Alsjeblieft Niet!

20

Perspectief Asyah:

Ik stond met een volle tas voor mijn deur. Een laptop, telefoon en nieuwe schoenen zaten erin naast mijn boeken. Ik ga alles teruggeven aan Yassin en het contact ga ik verbreken. Nooit wil ik hem in mijn leven zien. Ik mag blij zijn dat het nooit zo ver is gekomen dat hij me mishandelde of om geld terug vroeg. Waar hij mee bezig is, is fout.

Toen ik mijn fietssleutel in mijn fiets stopte belde ik Brahim snel op om hem te vertellen wat ik van plan was. Met mijn iPhone 4, de iPhone 6s zat netjes in zijn doosje.

'Yoo Brahim.' Zei ik door mijn oortjes.

'Goeie moguh.' Zei een ochtendstem aan de andere kant.

'Net wakker ofzo.' Lachte ik.

'Ik sta op het punt om op mijn scooter te stappen, we moeten lekker naar school.' Zei hij chagrijnig.

'Ik ook, heb net mijn sleutel in het gat gestopt.'

'Zal ik je ophalen?' Vroeg hij lief.

'Lief van je, maar daarom belde ik je niet.' Zei ik eerlijk.

'Zeg straks maar, ben zo bij je.' Zei hij en hing op voor ik weerstand kon bieden.

Ik haalde mijn sleutel eruit en voor ik het wist stond hij voor de deur met zijn pikzwarte Vespa scooter.

Hij had een donkerblauwe spijkerbroek aan met een lichtblauw overhemd. Lekker netjes. Het stond hem zeker.

'Wil je nog weggaan of wat?' Vroeg hij toen ik even aan het staren was.

Ik schudde mezelf wakker en besefte dat ik inderdaad aan het staren was en mijn wangen werden rood.

'Waarom zo'n grote tas?' Vroeg hij en wees naar de tas ter grootte van een kampeerrugtas.

'Ik heb vanochtend een Apple watch van hem gekregen.' Zuchtte ik.

Hij schudde met zijn hoofd. Ik zag aan hem dat hij medelijden had.

'Ik ga het naar het postkantoor brengen en terugsturen naar waar het vandaan komt.' Zei ik.

Ik opende de tas en liet hem de inhoud zien.

'Ik heb alles leeg gemaakt en ga het aan hem teruggeven en verbreek het contact. Ik wil niks meer met die gozer te maken hebben.' Zei ik boos.

Ik zag een glimlach op zijn gezicht verschijnen.

'Wat lach je?' Vroeg ik boos.

'Niks.' Zei hij snel en keek weer neutraal.

'Waar wacht je nog op? Kom naar het postkantoor.' Zei hij en klapte op zijn scooter waar ik kon zitten.

Ik pakte mijn tas en stapte achterop en hield hem weer vast bij zijn middel tot we bij het postkantoor aankwamen.

'Kan je alleen of zal ik je handje vasthouden.' Zei hij alsof ik een baby was.

'Eigenlijk heb ik wel een hulpje nodig.' Zei ik en gaf hem de grote tas met alle spullen erin.

'Eigenlijk wilde ik dat vasthouden.' Zei hij en wees naar mijn hand.

Ik bloosde en stak ook mijn hand uit terwijl hij de grote tas ook vasthield.

Samen liepen we naar het postkantoor en retourneerde ik dat verdomde horloge. Daarna bracht hij me naar het station.

Op het station scheidden onze wegen, aangezien hij in een andere stad studeerde.

'Bedankt voor het helpen bij mijn werkstuk nog he.' Zei hij en wees naar zijn rugtas.

'Jij bedankt bedoel je.' Zei ik.

'Waarvoor dan? Ik heb geen half werkstuk voor jou geschreven hoor.' Lachte hij.

'Voor Brahim zijn.' Zei ik.

'Wat ben je toch cute.' Zei hij en kneep in mijn wangetjes.

Ik gaf hem een knuffel en zocht daarna Soukaina op tussen de mensenmassa op het station.