Κι εγώ θα ζω στο Λονδίνο...

Κεφάλαιο 3ο

"Βρε παιδιά πείτε τίποτα..πολλή σιωπή έπεσε" είπε πονηρά ο Φώτης
Ο Γιάννης τον κοίταξε με άγριο βλέμμα και μετά γύρισε σε μένα
"Πάμε να σας δείξω τι θα κανετε?"
"Ναι" απάντησα σιγανά..ντρεπόμουν!
Περπατησαμε λίγο και πήγαμε στη σκηνή του θεάτρου
"Λοιπόν εδώ γίνεται το μάθημα,το οποίο διδάσκω εγώ"
"Μάλιστα εγώ τι θα κανω?"
"Θα κάνετε μάθημα μαζί μου..μόνος μου βλέπετε δε μπορώ να τα βγάλω πέρα"
"Πόσοι είναι οι μαθητες και τι ηλικιες?"
"Είναι όλοι γύρω στα 18-20 χρονών. Έχω 11 μαθητές..Ολοι Ελληνες!Όλη η σχολή βέβαια έχει γύρω στους 100 μαθητές σε όλες τις ηλικίες..αλλά εγω  έχω το ελληνικό τμήμα!"
"Α αλήθεια έλεγαν δηλαδή πως αυτό το επάγγελμα είναι πολύ δημοφιλές εδω"
"Και βέβαια έλεγαν αλήθεια.."
"Τι άλλο θα κάνω εδω?"
"Όταν επιλέγουν το θέατρο μας για κάποιες παραστάσεις θα βοηθάς το σκηνοθέτη,όχι πάντα αλλά κάποιες φορές θα σε χρειάζεται..βέβαια αυτό δεν γίνεται πολύ συχνά οπότε είσαι απλά μια δασκαλα"
"Πολύ ωραία"
"Μάθημα έχουμε αύριο στις 5,εμείς ερχόμαστε 1 ώρα πριν συνήθως..Μην αργήσεις!"

Γύρισα σπίτι ενθουσιασμενη!
"Τι εγινε πως πήγε η δουλειά?"
"Αύριο ξεκινάω μαθήματα"
"Ο Φώτης σου έδειξε το αφεντικό?"
"Ναι..δεν ήταν όπως τον φανταζόμουν"
"Και πως τον φανταζοσουν"
"Γερό,ασχημο,σνομπ..χάλια"
"Και πως ηταν?"
"Τι να σου πω..ξανθός με γαλανά μάτια και ωραίο χαμόγελο..." πήρα το ύφος της χαζογκομενας "πολύ ωραίος!"
"Άσε ρε κανένα ελάττωμα δεν εχει?" Ειρωνευτηκε
"Εχει..μου φάνηκε λίγο άγριος"
"Δηλαδη?"
"Στην αρχή ήταν χαρούμενος αλλά όταν είπε κάτι ο Φώτης τον κοίταξε με άγριο βλέμμα και μετά ήταν αγριεμενος όλη την ωρα!"
"Που ξέρεις τι ψυχολογικά κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος..εσυ απαντά σε όλα <<ναι>> αφεντικό ειναι!"

Η επόμενη μέρα έφτασε κι εγώ χαρουμενη πήγα στη δουλειά
"Φωτη!"
"Μελινα!τι κανεις?"
"Καλά εσυ?"
"Καλά"
Τότε ήρθε ο Γιάννης.
"Γειά σας Δεσποινίς Μελίνα"
"Γειά σας κύριε Γιάννη!" Απάντησα κοροϊδευτικά πιστεύοντας ότι το είπε για πλάκα
"Κύριε καθηγητα μπορώ να σας πω?" Ειπε φοβισμένα ένας μαθητής
"Βέβαια λεγε"
"Σε αυτό το σημείο...." πήγαν πιο κει και δεν άκουγα τι έλεγαν
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα άκουσα πολύ καλα...
"Τι δε καταλαβαίνεις?" Φώναζε νευριασμενος ο Γιάννης "Το έχουμε πει 100 φορές πόσες θέλεις ακόμη για να το καταλαβεις?Αν δεν μπορείς να κάνεις τα εύκολα παράτα το!"
"Μα κύριε"
"Εξαφανίσου!" Του φωναξε και ο μαθητής έφυγε τρομαγμένος
Γυρισα στον Φώτη
"Σαν πολύ αγριεμενος δεν είναι αυτος?"
"Παλιά δεν ήταν έτσι..τους τελευταίους μήνες αλλαξε!"
Ήρθε κοντά
"Είστε καλά κύριε Γιάννη" ρωτησα
"Να λείπουν οι ειρωνείες!"απάντησε και έφερε απότομα το κεφάλι του κοντά στο δικό μου "Ώρα για μαθημα Άντε μαζευτειτε" φώναξε και όλοι πήγαμε στις θέσεις μας

Ακούσαμε ένα παιδί που είπε έναν μονόλογο
"Αίσχος!Χαλια!Απαίσιο!" Φώναξε και συνέχισε "Είναι δυνατόν κάναμε τόσες πρόβες γι αυτό κι εσύ το λες τόσο χαλια?"
"Συγνώμη μπορώ να μιλήσω.."
"Φυσικά Δεσποινίς"
"Εμένα μου φάνηκες πολύ καλός..Έχω δει πάρα πολύ χειρότερες ερμηνείες από επαγγελματιες!Συγχαρητήρια παιδί μου συνέχισε έτσι και θα φτάσεις ψηλά..υπομονή θέλει"
"Εσένα σου φανηκε αυτό ωραιο?Άθλιο ηταν...καθόλου συναίσθημα!Έπρεπε να αγκαλιάζει την αγαπημένη του,κατά το εργο,και να νιώθει ότι θα πέθαινε για εκείνη όχι να της μιλάει σαν να μιλάει σε μένα!Γυναίκα είναι θα της φερθεί με λεπτότητα όχι χοντροκομενα!"
"Γιατι εσείς φέρεστε με λεπτότητα στις κοπελες?Σας είδα πριν..μονο που δεν τις κρεμασατε!Το συναίσθημα που έβγαλε μπορεί να το καταλάβει μόνο καποιος που νιώθει αγάπη μέσα του και έχει συναισθήματα!"
Δεν απάντησε και πήγε παρακάτω...το μάθημα τελείωσε κι εγώ πήρα την τσάντα μου για να φύγω
"Πώς μου μίλησες έτσι μπροστά σε ολους?"
"Μπα χάθηκε ο πληθυντικος?" Είπα και πήγα να φύγω
Με έπιασε από το μπράτσο και με τράβηξε
"Γιατι τα είπες όλα αυτά για μένα πριν?" Με ρώτησε θυμωμένος
"Γιατί βρίζεις τους πάντες και πρέπει να έρθει κάποιος να βρίσει κι σένα..να δεις και πως ειναι!" Ειρωνευτηκα
"Μα με ξέρεις μόνο μια μερα!"
"Αμεσως φαίνεται το ποιών του ανθρώπου!"
Τράβηξα το χέρι μου και βγήκα έξω