SON İnsan 1 : İntikam Ateşi! (Düzenleniyor!)

Bölüm 8 : Ölüm

YAZARDAN NOT: Selam! Yine biliyorum ki biraz geç oldu ama bu bölümü fazlasıyla uzun yazdım ve heyecanlı olmasını sağladım. -Özellikle son sahne *.*-

Ayrıca SON İnsan 1 :İntikam Ateşi! 734 okunmaya ulaşmakla birlikte Vampir sıralamasında #272 oldu! Sizlere çok çok teşekkürler!!!! Şimdi çok uzatmadan sizi bölüm ile yalnız bırakıyorum vote ve yorum atmayı unutmayın!

İYİ OKUMALAR!

***

SON İnsan 1 : İntikam Ateşi!

Bölüm 8 : Ölüm

Yıl : 10 Ağustos 2002

“Elbet herkes bir gün ölecekti. Nefes almayacaktık, konuşamayacaktık, bedenlerimiz buz gibi bembeyaz ve soğuk olacaktı. Elbet her ölümlü bir gün ölümü tadacaktı. O gibi.. Küçük bedeni sizce bunu hak ediyor muydu? O soğuk, buz kesmiş odada aslında onun sıcak olması gereken bedeni.. Yaşaması gerekmiyor muydu? Şimdi karşımıza geçmiş bize gülümsüyor olması.. Gerekmiyor muydu?” Saçları ağırlaşmış kadın konuşmaya daha çok dayanamadı gücü yetmiyordu hıçkırıkları konuşmasına hatta nefes almasını engelliyordu. Sesini kesemiyordu. Sağ tarafın sandalyesinde oturan adam ayağa kalkarak yaşlı kadına yaklaştı, buruşmuş ve titreyen elleri tutarak yürümesine yardım etti.

Yaşlı kadın artık hıçkırıklarını içine atmış sadece sulu gözlerle etrafı izliyordu. Adam biraz ileri çıkarak yüksek sesle konuşmaya başladı.

“Zaman geldi.”

Etrafta siyah giyinmiş ağlamaktan beter olan insanlar yavaşça toprağın altına gömülecek küçük bedene yaklaştı. Küçük bedenin annesi ayakta daha fazla duramadan dizlerinin üzerine düştü sesli bir şekilde ağlaması herkesi daha çok üzmüştü.. Küçük bedenin annesi daha minik olan tabuta sarıldı. “Hayır, hayır! Bırakmam! Ne olur almayın onu benden! Ne olur! Lütfen! Bırakın dokunmayın ona, göndermeyin onu karanlığa! Korkuyor o korkuyor!” Ağlamaktan beter olan insanlar kadına yaklaştı kollarını tutarak ayağa kaldırmaya çalıştılar ama kadın bir türlü kalkmak istemiyordu sıkıca tutmuş olduğu küçük bedenin tabutunu bir türlü bırakmıyor hatta onun öldüğüne bile inanmıyordu. Küçük bedenin babası ağlamamak için kendini tutarken karısının götürülüşünü izledi. Şimdi ise bir baba için en zor olan şeyi yapacaktı.

O küçük bedeni kendi elleri ile karanlığa gömecekti…

Daha önce kazılmış olan çukura baktı ilk önce bir yanı bunu yapmaya gücü olmadığını söylerken bunu yapması gerektiğini düşündü. Çukurun yanına duran küreği eline aldı kendisine yardım edecek olan dostları o küçük bedeni koymuştu bile çukura.

Küreği kara toprağa sapladı ıslak toprağın içine gömülmüş olan küreği çıkardığı sırada ağaçlık alanlarda onları izleyen birini gördü.

Simsiyah giyinmiş adam üzerinde duran kalın kaban ile yüzünü saklıyordu. Küçük bedenin babası o adamı tanımıştı.

Colin…

Nefreti gözlerine yansıyan küçük bedenin babası adamın yüzünde oluşan gülümsemeyi gördü. Sinirleri iyice artan baba tüm gücü ile ıslak torağı küçük bedenin üzerine attı…

***

“B-bu ne anlama geliyor?”

“Bilmiyor musun?” dedi Eliza şaşkınlıkla. İçimde büyüyen gerginlik ile Elizaya iyice yaklaştım. “Daha önce bir Alfa ile hiç kavga etmedim Eliza. Bilmiyorum ve sen hemen bana bundan bahsediyorsun!” dedim meraklı çıkan sesimle. Eliza cevap vereceği sırada Tyler’ın sesi Elizanın konuşmasını engellemişti.