen zitten en zet mezelf makkelijk neer in een lekkere leunstoel. ik haal diep adem, sluit alles en iedereen buiten en maak mijn hoofd leeg. ik denk aan het Instituut en zet mijn potlood op het papier. ik voel de, ondertussen bekende, energie door me heen stromen en voel hoe mijn hand het potlood zijn eigen gang laat gaan. ik kijk toe hoe er voor mijn ogen een nieuwe Rune ontstaat. zonder na denken sla ik een nieuwe bladzijde open en laat mijn hoofd zijn werk gaan. deze is blijkbaar als vervolg op de eerste, want ze lijken op elkaar. 

als ik klaar ben laat ik alles weer binnen. iedereen is nog steeds druk bezig met de discussie. nu is Robert aan het praten. "hebben de Demonen misschien een Warlock in bezit?" vraagt hij. ik sta rustig op en ga weer naast Adrian zitten. hij kijkt naar me en dan naar het tekenblok. hij kijkt me vragend aan en ik knik. "ik heb denk ik de oplossing" onderbreek ik Maryse die op die vraag reageert. meteen worden er hoofden mijn kant opgekeken. "ach jullie zien me toch nog" zeg ik sarcastisch. er verschijnen allemaal schuldige en beschaamde gezichten. ik hoor Adrian zijn lach inhouden. "ik denk dat ik weet wat er aan de hand is en mijn hoofd heeft al iets bedacht om het te controleren en het zelfs te kunnen verbeteren. oplossen kan niet helemaal" met die woorden gooi het tekenblok op de tafel waardoor hij een stukje doorschuift en midden op tafel beland. 

er worden meteen handen naar uitgestoken, maar Jace is de snelste. hij bekijkt de afbeelding op de bladzijde. "wat voor Rune is dit? ik ken het niet. jullie?" hij geeft het door aan de anderen. de mensen waar ik nu bij hoor kijken er alleen maar naar om te kijken of ze er iets uit kunnen halen. de andere kijken er naar of ze het herkennen. ik zucht alleen maar om die mensen. als laatste beland het blok bij Magnus. "en wat heeft dat hoofdje van jou nu voor Rune bedacht?" dan valt het kwartje bij de anderen. meerdere monden vormen een rondje. "dat duurde lang" mompelen Adrian en ik tegelijk. we kijken elkaar geamuseerd aan. 

"ik had een gedachte.." meteen word ik onderbroken door Maryse. "waarom heb je die niet met ons gedeeld?!" ik kijk haar geïrriteerd aan. "omdat ik er niet tussen kwam, jullie niet eens doorhadden dat ik weg was en weer terug was in de kamer" het blijft stil. "de gedachte was dat er misschien iets mis is met de Rune die het instituut beschermt en verhult voor mensen en Demonen. maar omdat jullie geen last hebben van mensen die het instituut kunnen zien moet het alleen 'stuk' zijn voor de Demonen" sluit ik mijn uitleg af. het blijft stil voor een zekere minuut doodstil. dan begint Lucas te lachen. hij word raar aangekeken. "hoe kan het dat Clary, die pas 'kort' alle vaardigheden onder de knie heeft, dit bedenken en wij niet" legt hij uit. ik weet dat hij met die tussen opmerking niks lulligs bedoeld en dat het juist een compliment is. de anderen kijken hem minder raar aan, maar lachen niet mee. zijn gezin is er al lang aan gewent en de anderen snappen het niet helemaal. 

"de Rune die je nu ziet zal alleen maar kijken of ik gelijk heb en die op de volgende bladzijde zal het moeten verbeteren als het nodig is. het zal het niet kunnen oplossen" meteen word er op de volgende bladzijde gekeken. "dit heb je net bedacht?" vraagt Robert. "nee dit heb ik 3 geleden bedacht" zeg ik met een stalen gezicht. "meen je dat? net voordat je weg ging bedenk je Rune die dit Instituut had kunnen beschermen?!" ik zie dat het iedereen van het Instituut kwetst. "ja" ik hoor Adrian naast me stikken. ik por hem onopvallend in zijn ribben. ik blijf met een stalen gezicht naar hun kijken. je ziet hun radartje draaien. ik leun naar achteren en pak ondertussen het tekenblok weer. ik begin gewoon verveeld te tekenen. het blijft nog steeds stil.