Το μέντιουμ {TYS_GR}

~Θα μείνει μυστικό~

Η Νεφέλη κοίταξε έκπληκτη την Αλίκη. Το βλέμμα της σκοτεινό, το δέρμα χλωμό και τα χείλη είχαν σχεδόν εξαφανιστεί από το πρόσωπο.
-Ποιανού είναι το παιδί Αλίκη; Λέγε!
-...
-Δεν μιλάς ε; Ξέρεις τι θα γίνει αν το μάθει ο πατέρας σου; Θα σε αποκληρώσει και αυτό σου το υπογράφω!
-Δεν θα με αποκληρώσει γιατί αυτός που αγαπώ θα έρθει να με ζητήσει.
-Ναι, ε; Από αυτό το πλευρό να κοιμάσαι κακομοίρα μου. Αν ήταν σωστός άντρας δεν θα γκαστρωνόσουν χωρίς γάμο ανόητη! Τι θα κάνουμε τώρα;
Η Αλίκη την κοίταξε αδιάφορα. Όταν ανακοίνωσε την προηγούμενη μέρα στον Μίλτο την εγκυμοσύνη της, δεν μπορούσε να φανταστεί την πιθανή αντίδραση του.
-Τι; Πως έγινε αυτό;
-Εσύ πως λες να έγινε κύριε Μίλτο; Με τον γνωστό τρόπο.
-Χριστέ μου πως την πατήσαμε έτσι; Τι θα κάνω εγώ τώρα;
-Τι άλλο μένει να κάνεις δηλαδή; Θα με ζητήσεις από τον πατέρα μου!
-Αλίκη! Έλα στα συγκαλά σου. Είναι ποτέ δυνατόν να δεχτεί για γαμπρό του έναν απλό δάσκαλο Γαλλικών; Με τις κλοτσιές θα με πετάξει έξω!
-Ναι, αλλά τώρα που είμαι έγκυος, δεν μπορεί, θα κάνει πίσω για να γλιτώσει το ρεζιλίκι. Θα τον πείσω κι εγώ.
-Δεν νομίζω. Αλίκη συγγνώμη. Συγγνώμη αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να ρίξεις το παιδί. Ε και μετά βλέπουμε τι θα κάνουμε με εμάς.
-ΟΧΙ! Αυτό ούτε να το σκέφτεσαι.  Το παιδί θα γεννηθεί. Η άμβλωση είναι αμαρτία Μίλτο!
-Ε τότε εμένα να με ξεχάσεις. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με το παιδί!
-Μα δεν μπορείς να με αφήσεις έτσι. Άκου ξέρω ότι τώρα μιλάς πάνω στην απελπισία σου. Σκέψου το πρώτα καλά και θα δεις ότι ο γάμος είναι η καλύτερη λύση!
-...
-Αλίκη, σου μιλάω!, φώναξε η Νεφέλη εκτός εαυτού.
-Άκου. Δεν θέλω να νομίζεις ότι δεν σε νοιάζομαι. Εδώ και τέσσερα  χρόνια, από τότε που παντρεύτηκα τον πατέρα σου, προσπαθώ να σταθώ σαν δεύτερη μητέρα δίπλα σου. Όμως εσύ ακόμα δεν με έχεις αποδεχτεί και καθημερινά με μειώνεις. Με πληγώνει πολύ αυτό, πραγματικά. Αλλά είμαι διατεθειμένη να σε βοηθήσω και να μην πω τίποτα στον Ιάκωβο. Θα είναι το δικό μας μυστικό, εντάξει;
-Μα πως; Αφού θα παντρευτώ τώρα που είμαι έγκυος!
-Δεν θα είσαι για πολύ. Άκου μπορούμε να πάμε σε έναν καλό γιατρό που γνωρίζω προσωπικά και να ξεμπερδεύουμε με αυτό.
-Τι λες; Εγώ θέλω να το κρατήσω. Δεν πρόκειται να πάω σε κανέναν γιατρό!
-Και με το σχολείο τι θα γίνει; Θα τα παρατήσεις;
-Ίσως...
-Ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού;
-Θα μάθεις όταν θα έρθει να με ζητήσει!
-Αλίκη, είσαι σίγουρη;
-ΝΑΙ!
-Κι αν δεν είσαι έγκυος;
-Μα αφού έχω τα συμπτώματα.
-Ναι, αλλά μπορεί να είναι κάτι άλλο. Πρέπει πρώτα να πάμε σε έναν γιατρό, να είμαστε σίγουρες. Θα το κανονίσω εγώ όσο πιο σύντομα γίνεται. Προς το παρόν όμως τσιμουδιά στον πατέρα σου! Το κατάλαβες ορφα...εννοώ Αλίκη μου;
Εκείνη έγνεψε καταφατικά.
Η Ευδοκία, που τόση ώρα παρακολουθούσε άφωνη τη συζήτηση τους, σηκώθηκε απότομα πάνω. Ώρες ήταν τώρα να την δουν!
Έτρεξε γρήγορα γρήγορα στο δωμάτιο της. Δάκρυά κυλούσαν από τα μάτια.
Και η δεσποινίς Αλίκη λοιπόν βρισκόταν στην ίδια κατάσταση που βρέθηκε και η ίδια πριν λίγο καιρό. Μόνο που δεν ήξερα αν θα κρατούσε τελικά το παιδί.
Έπεσε στο κρεβάτι και άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Δεν υπήρχε μέρα που να μην σκεφτόταν το δικό της μωρό. Άραγε ήταν καλά τώρα; Και που βρισκόταν;

Hola! Άλλο ένα κεφάλαιο. Θα δημοσιεύω πιο συχνά μέχρι να φτάσουμε στα σαράντα κεφάλαια. Και μετά πάμε στο δεύτερο μέρος. Σχόλιο+Αστεράκι παρακαλώ!