Slave to You [COMPLETED]

Chapter 22

Chapter 22

"So uuwi ka lang dahil kasal ni Priam?" si Marie.

I was packing my things habang kausap ko siya sa skype. I informed her na uuwi ako ng Pilipinas. Bukas na ang flight ko, pero ngayon pa lang ako nag-eempake ng gamit.

"Yup."

"Kung hindi kasal ni Priam hindi ka uuwi?"

Natigilan ako. Sort of, kung hindi ako inimbita ay hindi naman ako babalik. Pero may balak naman akong umuwi, for vacation na nga lang.

I sighed. People might think that he's the reason why i don't want to go back. I just love the environment here kaya ko piniling manirahan na lang dito kesa sa Pilipinas.

Wala na rin akong balita sakaniya, i don't care at all...

"Ngayong babalik ka, are you ready to see him again?" she asked.

My lips twitched.

"Kung magkikita man kami ulit, e'di magkikita. Hindi na ako galit." sabi ko.

She grinned at me with a meaningful look on her face. Napailing ako.

"Don't look at me like that." umirap ako.

"You better prepare yourself, kung dati ang gwapo niya ngayon mas dumoble! Iyong tipong kusa mong tatanggalin panty mo!" she laughed.

I shook my head. Siraulo talaga.

The day of my flight back to the Philippines came. The sun rays greeted my face, kaya ako nagising. As i carry my body up, dumiretso ako sa banyo para maghilamos. Alas dose ang flight ko pabalik, i still have a lot of time to prepare.

My phone rang while i'm preparing my breakfast. Kinuha ko ang phone ko sa mesa at nakita kong unknown caller ang nakaregister do'n.

I accepted the call.

"Hello who's this?" i asked.

Pero walang nagsasalita sa kabilang linya. Tinignan ko iyon, the call is still on going.

"Hello?"

Pero nawala na ang tawag. Okay? what was that? Baka wrong number lang.

I shrugged.

Kumain na ako nang matapos magluto ng breakfast. Nang matapos kumain ay naligo na agad ako, pagkatapos ay nag-ayos.

I just combed my shoulder length brown hair and it was a bit highlighted. Simpleng lip and cheek tint lang ang nilagay ko sa aking mukha.

Saktong alas onse ay umalis na ako sa condo. Nagpaalam pa muna ako sa iilang kakilala ko roon. When i arrived at John F. Kennedy International Airport, dire-diretso akong pumasok sa loob.

30 minutes left...

The sudden anxiety crept into me. Hindi ko alam at bigla na lang akong kinabahan.

Okay fine, anxious lang ako dahil pakiramdam ko magkikita kami ni Drexzel, well... makikita naman talaga namin ang isa't-isa most especially sa kasal ni Priam.

God! Chloe, there's nothing to be anxious about. It's just Drexzel... You already moved on. Wala ka dapat ikatakot.

It was a long flight, bago ako nakarating sa Pilipinas, . The new face of Philippine Airport greeted me or maybe that's just me, naninibago lang ako dahil ilang taon rin akong nawala.

I grabbed my luggages. I saw my brother waiting for me. I smirked and walked towards him.

"It's been a while..." i joked.

Umirap lang siya at kinuha ang mga bagahe ko.

"Ikaw lang mag-isa?" i asked him.

Ngumiwi siya.