see you on the other side

Δαναη

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο της και την βλέπω να ξαπλωνει στο κρεβάτι της με το κεφάλι χωμενο στο μαξιλάρι της.

"Νεφελη;" ρωτάω για να σηκωθεί και να με κοιτάξει, αλλά δεν ανταποκρινεται.

"Είσαι καλα;" ξανά ρωτάω, αλλά αυτή τη φορά το σώμα της διπλωνεται λίγο και μετά ξανά πηγαίνει στη θέση που βρισκόταν ενώ ακούγεται ένας δυνατός λυγμος. Κλαίει. Χτυπάει με όση δύναμη έχει το στρώμα δίπλα της και γυρίζει το κεφάλι της προς εμένα.
Το πρόσωπο της είναι κατά κόκκινο και παραμορφωμενο, και τα μάτια της πρισμενα από το κλάμα, πράγμα που δείχνει ότι έκλαιγα πολύ.

Κάθομαι δίπλα της και ακουμπάω με το ένα μου χέρι την πλάτη της συμπονετικα.

"Τι έγινε;" ρωτάω για ακόμη μια φορά, αλλά τώρα παίρνω μια μονολεκτικη απάντηση.

"Ο Αντρέας" λέει μέσα από τους λυγμους της.

"Τι σου εκανε;" ρωτάω απελπισμενα προσπαθώντας να μάθω τι έκανε αυτός ο μαλακας και την στεναχορησε.

Μου τα λέει όλα, ότι έγινε αυτές τις μέρες με τον Αντρέα και τον Σωτήρη. Μου λεει το ότι γνώρισε τη σαν οικογένεια του Αντρέα και έμαθε για το παρελθόν του. Μου λέει για το πόσο λυπηθηκε όταν έμαθε για την μητέρα του. Για το πως την βοήθησε στην προπόνηση και το πως επαιξε ξύλο ο Αντρέας με τον Σωτήρη και αφου προσφερθηκε να τον βοήθησει, μετά αυτός ο πουστης την απείλησε και παραλίγο να την πνιξει. Ωραίο ευχαριστώ ρε.

Το θέμα με όλα αυτά είναι όμως, ότι τώρα δυστυχώς ολα αυτά που κάνει ο Αντρέας θα έπιρεαζουν πολύ την Νεφέλη. Γιατι;; Γιατί η βλαμενη τον ερωτεύτηκε, κάτι το οποίο παραδέχτηκε μόνο σε εμένα. Τέλεια τώρα καθημερινά θα είναι κομμάτια, ότι καλύτερο. Καταλαβαίνετε βέβαια τον τόνο της ειρωνιας. Πότε δεν θα έλεγα κάτι άσχημο για την Νεφέλη, είμαστε φίλες εδώ και χρόνια, και τώρα που με χρειάζεται δεν έχω ιδέα τι πρέπει να κάνω για να την βοηθήσω.

"Τώρα που τα είπες σε κάποιον νιώθεις καλυτερα;" ρωτάω με την αγωνία εμφανεστατη στην φωνή και το πρόσωπο μου.

Αυτή κουνάει αρνητικά το κεφάλι της και δεν την κατηγορώ, δεν πέρασε και λιγα.

"Δα-Δαναη" λέει κλαιγοντας.

"Τι;"

"Ευχαριστώ π-που η-ηρθες" συνεχίζει και θα έλεγα πως προσπαθεί να μου χαμογελάει, αλλά είναι αδύνατο.

"Θα είμαι πάντα εδώ, αυτο να το ξερεις" της λέω ήρεμα και χαμόγελαω με ένα συμπονετικο χαμόγελο.