[ تو مثل آرزو اما محالی. ]
هوا ابری بود.
من با یه کلاه بافتنی رو سرم تو پیاده رو قدم میزدم.
نمی تونم بگم حالم خیلی بد بود و داشتم از شدت غم می مردم!
نه اصلا..
تو خونه موندن باعث میشد هی فکر کنم و هی غصه بخورم.
واسه همین زدم بیرون.
درحالیکه نمی دونستم چطوری قراره با شب رو به بشم.
ایستادم و با بیرون دادن نفسم، بخار سفید رنگ مثل ابری کوچیک،جلوی صورتم شکل گرفت.
تصمیم گرفته بودم هرطور شده خودمو یه جوری سرگرم کنم.
چون باید که از یادم میرفت.
به یاد تصمیمی که کنار دریاچه گرفتم افتادم.
اینکه به خودم قول داده بودم هیچوقت نا امید نشم و ازش دست نکشم.
حالا پشیمون بودم.
اگه همون موقع بیخیالش میشدم و سعی نمی کردم بهش نزدیک بشم شاید الان فراموش کردنش برام راحت تر بود.
میدونستم اگه شاد نباشم جون سالم به در نمی برم.
یا مریض میشدم؛
یا افسرده!
پس همونجا تصمیم گرفتم دست خودمو بگیرم و ببرم بگردونمش تا شاید بتونه یکم فراموش کنه.
جلوی یه بی خانمان که گیتار میزد ایستادم و با آهنگ شادی که می نواخت دست زدم.
اون می خندید و منم باهاش می خندیدم. بیشتر از سر اجبار
خنده هامون شد پل ارتباطی ای که با هم برقرار کردیم و این باعث رضایت هر دومون بود.
کیف پولم رو بیرون آوردم و بهش نگاه کردم. نصف حقوقم رو هنوز داشتم.
درشو بستم و گفتم: خب الا! بیا یکم خوش بگذرونیم.
اول رفتم سینما و یه فیلم کمدی دیدم.
بیشتر از اینکه به خود فیلم بخندم به خنده های جورواجور ملت حاضر تو سالن خندیدم.
اونقدر خندیدم که واقعا دلم درد گرفت!
وقتی از سینما بیرون اومدم هوا تاریک شده بود.
رفتم به رستورانی که همیشه دوست داشتم برم و از تو منو عجیب غریب ترین اسم رو سفارش دادم.
وقتی شام رو برام آوردن دیدم همون پاستاست با فیله مرغ و میگو و چندجور سس مختلف که انصافا هم خوشمزه بود!
برای دسر، کرم کارامل سفارش دادم و بعدش درخواست یه بلک کافی کردم.
به ساعتم نگاه کردم.
هشت و نیم شب بود.
از رستوران زدم بیرون.
از گل فروشی برای خودم رز قرمز خریدم.
از رو موزاییک های پیاده رو راه میرفتم و مواظب بودم پامو رو خط های بینشون نذارم. درست مثل بچگی هام وقتی که بهونه گیر میشدم و از خونه بیرون رفتم.
به این فکر میکردم که رسیدم خونه چه آهنگی به گوش بدم . دوش بگیرم و بعدش بخوابم.
