Yeraltı Prensesi

1.Tanışma Zamanı

Merhaba arkadaşlar.Bu benim ilk kitabım.Bir Percy Jackson serisi fanfic'i gibi bir şey.Ama biraz daha farklı.Bu kitapta yeni nesil bir Melez Kampı olacak. Nico,Thalia,Percy,Annabeth gibi karakterlerin isimleri geçecek bazıları ise hikayeye sonradan dahil olacak.

Umarım beğenirsiniz.

İYİ OKUMALAR :)))

Merhaba. Ben Ashlynn di Angelo. 13 yaşındayım. Güzel bir hayatım çok güzel bir ailem var. Sizi onlarla tanıştırayım.

Karşınızda annem Ellie. Siyah ve uzun saçlarıyla ve kahverengi gözleriyle çok tatlı bir kadın kendisi.
Babam Henry ise kahverengi saçlı ve yeşil gözlüdür. Sanırım ben ikisinin mükemmel bir karışımıyım. Ama anlamadığım ve bilimin de henüz buna bir açıklık getiremediği bir şey var. Kahverengi ve yeşil karıştığında nasıl siyaha yakın bir renk ortaya çıkabilir ki? Aslında biraz üstünde durunca babamdan çok anneme benzediğimi düşünmeye başladım.
Neyse bu konu çok uzadı. Şimdi gerçekten kendimden bahsedeceğim.

Ben Ashlynn di Angelo. 13 yaşındayım. DEHB ve disleksi hastalığım var. Bir de üstüne miyopum. Çocukluğumdan itibaren sürekli okulda sıkıntılar yaşadım ama bunun üstesinden gelmenin yolunu her zaman buldum. DEHB ve disleksi yüzünden hep dışlandım. Ayrıca çocuklar benim hep tuhaf olduğumu düşündüler.(Sizsiniz tuhaf)

DEHB'li olduğum için her an dikkatim çok saçma bir yöne kayabilir.Bu yüzden küçük yaşdan beri sürekli resim,müzik,tiyatro,dans,yazarlık(ki bu benim için en berbat olanıydı) gibi kurslara gittim.Müzik dışında hiçbirinde bir aydan fazla barınamadım.(Özellikle de yazarlık.Ben disleksiyim ne işim var yazarlıkla.Orada ancak tamı tamına 3 saat kalabildim.Şaka yapmıyorum.)

Biraz içime kapanık olduğum doğrudur.Tamam tamam çok içime kapanığım.Ama bir o kadar da neşeliyim.Yalnız kalmaktan ölesiye korkarım.Bu yüzdendir ki annem ve babam ben 10 yaşındayken boşandıklarında beni artık istemeyecekler diye korkup günlerce odamdan çıkmamış ve çıktığımda da ağlamak yerine kahkahalarla gülmüştüm.Annem beni bir psikologa götürdüğünde psikolog bunun bu yaşlarda normal olduğunu ve benim korkularıma karşı bir savunma mekanizması oluşturduğumu söylemişti.

En sevdiğim renk SİYAH. Yalnızlıktan korkmama rağmen yalnız kalmayı seviyorum.Bu da bir ironi tabii.*sırıtarak gülen emoji*

Normalde benim gibi olan çocuklar(DEHB ve disleksisi olanlar) çokça okul değiştirirler.Ama ben henüz okuldan atılmadım ve gerçekten çok mutluyum.

Bazı arkadaşlarım(!) benle annem ve babam ayrıldığı için alay ediyorlar ve 'Ah canım bu senin için çok üzücü olmalı.' tarzında sahte üzüntülerini dile getiriyorlar.Size ne benim üzüntümden. Ayrıca hiç de üzülmedim. Hem üzülsem de size ne yani.(Evet çokça da atarlıyımdır.)

Annem ve babam boşanınca annemle birlikte yaşamaya başladım. Haftasonu ise babam da kalıyorum.Babamla çok eğleniyoruz.Her hafta beni başka bir yere götürüyor.Hatta bir keresinde Yunanistan'a götürmek istedi ama annem izin vermedi.Şiddetle karşı çıktı.Beni merak edeceğini söyledi ama daha önce Yunanistan'dan daha uzak yerlere de gitmiştim.Ne kadar yalvarsam yakarsam da oranın benim için tehlikeli olduğunu söyledi.(Zaten Alaska ve Yunanistan'da canavarlar var da beni yemek için bekliyorlar.Ve evet! Alaska'ya gitmeme de izin vermedi.) Neden böyle davranıyor hiç anlamıyorum.Babamla her tarihi bir yere gitmek istediğimizde engel oluyor.Bu duruma çok kırılsam da annemin benim için en iyi olanın yapmaya çalıştığının farkındayım
**********
İki hafta sonra doğum günüm.Yani 19 Aralık'ta.Babam da doğum günümde yurt dışında olacağı için bana hediyemi şimdiden almak istedi ve beni bir kitapçıya götüreceğini oradan isteğim kitabı alabileceğimi söyledi.

İşte ne olduysa ondan sonra oldu.

Bu bölüm biraz atlamalı zıplamalı oldu ve biraz da sıkıcı oldu.Ama sonraki bölümler daha düzenli ve daha heyecanlı olacak.
Umarım beğenmişsinizdir. Yeni bölüm yakında gelecek.