Alsjeblieft Niet!

13

Perspectief Brahim:

Ik keek op mijn horloge. Kwart over 1. Ik liep met een donkere zonnebril en een hoed door het park zodat Yassin me niet zou herkennen.

Uiteindelijk spotte ik de twee zittend op een kleedje met allemaal hapjes om hun heen. Ik zat achter ze een beetje achter een boom zodat ze mij niet zouden zien.

Ineens stond hij op en begon te dansen. Wat? Dansen? Hij trok het meisje omhoog en ook zij begon te dansen. Die twee sporen niet man.

Na hun danspartijtje gingen ze weer zitten en eten. Dit was het moment.

Ik appte Jawad dat hij Yassin moest bellen en dat hij meteen naar hem toe moest komen.

Binnen een minuut zag ik Yassin z'n hand naar z'n telefoon gaan en de telefoon bij z'n oor houden.

Hij stond abrupt op en liep weg. Asyah achterlatend met een mond vol tanden.

Dit was het moment. Ik stond op en ging naast Asyah zitten voordat ze opstond en ging opruimen.

'Sorry?' Zei ze.

Ik gooide mijn zonnebril en mijn hoed af.

'Wie ben jij? Ik ken jou niet.' Vervolgde ze toen ik nog geen antwoord gaf.

'Luister, je kent me niet, maar Yassin is een gevaarlijke gozer en-.' Begon ik maar werd onderbroken.

'Heeft Soukaina je gestuurd? In dat geval mag je wel weggaan hoor.' Zei ze arrogant en ging door met inpakken van wat er nog over was.

'Wie is Soukaina?' Vroeg ik. Geen idee wie dat zou moeten wezen.

'Niemand heeft me gestuurd. Ik heb mezelf gestuurd. Asjeblieft ga zitten en luister naar me... Het is voor je eigen bestwil.'

Een luide zucht ontsnapte uit haar mond.

'Ik ken Yassin al jaren en hij zit echt enorm lang in deze shit en ik probeer hem er al die tijd al uit te krijgen maar tevergeefs, het is nooit gelukt.'

Ze keek me verveeld aan.

'En waarom zou ik jou moeten geloven?' Vroeg ze.

Ze keek me even van top tot teen aan. Een bodycheck.

Ik liet een schoolfoto zien van onze middelbare schooltijden en scrollde door het gesprek maar liet het haar niet lezen.

Een traan glipte langs haar rode wang.

'Luister het komt goed.' Zei ik en legde een hand op haar hand.

Ze mompelde iets.

'Wat zei je?' Vroeg ik.

'Ik wil niks meer met die gast te maken hebben.' Zei ze nu harder.

'Hier is mijn nummer voor als je hulp nodig hebt of wil praten.' Zei ik en we wisselden nummers uit.

'Wat moet ik nu doen dan? Voordat hij mijn leven kapot maakt?' Vroeg ze snikkend.

'Het is niet verstandig dat ik hier met je ben. Ik bel je wel een keer of kom bij me langs. Als Yassin ons samen ziet heeft hij het meteen door.'

Ze knikte.

'Hoe weet ik dat jij niet zo bent?' Vroeg ze onzeker.

'Zou ik m'n vriend zo snitchen dan als het niet serieus is? En ik ben er klaar mee dat hij dit soort dingen doet en mij erin probeert mee te slepen. Ik wil hem op het rechte pad hebben en hij mag geen meisjes meer pijn doen.' Zei ik in een adem, alsof ik dit geoefend had.

Ze knikte en gaf me een hand.

'Ik zou je graag willen helpen met opruimen maar het is te riskant. Je weet niet wat je over je heen zult krijgen zodra je hem tegenwerkt.' Zei ik. Dit nieuws kwam zo te zien pijnlijk aan.

'Dus droog je traantjes en ga gauw naar huis. Asyah was het toch?' Zei ik terwijl ik een traantje voor haar wegveegde.

'Asyah. En jij bent?' Vroeg ze.

'Brahim. Aangenaam.' Zei hij lachend. 'Bel me.' Was het laatste wat ik zei en liep snel weg.

Ik deed mijn hoed en zonnebril op en stapte op mijn scooter naar huis met een tevreden gevoel.