MbiMb ✔ (Pt.1)

Κεφάλαιο 32 : Πρέπει να φύγω , να ξεφύγω

"Λίλυ σε παρακαλώ άνοιξε την πόρτα " ήταν η φωνή του Κώστα . Μόλις έφυγε ο Πάρις είχα κλειδώσει δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν . Δεν απάντησα .
"Λίλυ άνοιξε . Αν δεν ανόιξεις θα σπάσω την πόρτα " είπε και άρχισε να χτυπάει βίαια την πόρτα . 
"Λίλυ ένα σου λέω . Άνοιξε την πόρτα τώρα " ήξερα οτι έλεγε αλήθεια . Αν δεν άνοιγα θα την έσπαζε . Έπρεπε να φύγω . Άνοιαξ το παράθυρο και κοίταξα κάτω . Δεν ήτανπολύ ψηλά και ακριβώς κάτω απο το παράθυρο μου ήταν η στέγη του χαμηλότερο επιπέδου και μετά απο έκεί μπορούσα να πηδήσω . Αμέσως έπιασα μια τσάντα μου και έβαλα δύο ζευγάρια ρούχα τον φορτιστή του κινητού μου , το κινητό μου , ακουστικά και το πορτοφόλι μου . Έκατσα στο παράθρο μου όχι πολύ σίγουρη αν ήθελα να το κάνω αυτό . Αλλά μετά σκέφτηκα πως αν έμενα ο Άλεξ θα μου έκανε χειρότερα . Ο Μιχάλης είχε πει πως θα έμενε ακόμη μια εβδομάδα στο Λονδινο . Δεν με πολυ πείραζε αφού ποτέ δεν ερχόταν σπίτι παρά τα ξημερώματα και εφευγε η ώρα 8 το πρωί . Ο Άλεξ πάλι θα είχε την ευκαιρια να με πειράξει . Μετά απο αυτές τις σκέψεις πήδησα στην στέγη και χτύπησα λίγο το πόδι μου. Τίποτα σοβαρό . Μετά περπάτησα σιγά σιγά προς την άκρη της στέγης και έπιασα με τα χέρια ου την άκρια και κρεμάστηκα απο εκεί και τότε ένα πήδημα και ήμουν κάτω στην αυλή . Εκείνη την ώρα είχα ακούσει ένα δυνατό θόρυβο απο το δωμάτιο μο . Μάλλον ήταν ο Κώστας και έσπασε την πόρτα . Το ξέρωθα με χώριζε για όλα όσα έκανακαι έγιναν ως τώρα . Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς . Έπρεπε να φυγω για μια δυο μέρες . Δεν έπρεπε να μείνω δεν ήμουν ασφαλής > Άρχισα να τρέχωμακριά απο το σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορούσα . Δεν ήξερα και πολύ καλά την γειτονιά αλλά έτρεξα μακρια . Πρέπει να έτρεξα παραπάνω απο είκοσι λεπτά . Δεν ξέρω τι με είχε πιάσει . Ευτυχώς καθώς έτρεχα πρόσεξα ένα Mc donald's και έτρεξα προς τα εκεί . Μπήκα μέσα και παράγγειλα ένα καφέ . Έκατσα και δεν έπινα σχεδόν καθόλου . Η ώρα ήταν 8 το βράδυ και ο Κώστας ήθελε να πάω και γω μαζί τους έξω αλλά φοβόμουν . Φοβόμουν . Φοβόμουν τον Άλεξ δεν τον ήξερα και ήδη μου έκανε κακό και σκόπευε να μου κάνει κι άλλο . Φοβόμουν τον Κώστα διότι ήταν το αγόρι μου για λίγο καιρό και ήδη ανακάλυψα πως μου κρατούσε μυστικά . Και πιο κύριο φοβόμουν τον Πάρι . Είναι οετεροθαής αδερφός μου εδω και περίπου 3 μήνες και δεν ήξερα τίποτα γι αυτόν . Το μόνο που έμαθα είναι οτι είναι ο πρόεδρος σε ένακλαμπ μαζοχιστων και μαλάκων που δεν σκέφτοντε τίποτα άλλο παρά το σεξ και την τιμωρία . Ήταν διπολικη προσωπικοτητα . Την μια ήθελε αν με προστατεύσει , την άλλη με απειλούσε και μου φερόταν σκληρά . Δεν είχα ατομα έμπιστα στην ζωή μου πλέον . Μακάρι να μπορούσα ναγυρίσω πίσω στην γιαγία . Πληκτρολόγησα τον ριθμό της γιαγιάς μου στο τηλέφωνο και  την πήρα τηλέφωνο (ο διάλογος κανονικά είναι στα Αγγλικά αλλά τον γράφω στα ελληνικά διότι είναι κόπος να μεταφράζω ) 
"Χελλόου; " την άκουσα να λέει . Αχ πόσο είχα πεθυμήσει την φωνή της . Είχα να την ακούσω εδώ και πολλή καιρό ενώ να την δω περίπου ένα χρόνο . Η μαμά μου δεν είχε πολύ καλές σχεσεις μαζί της γι αυτό και μετακομίσαμε στο Λονδίνο. Η γιαγιά μένει Μπίρμινχαμ . 
"Για για εγώ είμαι η Λίλυ . Σε πεθύμησα τόσο πολύ !" είπα και μπορούσα να την ακούω να κλαίει . Με αγαπούσε πάρα πολύ . Η μαμά ήταν το μοναχοπαίδι της και εγώ η μόνη εγγονή της . 
"Και γω γλυκιά μου ! Πως τα πάτε στην Ελλάδα ; " 
"Γιαγιά σε παρκαλώ βοήθα με . Θέλω να ρθω πίσω . Φοβάμαι . Φοβάμαι πάρα πολύ . " είπα κλαίγοντας . Μερικά άτομα γύρισαν και με έβλεπαν αλλά δεν τους έδωσα σημασία 
"Λιλυ μην κλαις . Γιατί φοβάσαι . πες μου τον λόγο . Η μαμάσου που είναι;" 
"Γιαγιά δεν μπορώ να σου πω τον λόγο αλλά ένα θα σου πω . Θέλω να φύγω . Η μαμά είναι Λονδίνο για το κατάστημα της το ίδιο και ο Μιχάλης το 'αγόρι' της . "
"Αχ γλυκιά μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα . Ξέρεις πως είμαστε τσακωμένες με την μαμά σου . Πολύ θέλω να σου κλείσω ένα εισητήριο για να ρθεις πίσω αλλά αμα το μάθει η μαμά σου είναι ικανήνα με κατηγορήσει στην αστυνομία " είχε δίκαιο . Δεν το σκέφτηκα και πολύ σοβαρά . Μιλησαμε ακόμη λίγο και μετά κλείσαμε . Είχα μείνει εκει μεχρι τις έντεκα. Ευτυχως ηταν 24/7 ανοιχτό και έτσι θα μπορούσα να μείνω . Όταν αρχισε να φεύγει ο κόσμος αποφάσησα να πάω σε ένα πιο απόμερο τραπεζάκι και έμεινα εκεί μέχρι που έγινεδωδεκα και τριάντα . Με πλησίσε μια υπάλληλος λίγο πιο μεγαλη μου και κάθησε απέναντι απο εμενα