You Are My Soulmate *DUTCH*

1

Hardhandig deed ik mijn laatste koffer dicht. Het huis was al verkocht. Nog een laatste keer kijk ik mijn oude kamer rond. Het ziet er anders uit. Het is helemaal kaal. Leeg. De lichtblauwe kleur van de muren is het enige met een kleur. Het ruikt nu ook anders. Mijn geur, het is bijna verdwenen. Het ruikt muf, net zoals mijn ouders het huis ooit hadden gekochten. Lang geleden. Ik zucht diep. Dit is het dan, mijn laatste dag in mijn oude huis. De plaats waar ik ben opgegroeid. Het doet pijn om er aan te denken. Een traan ontsnapt uit mijn ooghoek. Ik zucht diep en loop met de loodzware koffer naar beneden.

'Brooklyn!' Liedt Josh met een luide stem horen. Hij rende op me af en nam me gelijk in een knuffel. Josh is mijn beste vriend sinds de kleuterschool. Hij hielp me toen een jongen gemeen tegen me deed. Sindsdien zijn we onafscheidelijk. Maar het lot kiest ervoor om onze wegen te scheiden.
'Ik ga je missen' snikte ik. Ik wil niet weg, maar het moet. Ik ga bij mijn oom wonen aan de andere kant van het land.

'Ik ga je ook missen sweetie' drensde Josh. En ik haat het als hij me sweetie noemt. Ik voel me dan een zak snoep. Dik. En zo dik ben ik ook niet. Ik sport. Turnen, en ik ben niet slecht. Ik was in 2012 landelijk kampioen geworden. Ik mocht mee doen aan de wereldwijde kampioenschappen, maar ik kreeg helaas een blessure. Speels sloeg ik hem op z'n borst.

'Noem me niet zo' uitte ik. Hij lachte en ik ook. 'Kom dan gaan we' stelde Josh voor en samen wandelen we naar zijn auto. Hij mag al autorijden, omdat hij al achttien is. En ik moet nog een maandje wachten. Dan mag ik eindelijk autorijden.

-

'Help me met die koffer op het karretje te zetten' eiste ik Josh om me te helpen. Gelukkig deed haar aardig vandaag en hielp hij mij.

'Tot hier kan ik meegaan' verklaarde Josh. 'Oké' piepte ik. Voor de laatste keer gaf ik hem een knuffel. 'We houden contact hè?' Vroeg ik aan Josh. 'Altijd' antwoordt hij. Ik gaf nog een klein kusje op zijn wang, voordat ik hem verliet. Alweer verliet een traan mijn ooghoek. Ik kijk nog voor de laatste keer achterom en zie dat hij het ook moeilijk heeft. Ik zwaai nog een keer slap naar hem.

-
Na alle douane enzo.

Bij een café besuit ik om nog wat te drinken, aangezien mijn vlucht over een uurtje vertrek en ik al ingecheckt ben.

Een onbekende maar toch knappe jongen besluit om hier te komen zitten. Met een opgetrokken wenkbrouw kijk ik hem aan.

'Het is overal vol' beweerde de jongen. Ik kijk om me heen en zie vrij weinig mensen zitten. Leugenaar die hij is, hij denkt zeker dat ik blind ben.

'Volgens mij heb je een bril nodig' concludeerde ik. Aan zijn blik te zien geeft hij het toe. Natuurlijk. Ik win altijd. En dan ook altijd.

'Oké, je leek me wel aardig-' maar ik kapte hem af.

'Dus je dacht ik ga er maar gezellig bij haar zitten en haar lekker gaan playen als een fuckboy' maakte ik zijn zin af.

'Ik ben Kyan' stelde de jongen zich zelf voor. 'Brooklyn' stelde ik mezelf voor. Domme zet Brook, domme zet, dacht ik bij mezelf.

'Ga je verhuizen?' Vroeg Kyan alweer. Serieus kan hij niet gewoon weg gaan?

'Ja' antwoord ik kort en een beetje geïrriteerd. Ik ben niet in de stemming om te praten.

'Ik ook, naar welke school ga jij?' Is dit een ondervraging? Heeft hij niks beters doen, ik zweer het, hij is zo vervelend.

'Lowwood' bracht ik nog steeds geïrriteerd in.

'Ik ook!' Zei Kyan blij. Mijn koffie is op, dus ik ga weg.

'Ik ga even naar de wc' meld ik en loop weg.

-

Voordat ik het vliegtuig in stap zucht ik nog een keer diep. Op naar een nieuw leven. Een nieuwe start, misschien ben ik er wel aan toe.

Things end. But memories last forever.

-

Aloha,

Dit was een beetje de intro van het verhaal. Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Dit was zeg maar een nieuw stuk dat ik heb geschreven.

X kate

Comment/vote/follow?