Alsjeblieft Niet!

10

Vrijdag van Asyah en Soukaina:
Perspectief Asyah:

Zoals gewoonlijk zou ik Soukaina meeten op het station voor ons laatste dagje school. Nog even strijden en dan hebben we eindelijk weekend.

Ik kijk er echt naar uit om Yassin zaterdag te verrassen. Ik ben benieuwd wat hij ervan gaat vinden, ik weet dat hij luxe gewend is, met dit gebaar hoop ik zijn cadeautjes te kunnen compenseren.

'Waar droom je over?' Haalde Soukaina me uit mijn gedachten.

'N-niks.' Zei ik terwijl ik uit mijn gedachten ontwaakte.

'Zeg me dat het geen Yassin is.' Zuchtte ze.

Op dat moment kondigde de treinstem het station aan waar Yassin in zou moeten stappen.

'Speaking about the devil.' Bracht Souki er extra hard uit.

Opvallend genoeg zag ik geen Yassin instappen en ik zag hem ook nergens zitten. Ik besloot hem gauw een appje te sturen.

Asyah: Waar ben je?
Yassin: Je zag me zeker niet instappen he.
Yassin: Hahaha
Asyah: Misschien....
Yassin: Ik ben ziek. Ik hoop er morgen te zijn voor je 'verrassing'.
Asyah: Is goed, be there! Beterschap :)
Yassin: Yo, kan je me de aantekening sturen na de les?
Asyah: Zal ik doenn
Yassin: Thanks schat

Ik glimlachte naar mijn telefoon.

'Is dat onze loverboy again?' Zei Souki toen ze mijn glimlach opmerkte.

'Hij is geen loverboy en ja, het is Yassin.' Zei ik chagrijnig terug.

'Luister, als uiteindelijk blijkt dat hij toch iets verbergt. Dan ga ik wel zeggen: ik zei het je toch.' Fluisterde ze in mijn oor. Niet de hele trein hoefde mee te luisteren.

'Ik weet dat je me waarschuwt maar heb je zijn glimlach gezien. Die glimlach doet niemand kwaad!' Fluisterde ik terug.

'Liefde maakt blind.' Zei ze met een indringende blik.

Dat was het laatste wat er werd gezegd tussen ons totdat de trein arriveerde.

Als zij hem niet vertrouwt, dan maakt dat toch niks uit. Ik bedoel zij is niet degene die met hem praat of iets.

Het is alleen hij en ik, ik en hij en niemand anders. Ik geloof wel in ware liefde. Misschien zelfs in liefde op het eerste gezicht, maar misschien is dat waarom mensen mij naïef vinden.. We'll see.

We liepen de collegezaal binnen en we liepen naar ons standaard plekje. Ik pakte mijn laptop erbij en zette hem alvast aan.

'Zo dus deze heb je van hem gekregen.' Zei ze alsof ze een geïnteresseerde indruk wilde maken.

'Net als deze.' Zei ik en zwaaide met mijn telefoon.

'Pfff rijke tatta.' Zei ze terwijl ze de telefoon uit mijn handen griste. Alsof ze die net niet had gezien toen ik met hem aan het appen was..

'Ik zie dat het je goed doet. Maar wees asjeblieft voorzichtig oke.' Zei ze uiteindelijk.

'Oeps ik heb hem al m'n wachtwoorden al gegeven.' Zei ik sarcastisch.

'Ha-ha. Grapjas.' Zei Soukaina geïrriteerd. 'Lacht hij ook om die gare grapjes van je wella?' Zei ze.

Alleen daar reageerde ik niet meer op. Ik besloot goed op te letten vandaag, misschien scheelt het bij het leren van mijn tentamen en komt het ooit nog van pas.

Na de les liepen we richting het station.

'Gaan we iets eten?' Vroeg Soukaina.

'Tis vrijdag, ik denk dat ik naar huis ga, het is al lang geleden dat ik thuis heb gegeten.' Zei ik naar waarheid.

'Als het Yassin was, sprong je allang in z'n armen.' Zei Souki geïrriteerd en met een tikkeltje jaloezie.

'Het ligt niet aan de persoon, maar ik moet soms ook even thuis zijn weet je. Dat snap jij ook vast wel.' Zei ik op dezelfde toon.

'En vergeet niet wie altijd je back had en je troostte toen Ouassim het had uitgemaakt en je verliet voor die hoer van een Daisy.' Zei ik serieus terwijl ik op haar schouder tikte om meer indruk op haar te maken.

'Pfff dan niet hoor.' Zei ze en liep vervolgens de andere kant op om toch wat te gaan eten. In haar eentje. Naja moet ze zelf weten.

Ik vervolgde mijn weg richting de trein en ging op weg naar huis.

Thuis aangekomen ging ik snel naar boven, mailde ik de aantekeningen naar Yassin en kleedde me gauw om naar een gekke Marokkaanse huisjurk. Je weet wel die ene soort die je in alle kleuren van de regenboog in je kast hebt liggen.

Ik vluchtte naar beneden en schoof aan de eettafel waar mijn moeder heerlijk had gekookt.