MAVİ UMUTLAR(İslami Yaşantılar Serisi/2) *TAMAMLANDI*

Ⅱ-15/KORKAN KUŞLAR

"Hadi, oyalanmadan yapın ikiniz de işlerinizi." Ayşe yenge son kez bizi uyardıktan sonra evin içinde gözden kayboldu. Hatice "Sana dedi bak" derken tek kaşımı kaldırdım. "Makineyi boşaltmadığı için lafı da ben mi yedim?"

"Ay, annem de sana eğlence çıkarıyor." Sağ elini havada sallarken, gülmeden edemedim. Benim yanımda değişiyordu bu kız. Bu değişimin sebebi tabiki de rahatlığıydı. İki haftada yakın arkadaş olmuştuk. Ben de olduğu gibi onda da yalnızlık varmış. İkimiz de birbirimizle kalbimizde yeri boş olan arkadaşlık duygusunu tamamlıyorduk.

Daha fazla konuşmadan arkasını dönüp giderken, Ben de işime dönmüştüm. Çok kalmamıştı zaten. Sonbaraha girme zamanı yaklaşırken ağaçlar erken dönmüştü yapraklarını. Ben her ne kadar bu görüntüden memnun olup, süpürmek istemesem de yaprakları, Ayşe yenge bunu işten kaytarmak olarak adlandırıyordu. O yüzden bana inanmamıştı ve her seferinde süpürmek işi bana kalıyordu. Bahçemiz de büyüktü maşallah ve süpürmek işi bitene kadar belim fazlasıyla ağrıyordu.

Nihayet son yaprağı da evimizin arka tarafında kalan ormana gönderirken, çalılarda olan hareketlenme dikkatimi çekti. Burada hayvanlar fazlasıyla serbest dolaşıyordu ve şuan çalıların içinden bir köpek çıkma ihtimali beni fazlasıyla tedirgin etmişti. Köpekler tanıdıklarına bir şey demiyordu ama yabancı birisi evlerin yakınında dolaşıyorsa havlamaya başlıyorlardı. Bir grup köpek, kendilerini bu köyün koruyucusu olarak görevlendirmişti. Buradaki insanlar onları besliyordu, köpekler de onları koruyordu. Aralarındaki ilişki çok güzeldi ama beni tanımaları uzun zaman almıştı. Hatta bazıları hala havlıyordu. Her ne kadar kimseye saldırmıyor olsalar da havlamaları içimi ürpertiyordu. Bu yüzden onlardan kaçıyordum. Ayşe yenge ise kaçmamamı söylüyordu. Beni iyice tanırlarsa daha sorun olmazmış. Haklıydı ama bu tek başımayken korkmamı engelleyemiyordu.

Çalılardaki hareketlilik büyüyünce bunun köpekten daha büyük bir hayvan olma düşüncesi kapladı her yanımı. Ne olduğuna bakmak gibi bir deli cesaretliliği sergilemeyeceğim için ön tarafa doğru koştum. Ayağımdaki terlikleri hızla çıkartarak evin içine kendimi attığımda Ayşe yenge çıkmıştı karşıma. "Yine köpekten mi kaçıyorsun sen?" dediğinde, boş bulunup onayladım. Oysa orada daha büyük bir şey olduğuna emindim ya da iki köpek vardı. Evet, kendimi korkutmamalıydım. Bu köye diğer vahşi hayvanlar uğramazmış kolay kolay. Kesin orada iki köpek vardı ama orada bu aklıma gelmemişti.

Ayşe yenge kaçışımı onaylamadığını belli edercesine kafasını iki yana sallayarak uzaklaştı yanımdan. Ben derin derin nefesler alıp vererek kendimi rahatlatmaya çalışırken, mutfaktan bir anda çıkan Hatice ile tekrar irkilip, damağımı yukarı çektim. "Kedi gibi ne geliyorsun ya!"

"Köpekten korkarsın, kediden korkarsın. Ben zenginleri kedi ve köpeklerle içli dışlı sanardım oysa ki."

Benim yerimde başka biri olsa, bu sözlere alınırdı belki de ama ben de durumlar böyle değildi. Hatice'yi tanıyordum. Ayrıca ses tonunu hissediyor, mimiklerinden anlam çıkarabiliyordum. Yıllarca samimi olmayan arkadaşlarla vakit geçirdiğim için aradaki dağlar kadar farkı da görebiliyordum. Hatice, onlardan hiçbiriyle kıyaslanamazdı. "Normalde de kedi köpek besleyen biri değildim."

"Şuan sanki anormal bir hayat yaşıyorsun." Hatice'nin cevabı hiç gecikmeden gelince, ergenler gibi gözlerimi devirmeden son an da alıkoydum kendimi. Annesinden kısmı olsa da geçmişti bu kıza huyları. Kendimi hızlı cevap vermek için zorlasam da hiçbir şey bulamadan telefonum çalmaya başladı. İki haftadır ilk defa çalmasına şaşırırken içime dolan mutlulukla telefona koştum. İstediğim kadar inkar edebilirdim ama onların araması benim için mutluluktu.

Ekranda sadece numara olduğu için, telefonu açıp, ses vermeden bekledim. Hatice de yanıma gelmiş, merakla bekliyordu. "Ada, ben Zeliş" diyen sesle rahatladım. Özlemi kalbimde az çok hissetsem de bu duyguya kendimi kaptırmamalıydım. En son onlarla tartışmıştım. Küslük yapmayacaktım tabiki ama tavrımın ne olduğunu da bilmeliydiler.