Σήμερα όλα μοιάζουν ψυχρά. Μέσα στον άδειο σκοτεινό τούτο αγέρα ψάχνω την φιγούρα σου. Αυτή την υπέρτατη φυσιογνωμία. Δεν το ξέρεις μα είσαι τόσα για μένα. Ἀλλωτε πάλι δεν με αφήνει το περιβάλλον να έχω την επίγνωση πως το γνωρίζεις. Είμαι σίγουρη πως ξέρεις..
Δεν θα τους αφήσω να λεηλατήσουν την ψυχή μου ξανά και ξανά και ξανά. Κάθε τους λέξη , κάθε τους ανάσα μπόχα βρωμάει και σαπίλα. Αυτή ακριβώς την ψαρίλα που μυρίζεις στις απόμακρες ταβέρνες μιας χαμένης ανάμνησης. Δεν θέλω το παρελθόν μου να με κυνηγάει άλλο... Μαζί και όλοι αυτοί που φορώντας την μάσκα του παρόντος νομίζουν τάχα μου πως είναι και μέλλον.
Εγω τελείωσα ήδη , δεν το γνωρίζουν ; Είμαι σαν τα φύλλα που έχουν πέσει ... Οι καθημερινές μου σχέσεις μαζί τους είναι ξεραμένα πεσμένα φύλλα και κάτι τέτοια φύλλα μόνο έσυ λαχτάρα μου γνωρίζεις καλά πως απο νεκρά έχουν το θράσος να ρουφάνε κάθε καρποφόρο ζουμί από τα πράσινα. Όλοι παρελθόν είναι και λυπάμαι που το αγνοούν και λυπάμαι που τους αφήνω να νομίζουν πως είναι μέλλον ή έστω παρόν.
Η μοναξιά μετά από τόσα νεκρά φύλλα δεν μοιάζει και τόσο αφύσικη. Η μοναξιά μου μοιάζει δυνατότερη απο κάτι τέτοια περιστασιακά ανθρωπάκια και δεν υπάρχει πόνος υπάρχεις μόνο εσύ. Μόνο που τώρα δεν είσαι εδώ και το μόνο που με ζεσταἰνει είναι η καρδιἀ μου που σε εμπερικλύει.
Ένα μόνο σου ζητώ
Έλα και πάρε με απο τούτο τον παγετό
κρύο και ζέστη δεν πάνε μαζί
λέγαν οι αρχαίοι σοφοι.
