MbiMb ✔ (Pt.1)

Κεφαλαιο 34: Ξερω που ειναι η Λιλυ

Μόλις εφυγε έκανα σαν την τρελή τουλάχιστον να πάρω την μπουκαλιτσα. Ξαπλωσα με την μερια μου που ηταν δεμενη προς το κρεβατι και την μερια μου που ηταν ελευθερη προς το φαγητο και το νερο. Τεντωσα οσο πιο πολυ μπορουσα αλλα ματαια. Προσπαθησα δευτερη φορα παλι δεν τα καταφερα. Ακομη μια και αγγιξα λίγο την μπουκαλιτσα που ηταν ετοιμη να πεσει και ξαναπροσπαθησα αυτη την φορα η μπουκαλιτσα έπεσε για τα καλα και κύλησε προς το μέρος μου την αρπαξα και την ανοιξα βιαστικα και αρχισα και επινα. Ωσπου οι σκεψεις μου με σταμάτησαν. Τι κι αν δεν μου φερουν αλλη μπουκαλιτσα νερο; Πρεπει να πινω σιγα σιγα. Ευτυχως πυτε το ενα τεταρτο δεν προλαβα να πιω και την εβαλα πανω στο κρεβατι μου. Τωρα που ειχε δροσιστει λιγο το στωμα μου πήγα να συνεχίσω την προσπαθεια μου να παρω το ψωμι. Αυτο ηταν ματαιο. Ηταν πιο μακρυα αποτι ήταν η μπουκαλιτσα με το νερο και ποτε δεν θα την εφτανα.................

Μετα απο τεσσερις μερες.
Κανένας δεν ειχε ερθει μεσα απο την μερα που μου εβαλαν το ψωμί εκει. Τα μυρμιγκια το έτρωγαν. Τα μυρμιγκια ηταν ελευθερα. Έτρωγαν επιναν. Εγω μαλλον δεν ήμουν μυρμήγκι. Δεν ειχα κινηθει πολύ. Την περισσοτερη ωρα την περνουσα στο κρεβατι. Η διετα που ειχα κανει παλια με βοήθησε λιγακι αλλα τωρα δεν αντεχα αλλο. Το νερο μου εφτασε μέχρι σήμερα. Ηθελα κι αλλο νερό και φαγητο. Ειχα εξασθενησει. Δεν ξέρω ποσο καιρο ήμουν εδώ μεσα. Αν υπολογισα καλα ημουν τεσσερις μερες. Μπορει και πεντε. Δεν ημουνα σιγουρη. Ειχα αρχισει να τρελαινομαι εκει μεσα κλεισμενη. Ακουα φωνές. Φωνές στο κεφάλι μου να μου λενε να αυτοκτονησω. Να χτυπησω το κεφαλι μου στο κάγκελο του κρεβατιου. Η πορτα του δωματίου ανοιξε. Δεν ημουν σίγουρη πλεον αν ανοιξε στα αλήθεια διότι ειδα τοσες πολλες φορές την πορτα να ανοιγει αλλα το ειχα φανταστεί, γι αυτο δεν εδωσα σημασια. Καθομουνα στην γωνιουλα μου κρατωντας τα γονατα μου στο στηθος μου και παίζοντας με το ρούχο του μαυρου τζιν μου το οποιο αρχισε να γινεται ασπρο και δεν εδωσα σημασια ωσπου ακουσα
"Εχει τρελαθει ηδη. Ποσες μερες;" ειπε μια γυναικεια φωνη. Γυρισα πανω αλλα δεν μπορουσα να δω απο το φως ετσι καλυψα τα ματια μου με το χερι μου.
"Εφτα."  ειπε η ανδρικη φωνη που μαλλον ηταν του Λού.
"Εφτα κιολας;  Δωσε της φαγητο τώρα. Και μια μπουκαλιτσα νερο. " 
Επιτελους τα ματια μου επανηρθαν στην αρχικη τους κατασταση και μπορεσα να δω . Ηταν οντως η Ελενη. Τα ματια μου ειχαν γουρλωσει. Δεν μιλησα διότι δεν ηθελα να χασω ενεργεια
"Χμμμ επιτελους. Γειά σου. Ελπιζω να απολαμβανεις την διατροφουλα που σου κανουμε. Θα βγεις απο εδω και δεν θα αναγνωριζεσαι. Ετσι ο Αλεξ δεν θα σε θελει και τελος καλα ολα καλα"