Alsjeblieft Niet!

25

Perspectief Asyah:

Hij kwam terugrennen met een Yassin in zijn handen, die hij op de achterbank neerlegde.

Hij gooide de sleutel erin en racete weg.

'Waar gaan we heen?' Vroeg ik angstig.

'Ziekenhuis. Hij voelt steken in zijn buik.' Zei hij serieus en concentreerde zich op de weg.

Hij zag er echt goed uit als hij zich concentreerde.

Ik keek naar achteren en had medelijden met Yassin.

Gelukkig waren we snel aangekomen in het ziekenhuis.

Ik sprintte alvast naar binnen en zocht iemand die ons kon helpen terwijl Brahim Yassin uit de auto sjouwde.

***

In de wachtkamer zaten we te wachten op de uitslag van Yassin zijn controle.

Ik zat naast Brahim, maar in de wachtkamer werd niet gesproken.

Ik was nog steeds boos op Brahim. Hij wist al die tijd van Yassin en heeft echt achter zijn rug om gesnitcht en gelogen tegen mij.

Hij doorbrak de stilte.

'Dus waarom gedraag je je nu anders tegenover mij. Vanochtend zei je nog tegen me dat je van me hield.' Begon hij.

'Zoals ik al zei jij bent degene die iets voor me verzwijgt.' Zei ik.

'Wat verzwijg ik dan?' Vroeg hij. 'Volgens mij ben ik degene die jou alles verteld heeft.'

Ik sloeg mijn armen over elkaar heen.

'En dat appartement van zijn moeder dan, een vriend van hem die toevallig rechten studeert heeft ervoor gezorgd dat ze hun huis kunnen behouden.' Zei ik boos.

'Wat had ik dan moeten doen, rondbazuinen dat hij zijn huis kwijt kan raken?' Schreeuwde hij door de wachtkamer heen.

Ik was stil.

'Wij jongens zijn niet zoals meisjes. Als wij beste vrienden zijn, dan Playstationen wij samen en praten wij niet over onze gevoelens zoals jullie doen.'

'Was dat waarom je me aankeek en weer verder huilde. Omdat je dacht dat ik meer wist dan ik je vertelde?' Vroeg hij en keek me indringend aan.

Ik wilde wat zeggen maar wist niet was. Ik opende mijn mond en sloot hem weer.

Ik besloot om uiteindelijk te knikken.

'Hij vertelde me hoe hij in de business is gekomen en ik dacht dat jij dat ook wist.' Zei ik uiteindelijk.

'Tuurlijk niet. Hij pakte mijn handen vast. Nooit zou ik tegen je liegen, het enige waarover ik zou liegen is waarom ik nu pas ging ingrijpen.' Begon hij. Ik luisterde aandachtig.

'En de echte reden isssss?' Vroeg ik.

'Voor jou.'

'Voor mij?'

'Voor jou ja.' Zei hij lachend.

'Hij stuurde me een foto van je, en vanaf het eerste moment wist ik dat jij het was.'

Ik keek hem diep in zijn ogen aan.

'Jij weet je ook overal uit te praten he.' Zei ik en sloeg op zijn borst.

Nog steeds waren we aan het wachten op de uitslag van Yassin zijn controle.

De sfeer tussen mij en Brahim was weer normaal. Ik kroop dicht tegen hem aan en lag tegen zijn borst aan.

'Sorry.' Fluisterde ik na een tijdje.

'Waarvoor dan?' Vroeg hij.

'Dat ik je zo vals beschuldigde.' Bekende ik.

'Het is gewoon de stress.' Zei Brahim uiteindelijk, terwijl hij door mijn haren streek.

Ik bleef stil en luisterde naar zijn regelmatige hartritme.

Het was inmiddels al laat geworden, ik had mijn ouders verteld dat ik niet mee at maar uiteindelijk heb ik het avondeten overgeslagen omdat we ik het ziekenhuis waren.

Het wachten duurde zo lang, dat ik in slaap viel tegen Brahim aan.