Alsjeblieft Niet!

24

Perspectief Asyah:

'NEE!!' Riep ik en huilde, ik kon niets doen. Die jongens waren met 5 en ik was alleen.

Brahim kwam hijgend aangerend van die kilometer die hij moest sprinten en kwam achter me staan.

'Weg jij!' Schreeuwde ik.

Hij keek me onwetend aan. Niet wetend waarom ik boos was op hem. Nou dan moest hij maar goed nadenken.

Hij haalde zijn schouders op en rende richting de jongens.

Hij trok er een overeind en gaf hem een hoek op zijn kaak. De jongen viel achter zich neer en greep naar zijn bloedende lip.

Yassin ontsnapte uit een greep en trapte er twee omver en ook Brahim ging door met het volgende slachtoffer.

Ik keek om me heen. Er was geen hond te vinden in het park rond dit tijdstip op een dinsdag. Ik zag de sleutel van Brahim zijn scooter uit zijn zak vallen. Ik rende ernaartoe en pakte het op. Ik rende naar de scooter van Brahim. Ookal had ik geen rijbewijs, vloog ik erop en reed richting mijn huis en haalde een zak ijs en een verbanddoos. Gelukkig woonde ik hier 1 minuut vandaan.

Zodra ik terug was zag ik de laatste van de 5 vertrekken, de jongen gunde me een laatste blik en knikte naar mij.

Versteend bleef ik staan.

'Waag het om hem ooit nog aan te raken!' Schreeuwde Brahim naar ze. Brahim haalde me uit gedachten.

Ik rende erheen met alles in een tas.

Ik knielde naast Yassin neer en legde de zak met ijs op zijn kaak die al blauw begon te worden.

'Hier.' Riep ik angstig.

Brahim kwam naast mij neergeknield en hield zijn bebloede hand voor me.

Ik graaide naar de verbanddoos en maakte zijn wond schoon. Daarna deed ik er verband omheen.

Vervolgens pakte ik een schone doek en maakte de wonden op Yassin zijn gezicht schoon en plakte een pleister over zijn wenkbrauw waar hij een grote snee had.

Ondertussen maakte Brahim zijn andere hand ook schoon en ik deed er verband op nadat ik klaar was met Yassin.

'Je gezicht!' Riep ik naar Brahim en zocht nog een beetje ijs en klemde het tegen zijn wang aan.

Nadat iedereen verzorgd was zakte ik door mijn benen. Ik had het enorm warm en ik begon te huilen. De scootersleutel viel uit mijn handen en ik hoorde dat die werd opgepakt.

Beide jongens knielden meteen naast me neer.

'Asyah.' Hoorde ik Yassin zeggen.
'Alles in orde?' Vervolgde Brahim.

Ik kon niet antwoorden. Alleen huilen.

Na alles wat ik net gehoord en gezien heb. Brahim die me ook voor heeft gelogen na alles. En hij leek zo lief.

'Ga weg.' Zei ik.

Ik keek op en zag de jongens naar elkaar kijken.

'Ga weg.' Zei ik nog een keer.

'Denk je dat ik jou hier alleen ga laten in deze staat?' Zei Brahim.

'Kennen jullie elkaar?' Vroeg Yassin.

Krijgen we dat ook nog...

'Lang verhaal.' Zei Brahim. 'Niet belangrijk nu.'

'Weg! Jullie zijn allebei hetzelfde!' Riep ik.

De tranen stopten niet.

Ik hoorde een diepe zucht. En daarna twee armen om me heen die me optilden.

'Laat mij maar.' Zei een van de twee. Ik kon de stem dit keer niet herkennen.

Ik hield me vast aan de nek van de jongen en liet me meetillen.

Ik voelde al mijn tranen in het shirt van de jongen vermengen.

Ik probeerde te stoppen met huilen en toen was het alleen nog maar snikken.

Uiteindelijk werd ik in een auto gelegd en stapte degene zelf ook in. Ik denk de auto van Yassin waarmee hij ook naar het park kwam.

'Wat is er aan de hand?' Zei de stem, dit keer herkende ik de stem wel.

Brahim zat voorin. Ik keek achterom en zag Yassin op een bankje zitten, pijn lijden. Hij greep naar zijn buik.

'Yassin vergaat van de pijn. Moeten we niet even gaan kijken. Van wie is deze auto.' Zei ik snel.

'Wat is er met je? Je doet ineens zo anders tegen me.' Zei Brahim serieus, geen antwoord gevend op een van mijn vragen.

'Het lijkt erop dat jij iets voor me verbergt, dus wat is er met JOU.' Zei ik boos.

'Ik verberg iets, wat verberg ik?' Zei hij onwetend.

Hij draaide de spiegel goed en keek achterom. Zijn ogen werden groot en stapte meteen uit.

'Blijf zitten!' Riep hij en sprintte weg. Ik keek achterom en zag dat hij naar de pijn lijdende Yassin rende.

'Yassin!' Schreeuwde ik in de auto, wetend dat niemand mij kon horen.