Aslında nereden başlayacağımı bilemiyorum. Okul bitiyor ve daha önce hiç gitmediğim bir yere tatile gidecektik. Ve bu arada ben Duru. 18 yaşındayım. İçimde değişik bir his var. Neden mi? Bu bana uzak bir yere gideceğim zaman hep olur. Ama bu sefer k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yarın lisedeki son günüm. Heyecanlı olup olmadığım konusunda pek bir fikrim yok. Tek heyecanlı yanı yarın mezun oluyorum ve ailemle birlikte diplomamı almaya gideceğiz. Önceden alınmış güzel elbisem bile hazır dolabımda, ayakkabılarımsa dolabımın hemen önünde duruyor. Böyle elbiseler giymek pek tarzım sayılmaz şahsen. Elbiseyi zaten annemin isteğiyle almış bulunmaktayım. Açıkçası giydiğim an hoşuma gitmedi sayılmaz. Özellikle mavi olması benim için yeterli. Evet evet mavi olması elbiseyi benim için güzel yapan tek şey diyebilirim.
Her şey hazır olduğuna göre artık yatağıma geçip müziğin huzurlu kollarına kendimi bırakabilirim. Saate bakıyorum da annem birazdan odama her geceki gibi gelip erkenden uyumam gerektiğini söyler. Ve işte geldi.
-"Kızım hadi uyu artık bak saat geç olmuş yarın erken kalkacaksın. Hem yarın özel bir gün, babanla sana bir sürprizimiz var." Ardında beni deli gibi merak ettiren bir gülümseme yolladı.
-"Ne sürprizi? Hadi ama anne bunu her sene sonu yapıyorsun yine tatile gideceğiz dimi" dedim ve suratımı astım. Annemse aynı gülümsemesine devam ediyordu. Bu hali de neyin nesiydi böyle?
-"Durucuğum sence de biraz ayıp olmuyor mu kızım? Biz seni hep mutlu ediyoruz sanıyorduk." dedi ve suratını astı. Aslında onu böyle görmek beni biraz üzdü. Onu üzmek için söylememiştim ki yalnızca hep aynı yere gitmekten sıkıldığımı söylemeye çalışıyordum.
-"Anneciğim ben şey çok özür dilerim. Aslında öyle demek istemediğim şey yani..." sözümü bitiremeden kahkahası sözümü kesti. "Neden gülmeye başladın birden böyle?" diyerek tek kaşımı yukarı kaldırarak ona baktım.
-"Benim tatlı ve güzel kızım. Her seferinde bu haline bayılıyorum. Bende olsam bende kendime kıyamazdım." diyerek bir kahkaha daha attı ve gözlerim şaşkınca ona bakakaldı. Ne yani yine mi benimle dalga geçti. Ayrıca bu ne ukala bir anne böyle? "Ah hadi ama anne hep aynı şeyi yapıyorsun yine. Asıl sana ayıp olmuyor mu? Kızınla dalga geçmek ne kadar doğru?" dedim suratım asılmış bir şekilde. Bense en son neden böyle bir kahkaha attığını düşünüyordum. Bir şeyler saklıyor gibiydi. Tam ağzımı açtım soracaktım ki sürprizin ne olduğunu. Ben söyleyemeden annem araya girip "Sürpriz söylenmez, ayrıca bu sefer daha çok seveceğini düşünüyoruz ve de bu babanın fikriydi. Sende küçük hanım yemen yatağına girip uyuyorsun. İtiraz kabul edilmez." diyerek odamdan çıktı.
Bende daha fazla durmayıp uyumaya çalıştım. Sabah olmuştu. Her zaman ki gibi bedenim uykunun kollarından ayrılmak istemiyordu. Ta ki o müthiş kokular kapımın açılıp odama dolmasına kadar. Gözlerimden bir tanesini açıp gelenin kim olduğuna baktım. Tabiki de hayatımın kadını olan biricik annemdi. O hep neşeli çıkan sesiyle perdeleri açarak bana "Günaydın güzel kızım." dedi. Nasıl oluyordu bilmiyorum ama her gün her an sesi böyle yumuşacık ve neşeli oluyordu. Bende "Günaydın hayatımın kadını." dedim gözlerimi ovuşturarak. Kalkma isteğimin olmadığını bilen annem yorganı hemen üstümden çekip aldı. Artık kalkmak zorundaydım. Lavaboya giderken annemin o güzel sesi kulaklarımı doldurdu.
