"Why? Are you expecting someone?" malamig niyang sambit.

I rolled my eyes.

"I was expecting mommy or kahit si Marie man lang na kasama mo sa pagsundo ko."

"They're busy." sambit niya.

I shrugged. Sumakay na ako sa dala niyang kotse. I shook my head when i saw his car looking so fancy, simpleng pagsundo ganito ang ginamit niya? Habang nasa byahe, lumipad ang isip ko sa mga posibleng mangyari sa pagbabalik ko.

"Are you going to stay here for good?" he asked.

"I don't know." sagot ko.

Chlay shook his head.

"You are not going to stay in America forever, Chloe. Philippines is your home, you were born here, you are going to die here." sambit niya.

Natawa ako.

"I am not going to stay there forever, chill." i grinned.

It was a long drive or maybe because it's traffic. Traffic pa rin talaga dito, the government should do something about this.

One hour and a half, bago kami nakarating sa mansyon. Agad akong sinalubong nina mommy at ni daddy.

"Akala ko wala ka nang balak bumalik dito." mommy said as she hugged me.

"This is my home, mom." sagot ko.

"Have you eaten? Pinaghanda ko ang mga kasambahay dahil bumalik ka na."

"I'm a bit starving."

I roamed my eyes around. So where's the old man? Nasa office niya? Umalis kami noon na nasa office siya hanggang ngayon ba sa pagbalik ko ay nasa office pa rin siya?

I sighed. Hindi ako galit sa lolo ko, matagal na para saakin ang nangyari kaya it's not a big deal anymore.

Marie texted me na she wants to meet me tomorrow, catch up lang.

Habang nasa hapag ay wala pa rin si lolo kaya tinanong ko na kay daddy kung saan ang matanda.

"Where's grandpa?" i asked.

Daddy sighed.

"Old man being an old man, he's weak and unproductive." wika ni dad.

"Does he know that i am now here?"

"Oo naman, nasa iisang mansyon lang kami, malalaman at malalaman niya talaga ang pagdating mo." wika naman ni mommy.

"Is he still mad at me?" i asked.

"You can go to his room, Chloe. Ikaw mismo ang mag-kumusta sakaniya." said dad.

I nodded. After dinner, dumiretso nga ako sa kwarto ni lolo. When i got to his room, he's just lying on his bed watching TV. Agad naman niya akong napansin. Lumapit ako sakaniya.

"Ikaw pala..." he muttered.

I smiled. Sa ilang taon ko sa America, natuto akong hindi magtanim ng galit. Hatred is not the answer and will never be the answer of our problems. It will only lead us to no good.

Ako na mismo nag-isip ng mga rason kung bakit niya nagawa 'yon noon.

"How are you?" i asked.

He slightly chuckled.

"Life of an old man, madalas mapagod at uugod ugod na." biro niya sa sarili.

Ngumuso ako.

"You still look young." i grinned.

Natawa naman siya.

"Am i?" natatawang sambit niya.

Ngumiti ako, then he sighed. None of us talk at first, pero siya na rin mismo ang bumasag sa katahimikan.

Slave to You [COMPLETED]Donde viven las historias. Descúbrelo ahora