Alsjeblieft Niet!

23

Flashback in de Nike Store

Wauw, deze schoenen zijn wel écht heel mooi. Maar als ik ze haal moet ik weer harder sparen voor mijn rijbewijs...

'Waarom kijk je zo sip?' Vroeg Yassin.

Ik kwam naast hem zitten op het bankje.

'Luister ik zeg dit niet om medelijden te wekken maar, ik kan ze niet betalen want ik spaar voor mijn rijbewijs snap je?' Zei ik.

'Trek die schoenen uit en geef ze eens.' Zei Yassin toen. Ik volgde hem niet maar ik deed wat me gezegd werd.

Ik gaf de schoenen in de doos aan hem. Zonder wat te zeggen liep hij door naar de kassa waar hij beide schoenen afrekende.

'Waarom?' Vroeg ik toen we de winkel uitliepen.

'Kijk, ooit zat ik ook in zo'n situatie net als jij. Ik ben er nu gelukkig uit maar jij blijkbaar nog niet. Daarom probeer ik je alleen maar te helpen.' Zei hij in een adem.
Einde flashback

Perspectief Asyah:

Het was kwart voor 6, ik wachtte op Yassin in het park.

De zenuwen waren slopend. Ik ben bang geworden voor die vent waar ik een tijdje geleden nog iets voor voelde. Klootzak.

Het gaf me een geruststellend gevoel dat Brahim naar ons keek op een afstandje.

Iedere keer als ik achterom keek richting hem, terwijl ik nog op Yassin aan het wachten was, deed hij zijn zonnebril af en gaf me een geruststellende blik of een knipoog. En dan moest ik weer lachen omdat hij een mooi vissershoedje ophad, zodat Yassin hem niet kon herkennen als hij om zich heen zou kijken.

Uiteindelijk zag ik Yassin om tien over 6 zijn auto uit stappen.

Ik zwaaide al naar hem zodat hij me zou zien en hij liep richting mij.

Hij kwam naast me zitten.

'Afstand asjeblieft.' Zei ik en hij schoof een paar centimeter op.

'Wat heb je te vertellen?' Vroeg ik toen hij nog steeds niet was begonnen met praten.

'Weet je nog, toen in de Nike Store, toen je die schoenen wilde maar ze niet kon betalen.' Begon hij.

Ik schoof nog een stukje van hem af en knikte naar hem en keek naar zijn blauwe oog.

'Ik vertelde je toen dat ik ooit ook in zo'n situatie zat maar er gelukkig uit ben gekomen.'

Ik knikte. 'Dat klopt inderdaad.' Zei ik.

'Dat is de oorzaak van dit alles.' Stelde hij.

Ik keek hem nog steeds niet begrijpend aan.

'In die tijd liep mijn vader weg, ik heb geen idee waar hij zou kunnen zijn. Mijn moeder en ik bleven alleen achter en we hadden helemaal niets.' Startte hij.

'En je zus Lemya dan?' Onderbrak ik zijn verhaal.

Hij keek me met een teleurgestelde blik aan.

'Die bestaat niet?' Raadde ik waarna hij knikte.

'Heet jij wel Yassin?' Vroeg ik, aangezien hij over zijn zus had gelogen.

Hij knikte.

'Ga door.' Zei ik boos.

'Ik leerde Khalid kennen in die tijd. Hij is de baas van dit alles, hij zei me dat hij me kon helpen. Een appartement voor mij en m'n moeder en hij beloofde dat ik bakken met geld kon verdienen.' Ging hij door.

Het kwartje viel, maar ik liet hem doorpraten.

'Ik had geen keus, ik deed het voor mijn moeder.' Zei hij.

Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Ik was sprakeloos. Ik zag het niet aankomen.

'Maar toen, die dag, die picknick. Zoiets liefs had nog nooit iemand voor me gedaan.'

'Vanaf dat moment wist ik dat ik fout bezig was en ik moest stoppen.'

Hij was even stil.

'I-i-i-ik denk dat ik voor het eerst liefde voelde sinds die zwarte dagen naast dat van mijn moeder.'

Hij trok gras uit de grond uit boosheid.

'Waarom heb je dan toch Souki bedreigd?' Vroeg ik boos.

Uit woede voelde ik een traan uit mijn oog ontsnappen.

'Ik werd gedwongen. Ik belde Khalid dat ik uit de business wilde maar hij herinnerde me eraan dat ik alles van hem had gekregen. En zodra ik weg zou gaan zou hij alles weer van me afnemen.' Zei hij boos.

'Dus moest ik doorgaan en als jij zou weten van.... Van mij dan zou het over zijn.'

'Ik weet dat het heel ongeloofwaardig lijkt maar Asyah, echt ik hou van je. Die spullen kunnen me echt niks meer schelen, ik wil alleen jou.'

Zonder antwoord te geven stelde ik mijn volgende vraag.

'Hoe kom je aan dat oog?'

Zonder dat ik het doorhad stroomden er nog meer tranen.

'Dit kreeg ik doordat ik uit de business ben gestapt. Khalid was nogal boos.' Vertelde hij en wees naar zijn oog.

'Hou je je huis nu nog?' Vroeg ik nieuwsgierig.

Hij knikte en zijn eerste glimlach van het gesprek verscheen.

'Een vriend van mij die rechten studeert is in het wetboek gedoken en heeft ervoor kunnen zorgen dat ik mijn huis nog heb kunnen houden. Dus mijn moeder gaat er niet op achteruit.' Zei hij tevreden.

'Alleen mijn bankrekening is leeggehaald. Dus ik moet een baan vinden om de huur te kunnen betalen.'

Ik zocht even alle puzzelstukjes bij elkaar.

'Welke vriend die rechten studeert?' Vroeg ik door.

Ik ken één vriend van hem die toevallig rechten studeert.

'Brahim, hoezo?' Vroeg hij.

Hierdoor stroomden de tranen nog harder.

Ik keek achterom naar Brahim met zijn zonnebril en vissershoedje en huilde.

'Alles oke?' Vroeg Yassin bezorgd.

Brahim stond op en rende naar me toe zodra hij zag dat ik tranen met tuiten huilde. Precies op dat moment stond Yassin ook op.

Al die tijd had Brahim dus geweten over het huis en waarom Yassin dit deed en hij had niks gezegd. Een echte snitch dus, zoals hij zelf al zei. Ik kan ook niemand vertrouwen...

Brahim was nog niet gearriveerd of er liep een groepje grote jongens richting Yassin.

Ze pakten hem op en begonnen hem te slaan.

'YASSIN! NEE STOP!' Riep ik.