Ο καθένας για τον εαυτό του {TYS17}

Κεφαλαιο 15- Βασιλιάδες και δικτάτορες

''Ευχαριστώ! Σας ευχαριστώ''

Μια ώρα αργότερα μπορούσε να δει τον άντρα της. Άνοιξε προσεκτικά την πόρτα του δωματίου του και μπήκε μέσα. Τον είδε εκεί. Στο κρεβάτι. Χλωμό.

''Βόλφγκανγκ''

Εκείνος την κοίταξε με βλέμμα άδειο. Δεν την μισούσε. Ούτε την αγαπούσε πια. Ήταν απλά μια αδιάφορη παρουσία για εκείνον.

''Λυπάμαι'' συνέχισε

''Εγώ λυπάμαι''

''Εσύ για ποιο πράγμα;''

''Για όλα αυτά που δεν λυπήθηκες εσύ. Για την Έρνα, για εμένα''

''Το έκανα για το καλό σας''

''Για το δικό σου καλό το έκανες. Η Έρνα μεγάλωσε μέσα στο ψέμα. Εγώ το ίδιο. Της στέρησες τον πατέρα της. Και σε εμένα μια ευτυχισμένη ζωή. Όμως δεν είναι ώρα τώρα...''

''Θα γίνουν όλα...''

''Τίποτα δεν θα γίνει. Όταν βγω από εδώ μέσα θα φωνάξουμε την Έρνα σπίτι. Το παιδί θα μάθει την αλήθεια. Και αυτή την αλήθεια θα της την πω εγώ''

''Θες να με μισήσει το παιδί;''

''Καλύτερα να μισήσει εσένα παρά τον πατέρα της! Όχι ότι εκείνος δεν φταίει, αλλά σε καμία περίπτωση όσο εσύ. Έχεις επικοινωνία μαζί του; Μαθαίνει νέα της Έρνας;''

''Όχι''

''Ωραία. Θα τον βρεις''

''Είναι αδύνατον!''

''Θα τον βρεις είπα''

''Γιατί μου το κάνεις αυτό;''

''Για να καταλάβεις τα λάθη σου. Θα τον βρεις και θα τον φέρεις εδώ να γνωρίσει την κόρη του''

Εκείνη δεν απάντησε. Έσκυψε το κεφάλι της.

''Και μετά θα φύγεις από το σπίτι που τόσο ήθελες να φύγεις εδώ και χρόνια''

''Βόλφγκανγκ, σε νοιάζομαι αλλιώς δεν θα ήμουν εδώ. Θα είχα φύγει ήδη''

''Είσαι εδώ γιατί είμαι στο νοσοκομείο εξ αιτίας σου! Τον εαυτό σου σκέφτηκες ξανά. Είσαι ελεύθερη αφού κάνεις αυτά που σου είπα να φύγεις''

''Και αν δεν θέλω πια;''

''Θέλω εγώ. Να πας εκεί που πήρες και έδωσες αγάπη''

Τα λόγια του ήταν σκληρά. Όμοια δεν είχε ξανα ακούσει η Έλσε από το στόμα του. Λόγια ενός ανθρώπου που μόνο βασιλιάς ή δικτάτορας θα μπορούσε να είναι. Μα τελικά δεν ήταν τίποτα περισσότερο από έναν πολύ βαθιά πληγωμένο άνθρωπο.